Μέρες αργίας (?)

Πέμπτη, 8 Ιούλη, ημέρα μαζικών απεργιών και κινητοποιήσεων, όπου στην πόλη δεν κυκλοφορεί τίποτα εκτός από μπριζομένους οδηγούς, ταξιτζήδες που τρίβουν τα χέρια τους, θυμωμένους υπαλλήλους και επαναστάτες με ή χωρίς αιτία (ή να πούμε καλύτερα, με ή χωρίς όραμα). Για κάποιους φυσικά η δουλειά είναι δουλειά και ξεκινήσαμε έτσι πρωί-πρωί, με ο,τι μέσο διέθετε ο καθένας, προσπαθώντας να ξεχάσουμε τα μέτρα που ψηφίζονταν "εκεί μέσα" (και για τα οποία θα φωνάζουμε για πολλά χρόνια), γιατί, άνθρωπος είσαι, πόσο σκέψη ν' αντέξεις πρωινιάτικο.

Οι πορείες ήταν χαλαρές (μάλλον), το έργο τελείωσε σύντομα και δε θρηνήσαμε θύματα, τουλάχιστον όχι από τη μερίδα "θυμάτων" για την οποία μας ενημερώνουν, αλλά όλα αυτά δε θα σας τα πω εγώ, καθώς η μόνη μου συμβολή σε όλο αυτό ήταν να φτιάχνω χυμούς σε ανθρώπους που τελείωσαν την πορεία τους και χρειάζονταν βιταμίνες, γιατί μάλλον η επανάσταση τις σηκώνει.

Το ζήτημα στο οποίο θέλω να καταλήξω είναι η "επιστροφή". Χωρίς συγκοινωνίες και χωρίς το άγχος του χρόνου, τώρα που πια οι δουλειές έχουν τελειώσει, η επιστροφή μπορεί να γίνει μια πρώτης τάξεως αφορμή για χάζεμα! Χωρίς πολλά πολλά, έχετε όλοι χαθεί στην Πλάκα ανάμεσα σε ενθουσιασμένους τουρίστες και κακόγουστα μαγαζιά κάθε είδους, έχετε όλοι περπατήσει τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου την ώρα που δύει ο ήλιος, ακούγοντας τις μουσικές που ξεφυτρώνουν από παντού, συνοδευόμενες από τις μπάλες των πιτσιρικάδων, έχετε όλοι χωθεί στου Φιλοπάππου χωρίς να πολυξέρετε που πηγαίνετε και έχετε όλοι βγει 2 ώρες μετά σε εντελώς διαφορετικό σημείο απ' ότι φανταζόσασταν..

Δεν έχουν νόημα οι λεπτομέρειες, έχετε τις δικές σας, μαγευτικές εικόνες για αυτά, τα έχετε κάνει όλα, είμαι σίγουρη!

Το ερώτημα είναι ... Πότε ?

Πότε χαζέψατε τον πορτοκαλο-γαλαζο-γκρι ουρανό τόσο, που να μη βλέπετε που πατάτε? Πότε μυρίσατε τα χορτάρια? Πότε χαιρετήσατε κάποιον εντελώς άγνωστο? Πότε σφυρίξατε ανέμελα ένα χαζοχαρούμενο σκοπό? Πότε, ουσιαστικά, χάσατε το χρόνο σας και βρήκατε το χαμόγελο σας?

Μήπως θα έπρεπε να καθιερώσουμε μια τέτοια "αργία" μια φορά στις 15 (μη συνηθίζουμε κιόλας)? Ή μήπως πρέπει να θυμόμαστε πόσο κοντά βρίσκονται αυτά τα όμορφα, μοναχικά απογεύματα που μας καθαρίζουν απ' τα μπετά της καθημερινότητας?..

Λοιπόν... Καλό περίπατο ..!