Η οριοθέτηση είναι μια σημαντική λειτουργία που τα άτομα μαθαίνουν μεγαλώνοντας.
Στη διαδικτυακή εποχή τα όρια είναι ιδιαίτερα σημαντικά. Στη 'διαφανή' (transparent) λειτουργία του κυβερνοχώρου, εναπόκειται στο άτομο να θέσει τους προσωπικούς του περιορισμούς στη χρήση του μέσου. Πασχίζουμε συχνά και με διάφορους τρόπους, να ορίσουμε μια "ιδιωτικότητα", έναν "προσωπικό χώρο", ο οποίος παρότι εκμεταλλεύεται τις παροχές του διαδικτύου, προσπαθεί να αποφύγει και τις παγίδες του.
Χρησιμοποιούμε πολλές στρατηγικές για να επιτύχουμε την οριοθέτηση αυτή της ιδιωτικής μας ζωής ως χρηστών του διαδικτυακού χώρου, αποφεύγοντας παγίδες, χρησιμοποιόντας εργαλεία με συγκεκριμένους τρόπους ή και αρνούμενοι εντελώς τη χρήση κάποιων μέσων ή κάποιας πλευράς αυτών. Ένα ζήτημα όμως που προκύπτει είναι το κατά πόσο η αντίληψη μας είναι "αληθινή". Πόσο αθώα είναι μέσα που θεωρούμε οτι δε προσβάλλουν την ιδιωτικότητα μας? Πόσο άκακα είναι μέσα που πιστεύουμε οτι μας κάνουν να εκτιθέμεθα πέραν των ορίων μας? Απαντήσεις σε ερωτήσεις σαν κι αυτές μπορούν να απαντηθούν μόνο μέσω μιας διαδικασίας δοκιμής-και-σφάλματος στον νέο -σχετικά- κυβερνοχώρο, και μόνο εαν το άτομο καταφέρνει να διατηρεί μια διαρκή κριτική διεργασία στοχασμού πάνω στο μέσο καθ' αυτό και κυρίως στον εαυτό του ως χρήστη του μέσου.
Αυτή η δοκιμή και μάθηση μέσω σφαλμάτων εντός του διαδικτύου είναι αντίστοιχη με αυτή που πραγματοποιείται στον πραγματικό κόσμο ή είναι τελικά περισσότερο επίπονη? Για τα νέα άτομα, τα οποία πιθανόν κάνουν πολλές από τις πρώτες δοκιμές-και-σφάλματα της ζωής τους εντός αυτού του μέσου, η ωρίμανση που συνεπάγεται αυτή η διεργασία είναι πιθανόν να είναι βιαιότερη ? Και τέλος, τι είναι αυτό που μας κάνει τελικά να βάζουμε τα όρια μας σε ένα σημείο πάνω στο συνεχές της χρήσης του κυβερνοχώρου και όχι σε κάποιο άλλο και ποιά στοιχεία του μέσου αυξομειώνουν τη θέση του σημείου αυτού ?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου