Όταν πρέπει να..

Είχα κάτι χρόνια να το κάνω, το 'χα ξεχάσει ομολογώ αν και κάποια πράγματα είναι λίγο πολύ αυτόματες διαδικασίες. Δε ξέρω τι μπορεί να σκέφτεστε, αλλά εννοώ το διάβασμα για εξετάσεις. Βάζεις 700 ξυπνητήρια να σηκωθείς νωρίς να ξεκινήσεις. Έλα που δε μπορείς όμως. Ακόμα και στις 10 το βράδυ που λέει ο λόγος να έχεις καταφέρει να κοιμηθείς, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να σηκωθείς απ' το κρεβάτι πριν τις 12 το μεσημέρι, καθώς ο ύπνος τα πρωινά που έχεις κάτι να κάνεις είναι ως γνωστόν ο πιο γλυκός ύπνος. Άντε πες, σηκώνεσαι. Έχεις α) πονοκέφαλο, β) hangover, γ) νεύρα, δ) επίκτητο ADHD (αυτό που έχουν τα μαλακισμένα κωλόπαιδα που δε μπορούν να κάτσουν ούτε 1 λεπτό ήσυχα μες την τάξη, μόνο που εσένα σε πρόφτασε στη μέση ηλικία, σήμερα το πρωί εντελώς τυχαία).

Και η μέρα με ένα περίεργο τρόπο είναι εξαιρετικά πολυάσχολη, πας να φτιάξεις ένα καφέ παραδείγματος χάρη και συνειδητοποιείς με μεγάλη λύπη ότι πρέπει να πλύνεις τα πιάτα, να κάνεις μια λίστα για ψώνια, να ταχτοποιήσεις τα ντουλάπια και να πετάξεις κι ένα γιουβετσάκι στο φούρνο γιατί το λες 2 χρόνια τώρα και σήμερα είναι η μέρα του.

Όπα, όπα! Την ψυλλιάζεσαι τη δουλεία, έλα λες μαλάκα, ξεκόλα, πρέπει να συγκεντρωθείς!

Πας στην τουαλέτα μέχρι να γίνει ο καφές, βάζεις ένα πλυντήριο, καθαρίζεις τον καθρέφτη, βγάζεις τις τρίχες απ' το νιπτήρα και πριν το καταλάβεις σε βλέπεις αλλόφρων με τη χλωρίνη στο 'να χέρι και την οδοντόβουρτσα στο άλλο να ετοιμάζεσαι να γυαλίσεις τους αρμούς των πλακακίων!

Επανέρχεσαι στην τάξη.

Παίρνεις το καφεδάκι σου να κάνεις ένα τσιγαράκι ΠΡΙΝ ξεκινήσεις (έχει ήδη περάσει μια ώρα που άνοιξες το μάτι σου εννοείται).

Ανοίγεις pc.

Ανοίγεις explorer.

Ανοίγεις facebook.

Έχεις την κρυφή ελπίδα ότι όλοι σου οι παλιοί συμμαθητές και οι φίλοι που έχεις να μιλήσεις 700 χρόνια θα σου έχουν στείλει comments/φωτογραφίες/σημειώσεις/τραγούδια/επεισόδια/e-books και οτιδήποτε μπορεί να σε κάνει να χαζεύεις για πάντα.

Κανείς. Τίποτα.

Η τηλεόραση έχει ανοίξει μ' ένα μαγικό τρόπο και είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η κυριούλα απ' τη κοζάνη ή τη λωζάνη ή οπουδήποτε που φτιάχνει έναν μπελαλίδικο κόκορα με χυλοπίτες, ασχέτως του ότι αφενός δε πρόκειται ποτέ να βρεις κόκορα της προκοπής στην Αθήνα και αφετέρου ούτε μια μπριζόλα δε μπορείς να ψήσεις αξιοπρεπώς.

Κι εκεί που είσαι τόσο απελπισμένος που το να δεις την "Κορίνα την αγριόγατα" φαίνεται μια καλή επιλογή με σενάριο που σε κρατάει και αξιόλογες ερμηνείες, σου 'ρχεται!

Ρε μαλάκα, το blog!

Καιρό έχω να γράψω (προχτές), αααα, δε γίνεται έτσι, πρέπει να βρω κάτι να γράψω, λέω γι' αυτό το άρθρο για τους beat τόσο καιρό, σκεφτόμουν και μόλις χτες τον Thunders, ουαου, γαμώ, πρέπει να γράψω, δε το συζητώ!

Αυτή ήταν λοιπόν μια μέση λύση μιας απεγνωσμένης στιγμής. Ούτε καφέ δε σηκώθηκα να ξαναβάλω μη περάσω μπροστά απ' το γραφείο και με πιάσουν τα βιβλία απ' τη μούρη.

Αλλά τώρα θα πάω, αλήθεια.

Και θα προσπαθήσω να μη ξανάρθω σε 10 λεπτά με μια καλύτερη ιδέα για κείμενο.