what if ..

Σκεφτόμουν σήμερα τι θα γινόταν αν, ας πούμε, οι σκέψεις μας καταγράφονταν αυτόματα από ένα .."κάτι" και μπορούσαμε να τις δούμε όπως βλέπουμε π.χ. ένα blog. Είναι κάτι σαν αυτό που πάνω απ' το κεφάλι της πωλήτριας που σου χαμογελάει πετάγεται ένα συννεφάκι και βλέπεις ότι στην πραγματικότητα σε βρίζει? Κάπως έτσι.
Φανταζόμουν λοιπόν, πόσο ακαταλληλότερα των ακαταλλήλων θα ήταν αυτά τα "blog" που λέει ο λόγος, και πόσα καντήλια θα περιείχαν. Δηλαδή, ξεκινάς το πρωί απ' το σπίτι σου. Τι κάνεις? Βρίζεις! Γιατί α)θες να κοιμηθείς. β) ΘΕΣ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΕΙΣ. γ) αργεί το τρόλει/σε έκλεισε ο μαλάκας και δε μπορείς να ξεπαρκάρεις. δ) έχει κίνηση. ε) σε παίρνει η μάνα σου να ρωτήσει αν ξύπνησες παιδάκι μου να πας στη δουλειά σου. Μη πολυλογώ, η λίστα μπορεί να είναι από γιγάντια ως τερατώδης.
Κάνεις το πρώτο σου τσιγάρο τρέχοντας πανικόβλητος ανάμεσα σε μηχανάκια, λεωφορεία και αυτοκίνητα (ή ακόμα χειρότερα, οδηγώντας ανάμεσα τους) και φτάνεις στη δουλειά. Αν είσαι απ' αυτούς που χαμογελάνε και χαλαρώνουν, δεν έχω καμία ιδέα πως βρέθηκες να διαβάζεις αυτό το κείμενο και καλύτερα να σταματήσεις εδώ. Για όλους εμάς τους υπόλοιπους το βρισίδι δε συνεχίζεται απλώς αλλά πολλαπλασιάζεται μ' ένα μαγικό τρόπο καθώς όλοι/όλα σου φταίνε και έχουν βαλθεί πρωινιάτικο να σου κάνουν τα νεύρα τσατάλια. Σου σκάει ο-μη-πω-καλύτερα να πιει καφέ (στην περίπτωση μου) ή να κάνει οτιδήποτε είναι αυτό για το οποίο έρχεται σε σένα και δε λέει το τσουτσέκι τουλάχιστον ένα "Καλημέρα"! Χριστούς. Παναγίες. Επανέλαβε.
Κάνει λοιπόν αυτό που είναι να κάνει κι ένα "Ευχαριστώ/Παρακαλώ/Γεια σας" είναι εξαιρετικά δύσκολο να το ξεστομίσει. Όπως λέει κι ένας φίλος, είναι ακριβώς εκεί που βλέπεις την καρωτίδα να πλησιάζει απειλητικά προς τα δόντια σου. Ωραία, λες, καλά αρχίσαμε. Ε, και μετά όπως καταλαβαίνετε η μέρα συνεχίζει έτσι γιατί, άνθρωπος είσαι, άμα σου γυρίσει το μυαλό με το που ανοίξεις το μάτι, όλα τα στραβά και τα ανάποδα θα τα βρεις μπροστά σου. Είναι βέβαια και απολύτως λογικό ότι οι αγαπημένοι σου συνάδελφοι ΕΚΕΙΝΗ ακριβώς τη μέρα που το ένα σου μάτι είναι κανονικό και το άλλο έχει γυρίσει ανάποδα προειδοποιώντας σε για το επερχόμενο εγκεφαλικό, ΕΚΕΙΝΗ την ώρα που πας να πιεις μια γουλιά καφέ θα θυμηθούν να αναδιοργανώσουν την αποθήκη/να κλείσουν τις εκκρεμότητες του μήνα/να σου φέρουν 700 πράγματα να κάνεις/να ζητήσουν τη γνώμη σου για το διαστημόπλοιο που σχεδιάζουν.
Κι εκεί ακριβώς λοιπόν, πες ότι σου σκάει ένα χαρτί με το τι έχεις σκεφτεί μέχρι τώρα, δε θα τ' αρχίσεις τα ψυχοφάρμακα? Θα τ' αρχίσεις! Θα πεις δεν είμαι καλά, ξύπνιος δυο ώρες κι έχω ήδη συμπληρώσει τρεις Α4 μπινελίκι!
Τι να πω, όπως ανακοίνωσε και μια αξιολάααατρευτη (λεπτή ειρωνεία) πελάτισσα μου σήμερα "να κάνεις μετάνοιες στον άγιο Αντύπα" (δε μπορώ να ξέρω τι εννοούσε, απλά κρύφτηκα και γέλασα για κανα τεταρτάκι).
Κι επειδή ως γνωστόν "τα γραπτά μένουν", πάλι καλά που δε μας έχει προφτάσει η τεχνολογία και μπορούμε να τις ξεχνάμε αυτές τις μέρες, τουλάχιστον μέχρι την επόμενη φορά.
Καλημέρα ?

Του τρελού ξανά μανά.

Εψές το μεσημέρι ξεκίνησα κι εγώ να πάω μια εκδρομή στην Εύβοια σαββατοκυριακίσια. Στη διαδρομή με το φίλο και συνοδοιπόρο, σκέφτηκα πως έχω ξεχάσει να μιλήσω για τα δεινά ενός πολύωρου ταξιδίου απάνω σε γυμνό μηχανάκι, απ' τη πλευρά όμως του συνοδηγού.
¨Καλά, θα πας μέχρι Αθήνα πάνω στο δισκάκι του καφέ?", λέει ο φίλος Δήμος στις Καβουρότρυπες στην Χαλκιδική.
"Καλέ, ναι, έχω συνηθίσει πια!", απαντάω εγώ, η ανυποψίαστη υποφαινόμενη.
Έχω ήδη κάνει διαδρομή τρεις ώρες απ' τας Σέρρας, έχουμε οργώσει κι όλη την Αττική άπειρες φορές, ε, τι στο διάολο, σκέφτομαι, μια χαρά θα φτάσουμε και τώρα. Διαλειμματάκια, λίγο χάζι, εθνική είναι άλλωστε, δε θα μου ξεκολλήσει το χέρι απ' τα φρεναρίσματα, θα σφίξουν και τα ποδαράκια, suuuuuper!
Καβαλάμε λοιπόν στο πολυαγαπητό CB 1000 R, που αν το έβλεπε ο Ιάπωνας έτσι, με τόσο after market που του χουμε πετάξει πάνω, θα γύρναγε σπίτι του 10 εκατοστά ψηλότερος απ' την περηφάνια. Το αρνητικό βέβαια στην υπόθεση αυτή είναι πως απ' τα λίγα που του 'χουν μείνει απ' τη μάνα του εκτός απ΄ το σκελετό και το ντεπόζιτο, είναι η πίσω ανάρτηση, κάτι που δημιουργεί κάποια ακόμα προβλήματα στον κακομοίρη "εκεί πίσω"..
Πρέπει εδώ να σημειώσω ακόμα πως το κρανάκι μου, με τα μαξιλαράκια μου και τη μυρωδιά μου εγώ δε το 'χω. Είμαι τουναντίον μ' ένα κράνος Can (!?) που ανοίγει κι από κάτω άμα είσαι παπάκιας κι έχει και γυαλί να κατεβαίνει απ' την οροφή για να είσαι ολοκληρωμένος διαστημάνθρωπος και το οποίο το μόνο που μου προσέφερε ήταν άφθονο γέλιο. Βολικό όμως κράνος, δε λέω, αν είχες κακάδι στη μύτη σου χώραγες να βάλεις όλο σου το χεράκι μέσα για να το βγάλεις, άσε που αν πάγωναν τα χέρια σου τα 'χωνες μπροστά στο στόμα σου κι έκανες και μασάζ στο μαγουλάκι. Φυσικά αυτό έχει και τα κακά του. Αερίζεσαι. Και δεν εννοώ με την καλή έννοια. Το κράνος πάει όρτσα, ακολουθώντας τη φορά του ανέμου κι εσύ πρέπει να κρατήσεις το κράνος πάνω στο κεφάλι σου και το κεφάλι σου πάνω στη μοτοσυκλέτα.
Φορτώνομαι λοιπόν μπαγκάζια καθώς, σε γυμνό είσαι, ούτε μια τσίχλα κολλημένη στο φέρινγκ δε μπορείς να μεταφέρεις, και ξεκινάμε με το εξαίρετο στροφιλίκι της Χαλκιδικής, πάρα πολύ όμορφα, περνάμε Θεσσαλονίκη, όλα εξαιρετικά. Και τα χιλιόμετρα περνάνε. Σταματάς στην άκρη του δρόμου, μισό τσιγαράκι, θες βέβαια κανα λεπτό τουλάχιστον να τεντώσεις το 'να πόδι, να τεντώσεις και τ' άλλο για να καταφέρεις να κατέβεις και να μείνεις όρθιος, πας και λίγο σαν να είχες μια ιδιαίτερη ερωτική επαφή με ένα μάτσο αλλόχρωμους εραστές, αλλά τα προβλήματα ουσιαστικά δεν έχουν αρχίσει ακόμα.
Είσαι στην εθνική, μετά από 2 ώρες σερί στο σελάκι, πονάει ο κώλος σου. Όχι, όχι, ΠΟΝΑΕΙ Ο ΚΩΛΟΣ ΣΟΥ. Νιώθεις τους κάλους ν' αρχίζουν να δημιουργούνται. Είσαι σίγουρος ότι σύντομα θα πιάσεις κουβέντα με τις αιμοροίδες σου. Δεν έχεις τίποτα να χαζέψεις γιατί αφενός, όπως προείπαμε είσαι στην εθνική και αφετέρου, άμα τολμήσεις να κοιτάξεις δεξά-αριστέρα φέυγει όλο το Can κι άντε να το μαζέψεις. Όποτε κοιτάς το δρόμο, δε μιλάς, δε στρίβεις, δε ξέρεις που είσαι και πόση ώρα και το μόνο που σκέφτεσαι περιοδικά ανά δευτερόλεπτο είναι "Πονάει ο κώλος μου. Πονάει ο κώλος μου". Μετακομίζεις θα μου πεις στο σελάκι, σηκώνεσαι λίγο, τόσο δα. ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΣ? Ή μήπως νομίζεις ότι έχεις πόδια ικανά να σηκωθούν ή ξέχασες τη τσάντα που όσο να' ναι σε τραβάει μαζί της? Ουσιαστικά λοιπόν, γλιστράς λίγο πάνω στο σελάκι λίγο μπρος ή πίσω εξοικονομώντας από 1 έως 3 λεπτά (πράγμα που γνωρίζεις γιατί δεν έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις απ' το να μετράς δευτερόλεπτα). Και μη λέω μόνο εγώ, κι ο μπροστά τα 'χε τα θεματάκια με τη σέλα του (τη διπλάσια απ'τη δική μου σέλα βέβαια), οπότε τσεκάρεις δρόμο για λακούβες, αρχίζεις τα "Ομ" και τα "Χαίρε Μαρία", συγκεντρώνεσαι και σηκώνεις λίγο το κωλαράκι χωρίς να παίρνεις ανάσα.
Διόδια, ωραίο πράμα όμως. Μια ξεπιάνεσαι λίγο εσύ, μία ο μπροστά, πολύ χαίρεσαι που έχει τόσα πολλά στο δρόμο και πρέπει να σταματήσεις να τα πληρώσεις, αμέ! Άσε που σε ένα από αυτά είναι πίσω μας ένας ΆΓΙΟΣ άνθρωπος μ' ένα Fazer η κάτι τέτοιο ο όποιος έχει την καλή διάθεση να μας δείξει πόσο καλύτερα πάει το δικό του και πόσο χαρούμενος είναι που τρέχει άνετος χωρίς κομοδίνο (συνοδηγό) και μπαγκάζια. Πρέπει να γυάλισε και τον δυονών μας το μάτι. Παίρνουμε θέσεις μάχης και αρχίζουμε το κυνήγι με τον Fazerάκο. Μπρος εμείς, πίσω αυτός, πίσω εμείς, μπρος αυτός, είμαστε και στο σημείο που εθνική δε το λες πια, μια λωρίδα έχει όλη κι όλη και μη σας τα πολυλογώ, περάσαμε κανά εικοσάλεπτο και παραπάνω γκάζι φρένο στο κυνήγι, τα ξεχάσαμε όλα, κώλους, πόδια, χέρια, κράνη, όλα! Βέβαια, λογικό είναι, χωρίς τόσα παραπανήσια κιλά και πιθανότατα με λιγότερες ώρες οδήγηση, μας παράτησε ο Fazerάκος κι εξαφανίστηκε και σύντομα ξεχάσαμε τι ωραία που ήταν κι αρχίσαμε να πονάμε πάλι απ' την αρχή.
Το τι χριστοπαναγίες πρέπει να ρίξαμε κι οι δυό μέσα απ' τα κράνη δε λέγεται. Σκέφτηκα να του κοπανήσω και καμιά κρανιά καλή για να σταματήσει, αλλά Can εναντίον Arai δεν έχει και πολλές πιθανότητες ακόμα κι αν είναι 5 φορές βαρύτερο. Στις 3-4 στάσεις που κάναμε συνολικά όμως ήμασταν τόσο χαρούμενοι που στεκόμασταν όρθιοι οπότε γελούσαμε απλώς σαν μετανάστες που επιστρέφουν στα πάτρια εδάφη.
Τέλος πάντων, ευτυχώς όσο πέρναγαν οι ώρες πηγαίναμε και πιο γρήγορα, γιατί αρχικά είχαμε τη φαεινή ιδέα να το πάμε απλά στο σβέλτο, ιδέα στην οποία, αν εμέναμε, εγώ θα την έβλεπα καμικάζι και θα έφευγα τραβώντας τα κορδόνια της τσάντας μπας και υπάρχει και κανα αλεξίπτωτο εκεί μέσα. Αυτό αν προλάβαινα βέβαια και δε με άδειαζε πρώτος εκείνος στο δρόμο κι έφευγε σουζάροντας.
Εν ολίγης μια χαρά ήταν, εξαίρετη εμπειρία κι αν με ρωτήσετε αν θα το ξανάκανα ναι θα σας απαντούσα, αν βρω και μαξιλαράκι να χωράει στο πανταλόνι πάω μέχρι Ισπανία χωρίς δεύτερη σκέψη.
(Και επειδή μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις, δεν έχω καμιά καλή απ' το συγκεκριμένο cb, αλλά μπορείτε να παρατηρήσετε σ' αυτήν εδώ πόσο βολικό ταξίδι μπορείς να κάνεις. Προσθέστε έναν άνθρωπο που δεν είναι κολλημένος στον οδηγό, ένα ζευγάρι πόδια, ένα κράνος με 5 παραπανίσια εκατοστά και μια τσάντα ορειβατική και μπορείτε να καταλάβετε το παράλογο του πράγματος).

Όταν πρέπει να..

Είχα κάτι χρόνια να το κάνω, το 'χα ξεχάσει ομολογώ αν και κάποια πράγματα είναι λίγο πολύ αυτόματες διαδικασίες. Δε ξέρω τι μπορεί να σκέφτεστε, αλλά εννοώ το διάβασμα για εξετάσεις. Βάζεις 700 ξυπνητήρια να σηκωθείς νωρίς να ξεκινήσεις. Έλα που δε μπορείς όμως. Ακόμα και στις 10 το βράδυ που λέει ο λόγος να έχεις καταφέρει να κοιμηθείς, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να σηκωθείς απ' το κρεβάτι πριν τις 12 το μεσημέρι, καθώς ο ύπνος τα πρωινά που έχεις κάτι να κάνεις είναι ως γνωστόν ο πιο γλυκός ύπνος. Άντε πες, σηκώνεσαι. Έχεις α) πονοκέφαλο, β) hangover, γ) νεύρα, δ) επίκτητο ADHD (αυτό που έχουν τα μαλακισμένα κωλόπαιδα που δε μπορούν να κάτσουν ούτε 1 λεπτό ήσυχα μες την τάξη, μόνο που εσένα σε πρόφτασε στη μέση ηλικία, σήμερα το πρωί εντελώς τυχαία).

Και η μέρα με ένα περίεργο τρόπο είναι εξαιρετικά πολυάσχολη, πας να φτιάξεις ένα καφέ παραδείγματος χάρη και συνειδητοποιείς με μεγάλη λύπη ότι πρέπει να πλύνεις τα πιάτα, να κάνεις μια λίστα για ψώνια, να ταχτοποιήσεις τα ντουλάπια και να πετάξεις κι ένα γιουβετσάκι στο φούρνο γιατί το λες 2 χρόνια τώρα και σήμερα είναι η μέρα του.

Όπα, όπα! Την ψυλλιάζεσαι τη δουλεία, έλα λες μαλάκα, ξεκόλα, πρέπει να συγκεντρωθείς!

Πας στην τουαλέτα μέχρι να γίνει ο καφές, βάζεις ένα πλυντήριο, καθαρίζεις τον καθρέφτη, βγάζεις τις τρίχες απ' το νιπτήρα και πριν το καταλάβεις σε βλέπεις αλλόφρων με τη χλωρίνη στο 'να χέρι και την οδοντόβουρτσα στο άλλο να ετοιμάζεσαι να γυαλίσεις τους αρμούς των πλακακίων!

Επανέρχεσαι στην τάξη.

Παίρνεις το καφεδάκι σου να κάνεις ένα τσιγαράκι ΠΡΙΝ ξεκινήσεις (έχει ήδη περάσει μια ώρα που άνοιξες το μάτι σου εννοείται).

Ανοίγεις pc.

Ανοίγεις explorer.

Ανοίγεις facebook.

Έχεις την κρυφή ελπίδα ότι όλοι σου οι παλιοί συμμαθητές και οι φίλοι που έχεις να μιλήσεις 700 χρόνια θα σου έχουν στείλει comments/φωτογραφίες/σημειώσεις/τραγούδια/επεισόδια/e-books και οτιδήποτε μπορεί να σε κάνει να χαζεύεις για πάντα.

Κανείς. Τίποτα.

Η τηλεόραση έχει ανοίξει μ' ένα μαγικό τρόπο και είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η κυριούλα απ' τη κοζάνη ή τη λωζάνη ή οπουδήποτε που φτιάχνει έναν μπελαλίδικο κόκορα με χυλοπίτες, ασχέτως του ότι αφενός δε πρόκειται ποτέ να βρεις κόκορα της προκοπής στην Αθήνα και αφετέρου ούτε μια μπριζόλα δε μπορείς να ψήσεις αξιοπρεπώς.

Κι εκεί που είσαι τόσο απελπισμένος που το να δεις την "Κορίνα την αγριόγατα" φαίνεται μια καλή επιλογή με σενάριο που σε κρατάει και αξιόλογες ερμηνείες, σου 'ρχεται!

Ρε μαλάκα, το blog!

Καιρό έχω να γράψω (προχτές), αααα, δε γίνεται έτσι, πρέπει να βρω κάτι να γράψω, λέω γι' αυτό το άρθρο για τους beat τόσο καιρό, σκεφτόμουν και μόλις χτες τον Thunders, ουαου, γαμώ, πρέπει να γράψω, δε το συζητώ!

Αυτή ήταν λοιπόν μια μέση λύση μιας απεγνωσμένης στιγμής. Ούτε καφέ δε σηκώθηκα να ξαναβάλω μη περάσω μπροστά απ' το γραφείο και με πιάσουν τα βιβλία απ' τη μούρη.

Αλλά τώρα θα πάω, αλήθεια.

Και θα προσπαθήσω να μη ξανάρθω σε 10 λεπτά με μια καλύτερη ιδέα για κείμενο.

Είμεθα Καπνισταί !

Κλέβω τον τίτλο αυτό από έναν φίλο. Πάνε τρία, τέσσερα, πέντε χρόνια, ποιος τα μετράει άλλωστε, που πήρα στα χέρια μου το πιο ουσιαστικό κείμενο ενάντια της αντικαπνιστικής κίνησης που τότε ήταν στα γενοφάσκια της. Δεν τολμώ να το αντιγράψω, ο πολυαγαπημένος Γιάννης χαρίζει τα κείμενα του μονάχα σε ανθρώπους με περίεργα μάτια, θα δανειστώ όμως λίγες λέξεις, θα παραφράσω και θα εμπνευστώ και ξέρω πως θα με συγχωρήσει.
Ξεκινά λοιπόν λέγοντας "Τουλάχιστον εμείς ζήσαμε μια καπνισμένη νιότη", και τελειώνει "Την έχουμε χεσμένη την υγεία σας! Μας βγάλατε τον καρκίνο! Είμαστε καπνιστές, δε μασάμε τα λόγια μας και πάμε γυρεύοντας!!!"

Πόσα τσιγάρα, πόσος καπνός, μια συνήθεια λένε, μια κακή συνήθεια, καλό θα σου κάνει να το μειώσεις, καλύτερα δηλαδή και να το κόψεις, έτσι θα πάνε όλα μια χαρά, θα είσαι παραγωγικός, θα ζεις περισσότερο, δε θα γεμίζεις τα ράντζα των νοσοκομείων με τα προβλήματα σου, δε θα σε πληρώνουν οι ασφαλιστικές, θα μείνει και χώρος στα νεκροταφεία γιατί σαν πολλοί μαζευτήκαμε. Άσε που δεν είναι μόνο αυτό, γιατί τι θα κάνεις, θα βγαίνεις να μπεκροπίνεις μαλάκα ελληναρά χωρίς τη τσιγαριά σου? Όοοχι, θα κάθεσαι σπιτάκι σου και θα κοιμάσαι στην ώρα σου να πας στη δουλίτσα σου χωρίς μαύρους κύκλους το πρωί, θα 'σαι συγκεντρωμένος και δε θα σκέφτεσαι τι ωραία που ήταν αυτή η κοπελίτσα που μίλαγες και πότε θα την ξαναδείς.
Έτσι, σα μαλάκας, θα πηδάς το βράδυ και δε θα μοιράζεσαι ένα τσιγάρο μετά στη σιωπή με την κομμένη ανάσα. Θα κάθεσαι στο κρεβάτι σου και θα κοιτάς ένα ταβάνι άκαπνο, χωρίς σχήματα να χάνονται και να σε παίρνουν μαζί τους στη λήθη τους. Θα πίνεις ένα άνοστο ποτό χωρίς τη τζούρα που ξεφυσάς πάντα προς τα πάνω με το λαιμό τεντωμένο ως την απόλαυση.
Αλλά θα μυρίζεις ρε μαλάκα, θα βρεις και τη γεύση σου, θα βρεις την ευεξία, έτσι, χωρίς κόπο, χωρίς περαιτέρω προσπάθεια, λες κι οι αισθήσεις πρέπει να είναι εξ ορισμού εκεί κι όχι να τις ξεβουλώνεις εσύ με κόπο και ιδρώτα και να τις αφήνεις να φτάσουν μέχρι τα κόκαλα σου, όχι, πρέπει να μυρίζεις τόσο καλά που η οσμές να μην έχουν πια καμία σημασία,να μη σου κάνουν καμία διαφορά.
Έτσι να 'σαι, ωραίος και υγιής, να προσέχεις, να φροντίζεις, να μετράς τι τρως, να μετράς τι πίνεις, να μη βάζεις τίποτα κακό μέσα σου, άλλωστε στα βάζουν άλλοι τα σκατά, δε χρειάζεται να προσπαθήσεις περαιτέρω, πρόσεχε εσύ, βάλε φίλτρα στο νερό να σου καθαρίζουν τους άνθρακες, πέτα τα τηγάνια απ' το παράθυρο να λυτρωθείς, ψάξε να βρεις ντομάτες που να μη μοιάζουν με καρπούζια και χρυσοπλήρωσε τις, βάλε και μια μάσκα αν έχεις να κατέβεις στο κέντρο για δουλειές και θα δεις ρε μαλάκα πως θα νιώθεις μετά. Γαμάτος, ωραίος και κενός. Παραγωγικός μαλακάκος με λίγα λιπαρά.
Έ όχι ρε φίλε. Θα το κρατήσω το τσιγάρο μου, θα τα κρατήσω τα ποτά μου, θα κρατήσω και την αυπνία μου και τη μαλακία μου και την αδρεναλίνη μου και το κωλοφαί που τρώω. Θα τα κρατήσω όλα και δε θα μετανιώνω άμα με προλάβει το ασθενοφόρο, γιατί με την ίδια ευκολία που θα μεταφέρει εμένα μπορεί να τρακάρει τον υγιέστερο άνθρωπο και να σωθεί μονάχα ένας απ' τους δύο μας. Γιατί όπως φυσάς τον καπνό σου κάποτε θα φυσήξεις και μια ανάσα που δε θα την ακολουθεί τίποτα. Κι εκεί θα 'χεις να πεις αν άξιζε τον κόπο. Κι όπως λέει κι ο Γιάννης "Διαβήκαμε τις δεκαετίες καπνίζοντας...δε φύγαμε απ' τις μάχες άκαπνοι"..

Και σοβαρά τώρα, κάποιοι άνθρωποι κάνουν μια κίνηση ενάντια σε όλο αυτό γι' όσους ενδιαφέρονται http://www.scafebar.gr/ και επίσης http://www.facebook.com/group.php?gid=134177056605327

Και όσο για τον Γιάννη, αν τον δείτε θα τον καταλάβετε, φαίνεται το γράψιμο στο πρόσωπο του. Πάρτε τα χαρτιά που έχει να σας προσφέρει κι αν σας χαμογελάσει δώστε προσοχή, θα είναι το πιο αθώο χαμόγελο που θα δείτε ποτέ από έναν μη αθώο άνθρωπο. (Τα κείμενα θα τα αναγνωρίσετε από το "Σύγχρονο Πειραματικό Ινστιτούτο Ανωμαλίας" που θα γράφουν κάτω κάτω !!)

Καλά όλα αυτά, ώρα για τσιγάρο όμως, δε νομίζετε ?..

Whoops..

Λάθη.
Ξεκινάς από μωρό. Μπορεί να μη ξέρεις τι σημαίνει "λάθος" ή να μη μπορείς να προφέρεις ούτε καν τη πρώτη συλλαβή της λέξης, αλλά ξέρεις πολύ καλά να χώνεις το χεράκι στην πρίζα και να σκαρφαλώνεις στην κούνια για να κάνεις την Wonder Woman..
Συνεχίζεις μετά, πας νηπιαγωγείο, άλλα λάθη από κει.. Τώρα διαφορετικά, πιο..κοινωνικά! Λες στον Κωστάκη ότι θα τον παντρευτείς, σε πρήζει κι ο Γιωργάκης, του λες κι αυτού το ναι, και μετά σε μισούν κι οι δύο και πάνε να παντρευτούν την Ελενίτσα. Άσε που σου ξέφυγε και προχτές το μυστικό της Μαρίας και είπε τώρα ότι δε θα σου ξαναμιλήσει ποτέ! Σκατά..
Κι εκεί που πιστεύεις ότι 'ντάξει, τώρα έμαθα, δε λέω μυστικά, δεν πιστεύω τα αγόρια και κάνω παρέα με τους παρείσακτους γιατί μια χαρά καταλαβαίνουν από λάθη, τσουυυυπ, να σου η εφηβεία! Η περίοδος των μεγάλων λαθών! Έρωτες, ψέματα, οι πρώτες δουλείες κρυφά απ' τη μάνα, τα πρώτα πηδήματα (και δεν εννοώ πηδήματα από την κούνια πια),έφευγες απ' το σπίτι, έφευγες απ' το σχολείο, της πουτάνας!! Χιλιάδες λάθη, ωραία φάση! Δε το καταλάβαινες βέβαια τότε, αλλά 'ντάξει, να 'χουμε να θυμόμαστε λες τώρα πια που κάνεις τα άλλα λάθη, αυτά τα ενήλικα λάθη, της υπευθυνότητας, της ανεξαρτητοποίησης, της...."ωριμότητας"... Τα ζόρικα τα λάθη, αυτά που τα πληρώνεις σε χρήμα, σε εργατοώρες δηλαδή, που τα πληρώνεις σε μοναξιά, που τα πληρώνεις σε αυπνία, που γαμιέσαι να τα πληρώνεις! Κι είναι τα λάθη που πλέον ξέρεις ότι θα περάσουν, μπορεί να αργήσουν λίγο περισσότερο, μπορεί να σου πηδήξουν ότι έχεις και δεν έχεις, αλλάάάά...θα περάσουν.
Και αυτή είναι η χειρότερη γνώση που μπορείς να έχεις για τα λάθη.. Η γνώση ότι θα περάσουν.. Η γνώση ότι θα τα καταφέρεις, ότι μπορείς, ότι το 'χεις, λίγο από δω, λίγο από κει και όλα θα γίνουν, και όλα καλά θα πάνε και μη το σκέφτεσαι τώρα, έγινε, εδώ είμαστε και θα το περάσουμε κι αυτό και και και..
Θυμάμαι ένα επεισόδιο του Family Guy που ο πανέξυπνος σκύλος Brian ρωτά τη πανέμορφη σύζυγο Lois πως αντέχει όλες τις μαλακίες του ηλίθιου άντρα της Peter. Εκείνη του απαντά ότι έχει μάθει να καταπιέζει τις αντιδράσεις της και η κάμερα κάνει κοντινό στον εγκέφαλο της, όπου ένα εξόγκωμα τραγουδά στο ρυθμό του Amadeus, "I'm a tumor, I'm a tumor, I'm a tumor... oh-oh-oh, I'm a tumor!"
Αν κλαίγαμε σαν μωρά, αν θυμώναμε σαν παιδιά, αν απελπιζόμασταν σαν έφηβοι, τότε ίσως θα ήμασταν όλοι πολύ πολύ καλύτερα. Αλλά μάθαμε να τα πληρώνουμε τα λάθη μας, ατάραχοι και ανέκφραστοι, αγέρωχοι. Σε λεφτά, σε εργασία, σε μοναξιά. Και να στεκόμαστε παρ' όλα τούτα όρθιοι.
Γαμώτο.

ΥΓ. Ο απέναντι έχει βάλει τέρμα το "Και μετά δε μιλάμε πολύ". Με τσακίζει, αλλά καλά μου κάνει. Νομίζω.

Του τρελού

Εντάξει, τι να πω τώρα, ότι δεν είναι άκυρο? Αλλά είπαμε, ο,τι γουστάρουμε κάνουμε και για ο,τι κάνουμε γράφουμε.

Ήρθε λοιπόν η ώρα, μετά από άπειρες ώρες u tube, να δω κι εγώ από κοντά "τι-στο-διάολο-κάνουν-αυτά-τα-τυπάκια-με-τα-μοτοσακό". Ο λόγος για το παγκόσμιο πρωτάθλημα enduro που φιλοξένησε η πίστα των Σερρών το ΣουΚου που μας πέρασε.

Εντάξει, δηλαδή τώρα τι να πω? Ότι είχαν μισό λατομείο στην ειδική και πέρναγαν από πάνω με στυλ "Μήτσο, πιάσε κι ένα φραπεδάκι"? Ότι 3-4 κορμοί δεν είναι κάτι που πρέπει να σε ανησυχεί? Ότι 5 μέτρα ύψος είναι ότι πρέπει για ένα αλματάκι και βάλε μου και λίγο άμμο από κάτω να κάνω μια επιτόπου να 'υχαριστηθώ?

Εντυπωσιάστηκα, το ομολογώ. Οι τύποι λύσσαγαν, τα μηχανάκια λύσσαγαν, οι θεατές λύσσαγαν! Έφευγες χοροπηδώντας, με 2 κιλά άμμο στο στόμα γιατί δε μπορούσες να το κλείσεις όταν περνούσαν μπροστά σου, επαναλαμβάνοντας "όχι ρε μαλάκα" τουλάχιστον καμιά εκατοστή φορές.

Η αλήθεια είναι ότι κόσμο δεν είχε και μάλλον δεν ήταν και τίποτα φαντασμαγορικό σε σχέση με άλλα κι άλλα, μα όντας η πρώτη μου live παρακολούθηση τέτοιου αγώνα, έχω να πω μονάχα "ΓΟΥΑΑΑΑΟΥΥΥΥ".

Φωτογραφίες δεν έχω, στις περισσότερες έπιασα μόνο τη σκόνη τους και έτσι θεώρησα προτιμότερο να δω ότι προλαβαίνω και να αφήσω τους παλιότερους να τραβήξουν τα videάκια.

Αααα, μπαι δε γουει, βρήκα σήμερα και το blog του πολυαγαπήμενου μου "Λύκου", που ίσως με έχει κάνει να γελάσω περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον (τελευταία σελίδα του "ΜΟΤΟ" ή αλλιώς γιατί το Ε και το ΜΟΤΟ διαβάζονται από πίσω προς τα μπρος). Αν και, δυστυχώς δεν περιλαμβάνει τα άρθρα του, είναι πολύ ενδιαφέρον. So.. http://stoma-tou-lykou.blogspot.com/

Ε, να λοιπόν..