Τι να πω?
Έχουν ακουστεί πολλές απόψεις, έχουν γραφτεί εκατομμύρια λέξεις, έχουν ειπωθεί πολλάκις περισσότερες.
Ένας ταρίφας έλεγε πως "όλοι αυτοί είναι του ΣΥΡΙΖΑ"
Ένας δημοσιογράφος μέτραγε πόσοι είναι οι γνωστοί άγνωστοι.
Ένας φίλος περιέγραφε πόσο ωραία φάση ήταν ο τόσος πετροπόλεμος.
Τι να πεις ?
Βλέπεις τις εικόνες και τρελαίνεσαι, άνθρωποι ματωμένοι, να πέφτουν κάτω, να τους βαράνε, να τους τραβάνε, να τους σκίζουν ρούχα, της πουτάνας. Τρελαίνεσαι. Και γνωρίζοντας ότι βλέπεις περίπου το 1/1000 από αυτά που πραγματικά συνέβησαν, τρελαίνεσαι ακόμα περισσότερο. Σου 'ρχετε, άνθρωπος είσαι, φρικάρεις, θες να σπάσεις την τηλεόραση με τους μαλάκες που ασχολούνται 20 ώρες με το καμένο τους βαν, θες να βρεις ένα ματά πεσμένο κάτω και να του κάνεις τα μούτρα κρέας, αδιακρίτως του ποιος είναι και τι έχει κάνει, θες να μπεις στη μέση και να ουρλιάξεις "Πάψτε" και μαγικά να ξυπνήσουν όλοι και να καταλάβουν τι στο διάλο κάνουν, θες να γίνεις σουπερ ήρωας και να ξηλώσεις τη βουλή να τη στείλεις στο πλανήτη Gorgoroth. Θες να κάνεις πολλά, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, βίαια. Δε κάνεις τίποτα.
Τι να κάνεις ?
Πας και κοιτάς. Αν είσαι και στη φάση παίζεις και λίγο πόλεμο. Γράφεις μια μαλακία. Λες μια άποψη. Συζητάς. Ακούς. Αγανακτείς. Περιμένεις την επόμενη φορά να ξαναπάς. Να ξανακοιτάξεις, να ξαναγράψεις μια μαλακιά και ούτω καθεξής. Έ, και?
Τι άλλο να κάνεις?
Και εδώ ακριβώς είναι το κλειδί. Στο "άλλο". Για σκέψου, τι άλλο να κάνουμε? Τώρα τι? Τα κάναμε αυτά που ξέραμε, τώρα κάτι άλλο, τι άλλο?? Περιμένουμε να γεννηθεί αυτό το άλλο, ολοκαίνουργιο και απαστράπτον. Να 'ρθει και να τα γαμήσει όλα ρε αδερφέ, να τα γυρίσει τούμπα. Για πολλούς έχει ήδη έρθει, και όντως, τέτοια μαζικότητα και καλή διάθεση δεν είχαμε ξαναδεί πριν ξεκινήσει όλο αυτό το θέμα της πλατείας (τουλάχιστον όχι σε τέτοια έκταση, μην υποτιμούμε τις άπειρες κατά καιρούς πρωτοβουλίες σε πιο τοπικό, ενδοομαδικό επίπεδο). Φυσικά η κοινή ιδεολογία δεν είναι ιδιαιτέρως παρούσα σε αυτό, αλλά σπάνια είναι όταν παρεμβάλλεται η λέξη μαζικότητα, το όχι όμως είναι μια πολύ δυνατή λέξη, ασχέτως του τι την ακολουθεί (μνημόνιο? φασισμός? "δημοκρατία? βία? γουατέβερ) και όταν τόσοι άνθρωποι λένε μαζί όχι σε κάτι, τότε κάποιος-οι από αυτούς θα πουν και "ναι" σε κάτι άλλο, δε μπορεί.
Που θα οδηγεί και τι θα είναι αυτό το τεράστιο άλλο που θα σκάσει δε ξέρω. Ούτε τι νόημα θα 'χει. Ούτε αν θα μας τσακίσει περισσότερο από το αυτό που ζούμε τώρα (σύνηθες άλλωστε τα "άλλα" να χειροτερεύουν τα "αυτά"), πιστεύω όμως ότι θα ρθει.
Και τότε να δούμε τι θα πούμε...
