Ένα αντίο.

Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.

Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικό, γένους θηλυκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.

Κική Δημουλά, απόσπασμα από το ποίημα "Πληθυντικός Αριθμός".

Λείπει μια λέξη.

Η "απώλεια".

Μαθαίνεις λένε, να ζεις με κάτι. Κάνεις δε μας λέει πώς μαθαίνεις να ζεις χωρίς κάτι. Πώς ανοίγεις τα μάτια σου το πρωί και ένα δευτερόλεπτο μετά συνειδητοποιείς ότι κάποιος δεν είναι πια εδώ, δεν είναι πια δίπλα σου. Πώς σηκώνεσαι? Πώς συνεχίζεις?

Ο έρωτας κι ο θάνατος είναι ίσως τα μόνα πράγματα που ο καθένας αντιμετωπίζει διαφορετικά. Δεν υπάρχει μανιέρα, δεν υπάρχει τίποτα, πέραν ίσως από μια παραλυσία που είναι κοινή σε όλους όσους βρισκόμαστε να τα αντιμετωπίσουμε.

Και τι να κάνεις? Τι να πεις? Που να σταθείς? Ο δικός σου πόνος είναι κάτι που μπορείς να χειριστείς, κάτι που θα μάθεις να χειρίζεσαι έστω. Κάτι που μένει αδιαπραγμάτευτο και που είναι δικό σου, μάλλον περισσότερο δικό σου από οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα. Μα τι γίνεται με τον πόνο του άλλου, το πόνο που σε αφήνει κοκαλωμένο, εκεί, να θες να πεις ότι όλα θα πάνε καλά, αλλά να ξέρεις ότι δεν έχει καμία σημασία, να θες να πεις ότι θα περάσει, και να ξέρεις ότι δεν πρόκειται, να θες να το πάρεις εσύ όλο πάνω σου, μα να ξέρεις ότι δεν μπορείς...

Είμαστε όλοι αδύναμοι μπροστά σε αυτό, είμαστε όλοι μικροί και ανίσχυροι, ανόητοι, άβουλοι, μικροί, μικροί, μικροί..

Κάποτε ένας άνθρωπος σήκωσε το ποτήρι του στην υγειά ενός νεκρού.

Κάποτε ένας άλλος άνθρωπος ακούμπησε τον ώμο μου στη σκέψη ενός νεκρού.

Και αυτές είναι οι μόνες κινήσεις που μοιάζουν αληθινές σε σχέση με αυτό το συναίσθημα το μεγαλύτερο από κάθε άλλο, σε σχέση με την απώλεια..

Στο τέλος της μέρας, στο πέρασμα των χρόνων, μένει μονάχα η αγάπη...

Συλλυπητήρια

όνομα ουσιαστικό,

υποτιθέμενα ουδέτερο

μόνο στον πληθυντικό,

πάντα στον πληθυντικό ...