Όταν δοκιμάζεις κάτι καινούργιο, χρειάζεσαι και κάποια ενίσχυση για να συνεχίσεις. Ειδικά σε ένα περιβάλλον όπως το Πάντειο που συχνά "τρώει τα παιδιά του", ειδικά αυτά που θέλουν να σκεφτούν διαφορετικά από τα τετριμμένα.
Κάποιοι απο εμάς εκπλαγήκαμε για το οτι αρκετοί "συμφοιτητές" φάνηκε να μην αναγνώρισαν πιθανά τόσο τη συγκεκριμένη διεργασία του μαθήματος (όχι μόνο της "κουλτούρας του διαδικτύου", αλλά και του "μέθοδοι και τεχνικές έρευνας στον κυβερνοχώρο", που βασίζονταν στις ίδιες εκπαιδευτικές μεθόδους). Το γεγονός όμως οτι εκπλαγήκαμε σημαίνει οτι την αναγνωρίσαμε εμείς, οπότε well done τελικά.
Reflection λοιπόν ουσιαστικό και σε δεύτερο επίπεδο. Τι ένιωσα και τι έμαθα.
1. Τι είναι ομάδα.
Δε μου αρέσουν οι ομάδες και δε μου αρέσουν οι συνεργασίες, στο εκπαιδευτικό τουλάχιστον πλαίσιο. Τους βαριέμαι και με ενοχλούν. Είμαι κάπως ατομίστρια. Well, ήμουν μάλλον. Η ομάδα "έχει αναδυόμενες ιδιότητες". Το άκουσα και το είδα τόσες φορές που το έμαθα πια, εμπειρικά. Η ομάδα είναι πολύ ισχυρότερη του ατόμου και μια τεράστια πηγή ανατροφοδότησης και έμπνευσης για αυτό. Ακόμη είναι σημείο επαφής και ένωσης, δημιουργός σχέσεων ουσιαστικών μεταξύ κάποιων. Βέβαια, όλα αυτά μπορούν να συμβούν μόνο υπό κάποιες κατάλληλες συνθήκες. Αυτές όμως δύναται τελικά να δημιουργηθούν. Και αξίζει να δημιουργηθούν.
2. Τι είναι εκπαίδευση.
Εκτός του δημοτικού, έχω παρατήσει για κάποιο καιρό κάθε άλλη βαθμίδα εκπαίδευσης. Νόμιζα οτι φταίω αποκλειστικά εγώ, αλλά σταδιακά κατάλαβα πως δεν είναι έτσι. Το πράμα βρώμαει σαπίλα, για να το πω όσο πιο απλά και καθαρά μπορώ. Αλλά αυτός τελικά δεν είναι ο μόνος τρόπος. Υπάρχει ένας καλύτερος τρόπος που εμπλέκει τους εκπαιδευόμενους, που δημιουργεί νέες συνθήκες παραγωγής και κατανάλωσης της γνώσης. Το είδαμε πρωτίστως βιωματικά, αλλά ασχοληθήκαμε εν τέλει και με την ίδια την εκπαιδευτική διαδικασία κατά τη διάρκεια των μαθημάτων. Ακόμη υπάρχουν Άνθρωποι, σε κάθε πεδίο και κάθε βαθμίδα, που έχουν όραμα και ιδέες για το τι είναι τελικά η εκπαίδευση. Όπερ και σημαίνει οτι υπάρχει ελπίδα και υλικό για μια ουσιαστική αλλαγή και όταν το γνωρίσεις, το δεις και το πιστέψεις μπορείς να προσπαθήσεις ως εκπαιδευόμενος, να κάνεις οτι μπορείς για να ενισχύσεις αυτή την προσπάθεια, παίρνοντας κατά κάποιο τρόπο ένα μικρό ρόλο στη προσπάθεια βελτίωσης του γενικότερου πλαισίου της εκπαίδευσης. Όταν δεν βλέπεις ελπίδα για αλλαγή καλύτερα να αποσυρθείς. Όταν τη βλέπεις όμως, είναι κάτι σπουδαίο και κινητοποιητικό.
3. Τι είναι επιστημονικά το διαδίκτυο.
Δεν είχα διαβάσει ποτέ ούτε ένα άρθρο αναφορικά με το γενικότερο πλαίσιο της "κοινωνιολογίας της τεχνολογίας", αν μπορούμε να το ονομάσουμε έτσι. Ήξερα πως βιώνω εγώ το pc και το internet, παρατηρούσα τον εαυτό μου και αυτό μου έφτανε μια χαρά. Ανάμεσα στα 1152 πάνω-κάτω πράγματα που είχα να κάνω αυτό το εξάμηνο (κυρίως, αλλά και όλη τη χρονιά), πιστεύω οτι το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου μου το πέρασα τελικά διαβάζοντας άρθρα, πληροφορίες και έρευνες σχετικές με τις θεματικές του μαθήματος και γενικά για το διαδίκτυο. Σκέφτηκα πολύ, είδα πολλά πράγματα με άλλο μάτι, έψαξα και συνέθεσα πληροφορίες, θεωρίες και βιώματα. Ανοίχτηκε έτσι ένα νέο πεδίο γνώσης και ερευνών που δεν περίμενα οτι θα με ενδιέφερε ποτέ τόσο. Δεν είμαι σίγουρη αν όλο αυτό απορρέει από το αντικείμενο το ίδιο, αλλά είμαι σίγουρη οτι αν το μάθημα αυτό γινόταν υπό άλλους όρους και με άλλο τρόπο, δε θα ενδιαφερόμουν να εξερευνήσω ιδιαίτερα το διαδικτυακό πεδίο. Και κατ' επέκτασιν δεν θα σκεφτόμουν τη πιθανότητα να δουλέψω, αν μου δωθεί η ευκαιρία, σε αυτό το αντικείμενο, τουλάχιστον για λίγο καιρό. +1 στη λίστα των επιλογών που δίνω στον εαυτό μου. Big deal.
4. Τι είμαι εγώ και τι κάνω/θα κάνω;
Όταν λέμε "η συστημική θεωρία στην εκπαιδευσή" δε μπορούμε να το θέσουμε καλύτερα. Γιατί; Επειδή ήταν όντως μια εκπαιδευτικοθεραπευτική διαδικασία. Γενικά και ειδικά.
Το πιο σημαντικό απ' όλα λοιπόν. Για να δούμε... Ένιωσα κατ' αρχάς καλά με τον εαυτό μου. Την πρώτη φορά που είπα μια εμπειρία μου (στο προηγούμενο εξάμηνο) ήμουν κατακόκκινη, είχα ιδρωμένες παλάμες και τα λόγια έβγαιναν με έναν τρόπο που δε μπορούσα να πολυελέγξω οδηγώντας σε μια ψιλοασυνάρτητη ομιλία! Δε με εξέπληξε βέβαια, αφού πάντα αυτό μου συνέβαινε όταν μιλούσα σε μια "τάξη". Με τη διεργασία που ακολουθήθηκε, με την ενθάρρυνση και την ενίσχυση του "facilitator" (βλ.ιστολογιο Νο1 !), αυτό άρχισε να εξαφανίζεται. Ένιωσα οτι έχω άποψη, οτι μπορώ να συμμετέχω, οτι μπορώ να ανοιχτώ σε ένα ασφαλές περιβάλλον και οτι αυτό έχει αξία, έχει νόημα και για εμένα και για τους άλλους. Όταν χάθηκε αυτός ο "φόβος του λάθους" ή αυτή η "ντροπή" ή ξέρω-γω-τι στη συγκεκριμένη "τάξη", άρχισε να χάνεται και σε άλλες "τάξεις". Άρχισα να έχω εμπιστοσύνη στο λόγο μου, να του αποδίδω αξία και να τον υπερασπίζομαι μπροστά σε άλλους. Πέρασα μια πίστα σε αυτό το παιχνίδι και τώρα είναι πολύ πιο πιθανό να συνεχίσω να το παίζω, στοχεύοντας όλο και σε περισσότερες "τάξεις", όλο και σε περισσότερα πλαίσια. Δε χρειάζεται νομίζω καν να πω πόσο σημαντικό είναι αυτό για μένα αρχικά, αλλά και για όλες τις "τρομοκρατημένες -από τα σύνηθη εκπαιδευτικά πλαίσια- ψυχές" που μπορεί να βρούν μια αντίστοιχη ευκαιρία σε μια τέτοιου είδους μαθησιακή διεργασία. Και σε δεύτερο χρόνο έρχεται και σου λέει οτι αυτός ο λόγος σου, που βάσει του εκπαιδευτικού ιστορικού σου πίστευες οτι θα είναι κατά πάσα πιθανότητα λάνθασμένος ή ανούσιος, είναι γνώση και έλα, πάμε να εκδώσουμε, πάμε να δημοσιεύσουμε μαζί, ο λόγος μας είναι σημαντικός. Mind=Blown που λένε!
Κατα δεύτερον λοιπόν... Όταν ήμουν μικρή δεν ήθελα να γίνω δασκάλα σαν όλα τα παιδάκια. Ποτέ και για κανέναν λόγο. Όχι απλά δε με ενδιέφερε, δε μπορούσα καν να φανταστώ τον εαυτό μου να κάνει ..."αυτό το πράμα!". Τώρα πλέον κατάλαβα οτι είναι ο μόνος δρόμος, ο μόνος τρόπος να επιτύχεις αυτό το 'κάτι' που προσπαθείς να κερδίσεις στη ζωή σου και στην επιστημονική σου πορεία. Αν πράγματι έχεις ένα στόχο να δουλέψεις σε κάτι που θα κάνει τον κόσμο ένα τσικ καλύτερο, αν έχεις δηλαδή ένα κάποιο όραμα, πρέπει απαραιτήτως να το μεταδώσεις και σε άλλους, αλλιώς το όραμα δεν θα υλοποιηθεί ποτέ πραγματικά. Ό,τι και να κάνεις, ό,τι και να ερευνείς, ό,τι και να προσφέρεις με τη δουλειά σου είναι λίγο αν δεν καταφέρεις να δώσεις στην επόμενη γενιά τα "σκήπτρα", την έμπνευση και τα κάθε λογής "εργαλεία" για να γίνουν οι καλύτεροι που μπορούν. Η έμπνευση και τα εργαλεία που δόθηκαν και σε σένα τον ίδιο απο κάποιους ανθρώπους και που σε έκαναν να θες να γίνεις κι εσύ ένας τέτοιος για τους επόμενους που θα έρθουν. Αν δεν δωθούν σε σένα με αυτόν τον τρόπο, αν δεν αντιληφθείς βιωμάτικα το όραμα, το στόχο, τη δουλειά ενός άλλου, κι αν δε βελτιώσει αυτό εσένα σαν άνθρωπο και σαν επιστήμονα, δε θα μπορέσεις να καταλάβεις ποτέ πόσο σημαντικό και απαραίτητο είναι να δώσεις κι εσύ, με τον ίδιο βιωματικό τρόπο στους επόμενους έμπνευση και εργαλεία κι ένα μέρος απ' το όραμα σου, αν είναι βέβαια πράγματι όνειρο σου να καλυτερέψεις τελικά ένα ελάχιστο μέρος του κόσμου. Η ευθύνη και η αξία της -τωρινής και μελλοντικής- δουλειάς σου μεγαλώνει μ' αυτή τη σκέψη και παίρνει πιο μεστό νόημα μέσα σ' αυτή τη συνέχεια των προηγούμενων και των επόμενων ανθρώπων. Φυσικά, το λέει καλύτερα ο Καζαντζάκης "Το πρώτο σου χρέος, εχτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους πρόγονους. Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει".
Now I get it.
Για όλα λοιπόν αυτά, ευχαριστώ.
Συνέχισε με νύχια και με δόντια κι ολοένα θα βελτιώνεσαι κι εσύ και όλα τ' άλλα. Είναι εύκολο; Όχι. Άμα αποκαρδιώνεσαι, ν' ακους τον Καζαντζάκη να σου λέει:
Keep walking.
ΥΓ. Περιέργο το online στην προκειμένη, αλλά το persistence μπορεί να παίξει κάποιο χρήσιμο ρόλο μακροπρόθεσμα.
Κάποιοι απο εμάς εκπλαγήκαμε για το οτι αρκετοί "συμφοιτητές" φάνηκε να μην αναγνώρισαν πιθανά τόσο τη συγκεκριμένη διεργασία του μαθήματος (όχι μόνο της "κουλτούρας του διαδικτύου", αλλά και του "μέθοδοι και τεχνικές έρευνας στον κυβερνοχώρο", που βασίζονταν στις ίδιες εκπαιδευτικές μεθόδους). Το γεγονός όμως οτι εκπλαγήκαμε σημαίνει οτι την αναγνωρίσαμε εμείς, οπότε well done τελικά.
Reflection λοιπόν ουσιαστικό και σε δεύτερο επίπεδο. Τι ένιωσα και τι έμαθα.
1. Τι είναι ομάδα.
Δε μου αρέσουν οι ομάδες και δε μου αρέσουν οι συνεργασίες, στο εκπαιδευτικό τουλάχιστον πλαίσιο. Τους βαριέμαι και με ενοχλούν. Είμαι κάπως ατομίστρια. Well, ήμουν μάλλον. Η ομάδα "έχει αναδυόμενες ιδιότητες". Το άκουσα και το είδα τόσες φορές που το έμαθα πια, εμπειρικά. Η ομάδα είναι πολύ ισχυρότερη του ατόμου και μια τεράστια πηγή ανατροφοδότησης και έμπνευσης για αυτό. Ακόμη είναι σημείο επαφής και ένωσης, δημιουργός σχέσεων ουσιαστικών μεταξύ κάποιων. Βέβαια, όλα αυτά μπορούν να συμβούν μόνο υπό κάποιες κατάλληλες συνθήκες. Αυτές όμως δύναται τελικά να δημιουργηθούν. Και αξίζει να δημιουργηθούν.
2. Τι είναι εκπαίδευση.
Εκτός του δημοτικού, έχω παρατήσει για κάποιο καιρό κάθε άλλη βαθμίδα εκπαίδευσης. Νόμιζα οτι φταίω αποκλειστικά εγώ, αλλά σταδιακά κατάλαβα πως δεν είναι έτσι. Το πράμα βρώμαει σαπίλα, για να το πω όσο πιο απλά και καθαρά μπορώ. Αλλά αυτός τελικά δεν είναι ο μόνος τρόπος. Υπάρχει ένας καλύτερος τρόπος που εμπλέκει τους εκπαιδευόμενους, που δημιουργεί νέες συνθήκες παραγωγής και κατανάλωσης της γνώσης. Το είδαμε πρωτίστως βιωματικά, αλλά ασχοληθήκαμε εν τέλει και με την ίδια την εκπαιδευτική διαδικασία κατά τη διάρκεια των μαθημάτων. Ακόμη υπάρχουν Άνθρωποι, σε κάθε πεδίο και κάθε βαθμίδα, που έχουν όραμα και ιδέες για το τι είναι τελικά η εκπαίδευση. Όπερ και σημαίνει οτι υπάρχει ελπίδα και υλικό για μια ουσιαστική αλλαγή και όταν το γνωρίσεις, το δεις και το πιστέψεις μπορείς να προσπαθήσεις ως εκπαιδευόμενος, να κάνεις οτι μπορείς για να ενισχύσεις αυτή την προσπάθεια, παίρνοντας κατά κάποιο τρόπο ένα μικρό ρόλο στη προσπάθεια βελτίωσης του γενικότερου πλαισίου της εκπαίδευσης. Όταν δεν βλέπεις ελπίδα για αλλαγή καλύτερα να αποσυρθείς. Όταν τη βλέπεις όμως, είναι κάτι σπουδαίο και κινητοποιητικό.
3. Τι είναι επιστημονικά το διαδίκτυο.
Δεν είχα διαβάσει ποτέ ούτε ένα άρθρο αναφορικά με το γενικότερο πλαίσιο της "κοινωνιολογίας της τεχνολογίας", αν μπορούμε να το ονομάσουμε έτσι. Ήξερα πως βιώνω εγώ το pc και το internet, παρατηρούσα τον εαυτό μου και αυτό μου έφτανε μια χαρά. Ανάμεσα στα 1152 πάνω-κάτω πράγματα που είχα να κάνω αυτό το εξάμηνο (κυρίως, αλλά και όλη τη χρονιά), πιστεύω οτι το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου μου το πέρασα τελικά διαβάζοντας άρθρα, πληροφορίες και έρευνες σχετικές με τις θεματικές του μαθήματος και γενικά για το διαδίκτυο. Σκέφτηκα πολύ, είδα πολλά πράγματα με άλλο μάτι, έψαξα και συνέθεσα πληροφορίες, θεωρίες και βιώματα. Ανοίχτηκε έτσι ένα νέο πεδίο γνώσης και ερευνών που δεν περίμενα οτι θα με ενδιέφερε ποτέ τόσο. Δεν είμαι σίγουρη αν όλο αυτό απορρέει από το αντικείμενο το ίδιο, αλλά είμαι σίγουρη οτι αν το μάθημα αυτό γινόταν υπό άλλους όρους και με άλλο τρόπο, δε θα ενδιαφερόμουν να εξερευνήσω ιδιαίτερα το διαδικτυακό πεδίο. Και κατ' επέκτασιν δεν θα σκεφτόμουν τη πιθανότητα να δουλέψω, αν μου δωθεί η ευκαιρία, σε αυτό το αντικείμενο, τουλάχιστον για λίγο καιρό. +1 στη λίστα των επιλογών που δίνω στον εαυτό μου. Big deal.
4. Τι είμαι εγώ και τι κάνω/θα κάνω;
Όταν λέμε "η συστημική θεωρία στην εκπαιδευσή" δε μπορούμε να το θέσουμε καλύτερα. Γιατί; Επειδή ήταν όντως μια εκπαιδευτικοθεραπευτική διαδικασία. Γενικά και ειδικά.
Το πιο σημαντικό απ' όλα λοιπόν. Για να δούμε... Ένιωσα κατ' αρχάς καλά με τον εαυτό μου. Την πρώτη φορά που είπα μια εμπειρία μου (στο προηγούμενο εξάμηνο) ήμουν κατακόκκινη, είχα ιδρωμένες παλάμες και τα λόγια έβγαιναν με έναν τρόπο που δε μπορούσα να πολυελέγξω οδηγώντας σε μια ψιλοασυνάρτητη ομιλία! Δε με εξέπληξε βέβαια, αφού πάντα αυτό μου συνέβαινε όταν μιλούσα σε μια "τάξη". Με τη διεργασία που ακολουθήθηκε, με την ενθάρρυνση και την ενίσχυση του "facilitator" (βλ.ιστολογιο Νο1 !), αυτό άρχισε να εξαφανίζεται. Ένιωσα οτι έχω άποψη, οτι μπορώ να συμμετέχω, οτι μπορώ να ανοιχτώ σε ένα ασφαλές περιβάλλον και οτι αυτό έχει αξία, έχει νόημα και για εμένα και για τους άλλους. Όταν χάθηκε αυτός ο "φόβος του λάθους" ή αυτή η "ντροπή" ή ξέρω-γω-τι στη συγκεκριμένη "τάξη", άρχισε να χάνεται και σε άλλες "τάξεις". Άρχισα να έχω εμπιστοσύνη στο λόγο μου, να του αποδίδω αξία και να τον υπερασπίζομαι μπροστά σε άλλους. Πέρασα μια πίστα σε αυτό το παιχνίδι και τώρα είναι πολύ πιο πιθανό να συνεχίσω να το παίζω, στοχεύοντας όλο και σε περισσότερες "τάξεις", όλο και σε περισσότερα πλαίσια. Δε χρειάζεται νομίζω καν να πω πόσο σημαντικό είναι αυτό για μένα αρχικά, αλλά και για όλες τις "τρομοκρατημένες -από τα σύνηθη εκπαιδευτικά πλαίσια- ψυχές" που μπορεί να βρούν μια αντίστοιχη ευκαιρία σε μια τέτοιου είδους μαθησιακή διεργασία. Και σε δεύτερο χρόνο έρχεται και σου λέει οτι αυτός ο λόγος σου, που βάσει του εκπαιδευτικού ιστορικού σου πίστευες οτι θα είναι κατά πάσα πιθανότητα λάνθασμένος ή ανούσιος, είναι γνώση και έλα, πάμε να εκδώσουμε, πάμε να δημοσιεύσουμε μαζί, ο λόγος μας είναι σημαντικός. Mind=Blown που λένε!
Κατα δεύτερον λοιπόν... Όταν ήμουν μικρή δεν ήθελα να γίνω δασκάλα σαν όλα τα παιδάκια. Ποτέ και για κανέναν λόγο. Όχι απλά δε με ενδιέφερε, δε μπορούσα καν να φανταστώ τον εαυτό μου να κάνει ..."αυτό το πράμα!". Τώρα πλέον κατάλαβα οτι είναι ο μόνος δρόμος, ο μόνος τρόπος να επιτύχεις αυτό το 'κάτι' που προσπαθείς να κερδίσεις στη ζωή σου και στην επιστημονική σου πορεία. Αν πράγματι έχεις ένα στόχο να δουλέψεις σε κάτι που θα κάνει τον κόσμο ένα τσικ καλύτερο, αν έχεις δηλαδή ένα κάποιο όραμα, πρέπει απαραιτήτως να το μεταδώσεις και σε άλλους, αλλιώς το όραμα δεν θα υλοποιηθεί ποτέ πραγματικά. Ό,τι και να κάνεις, ό,τι και να ερευνείς, ό,τι και να προσφέρεις με τη δουλειά σου είναι λίγο αν δεν καταφέρεις να δώσεις στην επόμενη γενιά τα "σκήπτρα", την έμπνευση και τα κάθε λογής "εργαλεία" για να γίνουν οι καλύτεροι που μπορούν. Η έμπνευση και τα εργαλεία που δόθηκαν και σε σένα τον ίδιο απο κάποιους ανθρώπους και που σε έκαναν να θες να γίνεις κι εσύ ένας τέτοιος για τους επόμενους που θα έρθουν. Αν δεν δωθούν σε σένα με αυτόν τον τρόπο, αν δεν αντιληφθείς βιωμάτικα το όραμα, το στόχο, τη δουλειά ενός άλλου, κι αν δε βελτιώσει αυτό εσένα σαν άνθρωπο και σαν επιστήμονα, δε θα μπορέσεις να καταλάβεις ποτέ πόσο σημαντικό και απαραίτητο είναι να δώσεις κι εσύ, με τον ίδιο βιωματικό τρόπο στους επόμενους έμπνευση και εργαλεία κι ένα μέρος απ' το όραμα σου, αν είναι βέβαια πράγματι όνειρο σου να καλυτερέψεις τελικά ένα ελάχιστο μέρος του κόσμου. Η ευθύνη και η αξία της -τωρινής και μελλοντικής- δουλειάς σου μεγαλώνει μ' αυτή τη σκέψη και παίρνει πιο μεστό νόημα μέσα σ' αυτή τη συνέχεια των προηγούμενων και των επόμενων ανθρώπων. Φυσικά, το λέει καλύτερα ο Καζαντζάκης "Το πρώτο σου χρέος, εχτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους πρόγονους. Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει".
Now I get it.
Για όλα λοιπόν αυτά, ευχαριστώ.
Συνέχισε με νύχια και με δόντια κι ολοένα θα βελτιώνεσαι κι εσύ και όλα τ' άλλα. Είναι εύκολο; Όχι. Άμα αποκαρδιώνεσαι, ν' ακους τον Καζαντζάκη να σου λέει:
Φέρνεις, θες δε θες, ένα νέο ρυθμό. Μια νέα επιθυμία, μια νέα Ιδέα, μια θλίψη καινούρια. Θες δε θες, πλουτίζεις το πατρικό σου το σώμα. Κατά που θα κινήσεις; Πώς θ' αντικρίσεις τη ζωή και το θάνατο, την αρετή και το φόβο; [...] Έχεις ευθύνη. Δεν κυβερνάς πια μονάχα τη μικρή ασήμαντη ύπαρξη σου. Είσαι μια ζαριά όπου για μια στιγμή παίζεται η μοίρα του σογιού σου. Κάθε σου πράξη αντιχτυπάει σε χιλιάδες μοίρες. Όπως περπατάς, ανοίγεις, δημιουργός την κοίτη όπου θα μπει και θα όδέψει ο ποταμός των απόγονων. Όταν φοβάσαι, ο φόβος διακλαδώνεται σε αναρίθμητες γενεές και εξευτελίζεις αναρίθμητες ψυχές μπροστά και πίσω σου. Όταν υψώνεσαι σε μια γενναία πράξη, η ράτσα σου αλάκερη υψώνεται και αντρειεύει. -"Δεν είμαι ένας! Δεν είμαι ένας!" Τ' όραμα τούτο κάθε στιγμή να σε καίει. Δεν είσαι ένα άθλιο λιγόστιγμο κορμί. πίσω από την πήλινη ρεούμενη μάσκα σου ένα πρόσωπο χιλιοχρονίτικο ενεδρεύει. Τα πάθη σου κι οι Ιδέες σου είναι πιο παλιά από την καρδιά κι από το μυαλό σου [...] Πονάς και χαίρεσαι σκορπισμένος ως τα πέρατα της Γης μέσα σε χιλιάδες ομοαίματα κορμιά. Όπως μάχεσαι για το μικρό σου το σώμα, πολέμα και για το μεγάλο. Πολέμα όλα τούτα τα κορμιά σου να γίνουνε δυνατά, λιτά, πρόθυμα. Να φωτιστεί ο νους τους, να χτυπάει η καρδιά τους φλεγόμενη, γενναία, ανήσυχη.
Keep walking.
ΥΓ. Περιέργο το online στην προκειμένη, αλλά το persistence μπορεί να παίξει κάποιο χρήσιμο ρόλο μακροπρόθεσμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου