Τα τραγικά γεγονότα προκαλούν συχνά μια υπερδραστηριότητα γύρω τους.
Ψάχνουμε τη "ρίζα του κακού". Ευτυχώς έστω, δεν είμαστε απ' τους ανθρώπους που ψάχνουν να ξεριζώσουν τους "κακούς".
Και πάμε πίσω. Σε κάθε θέμα, σε κάθε πρόβλημα επιστρέφουμε πάντα πίσω. Στην αρχή. Στο παρελθόν. Στη ρίζα.
Οικογένεια.
Σχολείο.
Repeat.
-Και τι πρέπει να κάνουμε?
-Πρέπει να αλλάξουμε..
Να αλλάξουμε. Ν' αλλάξουμε. Ναλλάξουμε. Ναλάξουμε. Νααξομε. Ναξομε. Ναμε. Ναμαι. Να 'μαι. Να, είμαι. Είμαι, να. Είμαι εδώ. Είμαι παιδί. ΕΙΜΑΙ ΠΑΙΔΙ. Το θυμόμαστε ποτέ ?
Εγώ ήμουν παιδί. Θυμάμαι να ήμουν παιδί. Θυμάμαι? Επιτρέπω στον εαυτό μου να θυμηθώ πως ήμουν κάποτε παιδί? Επιτρέπω να θυμηθώ πόσο πόνεσα όταν δε με αγκάλιασαν? Πόσο έκλαψα όταν με τιμώρησε η δασκάλα? Πόσο με πείραζε που δε με διάλεγαν στο ποδόσφαιρο? Μου επιτρέπω να θυμάμαι?
Εγώ είμαι παιδί. Είμαι? Είμαι παιδί? Νιώθω? Αφήνω ? Μου επιτρέπω να πονάω ακόμη όταν δε με αγκαλιάζουν? Όταν με τιμωρούν, όταν δε με επιλέγουν? Μου επιτρέπω να ονειρεύομαι, να χαίρομαι και να παίζω? Μου επιτρέπω να γελάω και να τρέχω, να δημιουργώ? Βιώνω? Αφήνομαι?
Εσύ είσαι παιδί. Εσύ. Εσύ κι εγώ. Εσύ κι εγώ, εμείς μαζί. Μαζί. Μου επιτρέπεις να σ' ακουμπήσω? Είναι ωραία. Ακούμπησε με κι εσύ. Θές να παίξουμε? Τι? Δεν έχουμε παιχνίδια? Δε πειράζει, είμαστε παιδιά, έχουμε φαντασία! Θες να φανταστούμε? Θες να οραματιστούμε? Έλα, πιάσε μου το χέρι, θέλω να σου δείξω τον κόσμο. Δε σ' αρέσει? Ε, τότε ας τον αλλάξουμε.
Αυτός είναι παιδι.
Όχι.
Αυτός ΉΤΑΝ παιδί. Τώρα δεν είναι. Και δε μιλάω μόνο για το θάνατο. Συχνά μια χαρά μοιάζει ο θάνατος για κάποιους ανθρώπους. Τους απελευθερώνει και τους ησυχάζει. Τους άλλους γύρω-γύρω πειράζει συχνά ο θάνατος γιατί τους θυμίζει τι δεν έκαναν για να απελευθερώσουν και να ησυχάσουν τον άνθρωπο αυτόν πρίν χρειαστεί να στραφεί στο θάνατο σαν μόνη λύση. Όχι, δε μιλάω για το θάνατο (Νιώθετε άβολα που λέω συνέχεια τη λέξη θάνατος? Μην ανυσηχείτε, το ίδιο κι εγώ). Δε μιλάω λοιπόν γι' αυτό μόνο. Αν ζούσε ο Βαγγέλης δε θα ήταν παιδί. Πάει αυτό. Έπαψε να νιώθει παιδί εδώ και πολύ καιρό. Ίσως να μην ένιωσε και ποτέ παιδί, όπως ένα σωρό άνθρωποι που δεν τους επιτράπηκε να ζήσουν τη παιδικότητα τους. Όπως ένα παιδί που μεγάλωσε στα ιδρύματα και είδε πρώτη του φορά ένα ολόκληρο αγγούρι στα 9 του χρόνια και δεν ήξερε τι είναι, νόμιζε οτι το αγγούρι είναι μόνο οι μικρές φετούλες που έβλεπε στο πιάτο του τόσα χρόνια.. Κάθε φορά που ένας νέος άνθρωπος παλεύει ή πεθαίνει, ένα σωρό άνθρωποι λένε "Παιδί μου". Βαγγέλη, παιδί μου. Ρωμανέ, παιδί μου κλπ. Επιτρέπουν για λίγο στον εαυτό τους να κοιτάξει τριγύρω τα υπόλοιπα παιδιά που παλεύουν να ζήσουν και να δημιουργήσουν και ίσως να αναλογιστεί για λίγο τι κάνει ο ίδιος για αυτά τα παιδιά. Επιτρέπουν για μια τόσο δα στιγμούλα στον εαυτό τους να σκεφτεί:
Αυτοί είναι παιδιά.
End.of.emotionally.charged.content.
Οι αλλαγές χρειάζεται να είναι βαθειές. Όχι μόνο για το Bullying βέβαια, καθώς υπάρχει ένα ολόκληρο δάσος απο πίσω, μια κουλτούρα και μια κοινωνία πολύ ζόρικη για όλους και αβάσταχτη για πολλούς. Πρέπει να αρχίσουμε να αλλάζουμε, η ανάγκη είναι επιτακτική και όλο και περισσότεροι άνθρωποι φαίνεται να το καταλαβαίνουν αυτό. Πρέπει να επιστρέψουμε σε πιο ουσιαστικούς και συλλογικούς τρόπους ζείν και σχετίζεσθαι, μήπως καταφέρουμε να μη σκοτώσουμε οτιδήποτε είναι ανθρώπινο μέσα μας. Μόνος τρόπος είναι να αναδιαμορφώσουμε την παιδεία.
Να μειώσουμε τον ανταγωνισμό και να βάλουμε τα παιδιά να δουλεύουν μαζί (δε θυμάμαι ΠΟΤΕ στα παιδικά μου χρόνια να με παρώθησε κάποιος δάσκαλος να δουλέψω μαζί με κάποιον άλλον, η μόνη ομάδικη δραστηριότητά ήταν τα ανταγωνιστικά αθλήματα).
Να ενισχύσουμε τη διαφορετικότητα. Απλά και πρακτικά. Ένα διαολεμένο μπράβο για τα ιδιαίτερα ταλέντα κάθε παιδιού. (Έβλεπα κάποιες εικόνες όπου παιδιά είχαν κάνει ζωγραφίες ή είχαν γράψει κάποια έξυπνα αστεία σε κάποιο σχολικό τεστ που δεν ήξεραν τη σωστή απάντηση. Έβλεπα εκεί κάποιους υπέροχους δασκάλους που σχολίαζαν θετικά, έγραφαν χιουμοριστικές απαντήσεις ή συμπλήρωναν αυτές τις ζωγραφίες των παιδιών. Φαντάζομαι το χαμόγελο των παιδιών που θα πήραν αυτή την "απάντηση" στη δημιουργικότητα τους, καθώς θυμάμαι το δικό μου χαμόγελο σε αντίστοιχες καταστάσεις).
Να ελέγξουμε όχι τα παιδιά, αλλά αυτούς που αλληλεπιδρούν με τα παιδιά. Ο -φανταστικός!- κύριος Robinson (https://www.ted.com/talks/ken_robinson_how_to_escape_education_s_death_valley#t-364491) λέει οτι υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο να κάνεις κάτι και στο να... χμ... να ΚΑΝΕΙΣ κάτι. Κάνεις, λέει, δίαιτα, αλλά αν δε χάνεις κιλά τότε μάλλον δε τα καταφέρνεις και πολύ να κάνεις δίαιτα. Πολλοί δάσκαλοι λοιπόν, όπως λέει, "are engaged in the act of teaching but not actually fulfilling it". Δε χρειαζόμαστε τέτοιους ανθρώπους, υπάρχουν πολύ καλύτερες δουλειές για αυτούς. Αν θέλουν τόσο πολύ παρ' όλαυτα, ας τους μορφώσουμε και γενικώς, ας αυτομορφωθούμε. Ας μιλούν οι εκπαιδευτικοί και μεταξύ τους ΚΑΙ με τα παιδιά (και με τις οικογένειες σαφώς), δημιουργώντας νέες ιδέες και εξετάζοντας παραδείγματα που οδήγησαν σε καλύτερα αποτελέσματα. Το αυτό και για τις οικογένειες. Είναι απαράδεκτο να μη μορφώνουμε τις οικογένειες στις συνέπειες των πράξεων τους στα παιδιά. Εκπαιδευτικοί και ψυχολόγοι, με δημιουργικό διάλογο οφείλουν να βοηθούν τις οικογένειες ώστε να βοηθήσουν τα παιδιά.
Να ερευνήσουμε και να συνθέσουμε και ως ψυχολόγοι, αλλά και ως επιστήμονες -και μη- απο πολλούς διαφορετικούς κλάδους. (Πχ, Άκουσα. α) Για τις ναρκισσιστικές επενδύσεις των γονέων στο παιδί τους που εσωτερικεύονται δημιουργώντας μια -προβληματική- ναρκισσιστική επένδυση του εαυτού. (ψυχαναλυτική σκοπιά), β) Για τις τιμωρητικές επιδράσεις του περιβάλλοντος και τις θετικές ή αρνητικές ενισχύσεις των αλληλεπιδράσεων του ατόμου (συμπεριφορική σκοπιά), γ) Για τη δομή του κοινωνικού ιστού / συστήματος (κοινωνιολογική, αν θέλετε, σκοπιά), κλπ,κλπ,κλπ. Το ίδιο πράγμα είναι όλα, η ίδια ρίζα. Το ότι τα λέμε με διαφορετικούς τρόπους όμως δε βολεύει κανέναν. Προτείνουμε οτι τα παιδιά πρέπει να μάθουν να δουλεύουν μαζί, να αλληλουποστηρίζονται και να βοηθούν το ένα το άλλο ώστε να πάψουν φαινόμενα σαν το bullying. Το παράδειγμα που δίνουμε σαν επιστήμονες δε φαίνεται να είναι και τόσο εξαιρετικό, ε?).
Εν κατακλείδι, ας ξεκινήσουμε απ' το "Εγώ". Κανείς δε μπορεί να προσφέρει τίποτα σε κανέναν, αν δε προσφέρει στον εαυτό του. Παρηγόρησε το παιδί μέσα σου πριν κάνεις παιδιά και πριν αποφασίσεις να "μορφώσεις" παιδιά. Να μάθουμε πρώτα εμείς και να μάθουμε τα παιδιά να λένε "Εσύ" οχι για το αντιθέσουν στο Εγώ, αλλά για συμπληρώσουν το Εγώ (ή μάλλον συγνώμη, τα παιδιά το ξέρουν ήδη αυτό, οπότε να μάθουμε εμείς να το κάνουμε και να σταματήσουμε να μαθαίνουμε στα παιδιά να κάνουν το αντίθετο). Και όλοι μαζί να μάθουμε να λέμε "Αυτοί", κοιτώντας πάντοτε γύρω μας με αγάπη και κατανόηση τις ανάγκες των άλλων. Είναι μακρύς ο δρόμος, αλλά μπορούμε να τον διανύσουμε αν πράγματι το θέλουμε.
ΥΓ. Όσο για το διαδίκτυο, απλά πολλαπλασιάζει τις δυνατότητες και από τις δύο πλευρές. Δυνατότητες για να βελτιώσουμε και δυνατότητες για να χειροτερέψουμε τα πράγματα. Όσοι γονείς, εκπαιδευτικοί και μαθητές μπορούν να αλληλεπιδράσουν με το "σωστό" τρόπο, θα χρησιμοποιήσουν θετικά και εξαιρετικά τις δυνατότητες που προσφέρει ο ιστός. Σε αντίθετη περίπτωση, αν προσθέσουμε τα χαρακτηριστικά του διαδικτύου στους "λανθασμένους" τρόπους αλληλεπίδρασης, τα αποτελέσματα μπορεί να είναι καταστροφικά.
ΥΓ2. Για μια νότα ελπίδας, το παιδάκι με το αγγούρι είναι πραγματική ιστορία. Ένα ζευγάρι υπέροχων ανθρώπων όμως το πήρε σπίτι του, μετά από γιγάντια μάχη με το γραφειοκρατικό τέρας, δίνοντας του πίσω τη χαμένη του παιδικότητα.
Ψάχνουμε τη "ρίζα του κακού". Ευτυχώς έστω, δεν είμαστε απ' τους ανθρώπους που ψάχνουν να ξεριζώσουν τους "κακούς".
Και πάμε πίσω. Σε κάθε θέμα, σε κάθε πρόβλημα επιστρέφουμε πάντα πίσω. Στην αρχή. Στο παρελθόν. Στη ρίζα.
Οικογένεια.
Σχολείο.
Repeat.
-Και τι πρέπει να κάνουμε?
-Πρέπει να αλλάξουμε..
Να αλλάξουμε. Ν' αλλάξουμε. Ναλλάξουμε. Ναλάξουμε. Νααξομε. Ναξομε. Ναμε. Ναμαι. Να 'μαι. Να, είμαι. Είμαι, να. Είμαι εδώ. Είμαι παιδί. ΕΙΜΑΙ ΠΑΙΔΙ. Το θυμόμαστε ποτέ ?
Εγώ ήμουν παιδί. Θυμάμαι να ήμουν παιδί. Θυμάμαι? Επιτρέπω στον εαυτό μου να θυμηθώ πως ήμουν κάποτε παιδί? Επιτρέπω να θυμηθώ πόσο πόνεσα όταν δε με αγκάλιασαν? Πόσο έκλαψα όταν με τιμώρησε η δασκάλα? Πόσο με πείραζε που δε με διάλεγαν στο ποδόσφαιρο? Μου επιτρέπω να θυμάμαι?
Εγώ είμαι παιδί. Είμαι? Είμαι παιδί? Νιώθω? Αφήνω ? Μου επιτρέπω να πονάω ακόμη όταν δε με αγκαλιάζουν? Όταν με τιμωρούν, όταν δε με επιλέγουν? Μου επιτρέπω να ονειρεύομαι, να χαίρομαι και να παίζω? Μου επιτρέπω να γελάω και να τρέχω, να δημιουργώ? Βιώνω? Αφήνομαι?
Εσύ είσαι παιδί. Εσύ. Εσύ κι εγώ. Εσύ κι εγώ, εμείς μαζί. Μαζί. Μου επιτρέπεις να σ' ακουμπήσω? Είναι ωραία. Ακούμπησε με κι εσύ. Θές να παίξουμε? Τι? Δεν έχουμε παιχνίδια? Δε πειράζει, είμαστε παιδιά, έχουμε φαντασία! Θες να φανταστούμε? Θες να οραματιστούμε? Έλα, πιάσε μου το χέρι, θέλω να σου δείξω τον κόσμο. Δε σ' αρέσει? Ε, τότε ας τον αλλάξουμε.
Αυτός είναι παιδι.
Όχι.
Αυτός ΉΤΑΝ παιδί. Τώρα δεν είναι. Και δε μιλάω μόνο για το θάνατο. Συχνά μια χαρά μοιάζει ο θάνατος για κάποιους ανθρώπους. Τους απελευθερώνει και τους ησυχάζει. Τους άλλους γύρω-γύρω πειράζει συχνά ο θάνατος γιατί τους θυμίζει τι δεν έκαναν για να απελευθερώσουν και να ησυχάσουν τον άνθρωπο αυτόν πρίν χρειαστεί να στραφεί στο θάνατο σαν μόνη λύση. Όχι, δε μιλάω για το θάνατο (Νιώθετε άβολα που λέω συνέχεια τη λέξη θάνατος? Μην ανυσηχείτε, το ίδιο κι εγώ). Δε μιλάω λοιπόν γι' αυτό μόνο. Αν ζούσε ο Βαγγέλης δε θα ήταν παιδί. Πάει αυτό. Έπαψε να νιώθει παιδί εδώ και πολύ καιρό. Ίσως να μην ένιωσε και ποτέ παιδί, όπως ένα σωρό άνθρωποι που δεν τους επιτράπηκε να ζήσουν τη παιδικότητα τους. Όπως ένα παιδί που μεγάλωσε στα ιδρύματα και είδε πρώτη του φορά ένα ολόκληρο αγγούρι στα 9 του χρόνια και δεν ήξερε τι είναι, νόμιζε οτι το αγγούρι είναι μόνο οι μικρές φετούλες που έβλεπε στο πιάτο του τόσα χρόνια.. Κάθε φορά που ένας νέος άνθρωπος παλεύει ή πεθαίνει, ένα σωρό άνθρωποι λένε "Παιδί μου". Βαγγέλη, παιδί μου. Ρωμανέ, παιδί μου κλπ. Επιτρέπουν για λίγο στον εαυτό τους να κοιτάξει τριγύρω τα υπόλοιπα παιδιά που παλεύουν να ζήσουν και να δημιουργήσουν και ίσως να αναλογιστεί για λίγο τι κάνει ο ίδιος για αυτά τα παιδιά. Επιτρέπουν για μια τόσο δα στιγμούλα στον εαυτό τους να σκεφτεί:
Αυτοί είναι παιδιά.
End.of.emotionally.charged.content.
Οι αλλαγές χρειάζεται να είναι βαθειές. Όχι μόνο για το Bullying βέβαια, καθώς υπάρχει ένα ολόκληρο δάσος απο πίσω, μια κουλτούρα και μια κοινωνία πολύ ζόρικη για όλους και αβάσταχτη για πολλούς. Πρέπει να αρχίσουμε να αλλάζουμε, η ανάγκη είναι επιτακτική και όλο και περισσότεροι άνθρωποι φαίνεται να το καταλαβαίνουν αυτό. Πρέπει να επιστρέψουμε σε πιο ουσιαστικούς και συλλογικούς τρόπους ζείν και σχετίζεσθαι, μήπως καταφέρουμε να μη σκοτώσουμε οτιδήποτε είναι ανθρώπινο μέσα μας. Μόνος τρόπος είναι να αναδιαμορφώσουμε την παιδεία.
Να μειώσουμε τον ανταγωνισμό και να βάλουμε τα παιδιά να δουλεύουν μαζί (δε θυμάμαι ΠΟΤΕ στα παιδικά μου χρόνια να με παρώθησε κάποιος δάσκαλος να δουλέψω μαζί με κάποιον άλλον, η μόνη ομάδικη δραστηριότητά ήταν τα ανταγωνιστικά αθλήματα).
Να ενισχύσουμε τη διαφορετικότητα. Απλά και πρακτικά. Ένα διαολεμένο μπράβο για τα ιδιαίτερα ταλέντα κάθε παιδιού. (Έβλεπα κάποιες εικόνες όπου παιδιά είχαν κάνει ζωγραφίες ή είχαν γράψει κάποια έξυπνα αστεία σε κάποιο σχολικό τεστ που δεν ήξεραν τη σωστή απάντηση. Έβλεπα εκεί κάποιους υπέροχους δασκάλους που σχολίαζαν θετικά, έγραφαν χιουμοριστικές απαντήσεις ή συμπλήρωναν αυτές τις ζωγραφίες των παιδιών. Φαντάζομαι το χαμόγελο των παιδιών που θα πήραν αυτή την "απάντηση" στη δημιουργικότητα τους, καθώς θυμάμαι το δικό μου χαμόγελο σε αντίστοιχες καταστάσεις).
Να ελέγξουμε όχι τα παιδιά, αλλά αυτούς που αλληλεπιδρούν με τα παιδιά. Ο -φανταστικός!- κύριος Robinson (https://www.ted.com/talks/ken_robinson_how_to_escape_education_s_death_valley#t-364491) λέει οτι υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο να κάνεις κάτι και στο να... χμ... να ΚΑΝΕΙΣ κάτι. Κάνεις, λέει, δίαιτα, αλλά αν δε χάνεις κιλά τότε μάλλον δε τα καταφέρνεις και πολύ να κάνεις δίαιτα. Πολλοί δάσκαλοι λοιπόν, όπως λέει, "are engaged in the act of teaching but not actually fulfilling it". Δε χρειαζόμαστε τέτοιους ανθρώπους, υπάρχουν πολύ καλύτερες δουλειές για αυτούς. Αν θέλουν τόσο πολύ παρ' όλαυτα, ας τους μορφώσουμε και γενικώς, ας αυτομορφωθούμε. Ας μιλούν οι εκπαιδευτικοί και μεταξύ τους ΚΑΙ με τα παιδιά (και με τις οικογένειες σαφώς), δημιουργώντας νέες ιδέες και εξετάζοντας παραδείγματα που οδήγησαν σε καλύτερα αποτελέσματα. Το αυτό και για τις οικογένειες. Είναι απαράδεκτο να μη μορφώνουμε τις οικογένειες στις συνέπειες των πράξεων τους στα παιδιά. Εκπαιδευτικοί και ψυχολόγοι, με δημιουργικό διάλογο οφείλουν να βοηθούν τις οικογένειες ώστε να βοηθήσουν τα παιδιά.
Να ερευνήσουμε και να συνθέσουμε και ως ψυχολόγοι, αλλά και ως επιστήμονες -και μη- απο πολλούς διαφορετικούς κλάδους. (Πχ, Άκουσα. α) Για τις ναρκισσιστικές επενδύσεις των γονέων στο παιδί τους που εσωτερικεύονται δημιουργώντας μια -προβληματική- ναρκισσιστική επένδυση του εαυτού. (ψυχαναλυτική σκοπιά), β) Για τις τιμωρητικές επιδράσεις του περιβάλλοντος και τις θετικές ή αρνητικές ενισχύσεις των αλληλεπιδράσεων του ατόμου (συμπεριφορική σκοπιά), γ) Για τη δομή του κοινωνικού ιστού / συστήματος (κοινωνιολογική, αν θέλετε, σκοπιά), κλπ,κλπ,κλπ. Το ίδιο πράγμα είναι όλα, η ίδια ρίζα. Το ότι τα λέμε με διαφορετικούς τρόπους όμως δε βολεύει κανέναν. Προτείνουμε οτι τα παιδιά πρέπει να μάθουν να δουλεύουν μαζί, να αλληλουποστηρίζονται και να βοηθούν το ένα το άλλο ώστε να πάψουν φαινόμενα σαν το bullying. Το παράδειγμα που δίνουμε σαν επιστήμονες δε φαίνεται να είναι και τόσο εξαιρετικό, ε?).
Εν κατακλείδι, ας ξεκινήσουμε απ' το "Εγώ". Κανείς δε μπορεί να προσφέρει τίποτα σε κανέναν, αν δε προσφέρει στον εαυτό του. Παρηγόρησε το παιδί μέσα σου πριν κάνεις παιδιά και πριν αποφασίσεις να "μορφώσεις" παιδιά. Να μάθουμε πρώτα εμείς και να μάθουμε τα παιδιά να λένε "Εσύ" οχι για το αντιθέσουν στο Εγώ, αλλά για συμπληρώσουν το Εγώ (ή μάλλον συγνώμη, τα παιδιά το ξέρουν ήδη αυτό, οπότε να μάθουμε εμείς να το κάνουμε και να σταματήσουμε να μαθαίνουμε στα παιδιά να κάνουν το αντίθετο). Και όλοι μαζί να μάθουμε να λέμε "Αυτοί", κοιτώντας πάντοτε γύρω μας με αγάπη και κατανόηση τις ανάγκες των άλλων. Είναι μακρύς ο δρόμος, αλλά μπορούμε να τον διανύσουμε αν πράγματι το θέλουμε.
ΥΓ. Όσο για το διαδίκτυο, απλά πολλαπλασιάζει τις δυνατότητες και από τις δύο πλευρές. Δυνατότητες για να βελτιώσουμε και δυνατότητες για να χειροτερέψουμε τα πράγματα. Όσοι γονείς, εκπαιδευτικοί και μαθητές μπορούν να αλληλεπιδράσουν με το "σωστό" τρόπο, θα χρησιμοποιήσουν θετικά και εξαιρετικά τις δυνατότητες που προσφέρει ο ιστός. Σε αντίθετη περίπτωση, αν προσθέσουμε τα χαρακτηριστικά του διαδικτύου στους "λανθασμένους" τρόπους αλληλεπίδρασης, τα αποτελέσματα μπορεί να είναι καταστροφικά.
ΥΓ2. Για μια νότα ελπίδας, το παιδάκι με το αγγούρι είναι πραγματική ιστορία. Ένα ζευγάρι υπέροχων ανθρώπων όμως το πήρε σπίτι του, μετά από γιγάντια μάχη με το γραφειοκρατικό τέρας, δίνοντας του πίσω τη χαμένη του παιδικότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου