Τελευταία, τα χαρτάκια που έχω πάντα μαζί μου είναι η στήλη "Νύχτα είναι, θα περάσει", του Σταύρου Σταυρόπουλου από τη "Βιβλιοθήκη" της "Ελευθεροτυπίας". Θυμάμαι το πρώτο από αυτά τα χαρτάκια. Τίτλος "Κατάστιχτη, Πελεκημένη από σπαθιά", Παρασκευή 29 Μάη 2009.
"Η Αλίκη στη χώρα των θανάτων. Έλα, δωσ' μου το χέρι σου. Λέει. Θέλω να μου δείξεις τον κόσμο.
Δεν έχω χέρια. Δε μου μείναν. Κι έπειτα, δεν υπάρχει κόσμος. Μωρό μου."
Αστείο είναι, θυμάμαι δάκρυσα. Δάκρυσα όπως την πρώτη φορά που άκουσα το "Famous Blue Raincoat" του Leonard Cohen στα 16 μου και όπως όταν άκουσα τον Ρίτσο να απαγγέλει τη "Σονάτα του Σεληνόφωτος" στα 20.
Ίσως να ήταν οι στιγμές που έκαναν αυτά τα συγκεκριμένα "καλλιτεχνήματα", μαζί με πολλά ακόμα, να αγγίξουν κάτι ιδιαίτερο μέσα μου, ίσως να 'ναι ότι καμιά φορά νιώθεις πως κοιτάς κάποιον ή κάτι και όλα έχουν ξάφνου νόημα, ίσως απλά να πιστεύεις ότι καταλαβαίνεις τη ροή της σκέψης ή του συναισθήματος κάποιου και να ταυτίζεσαι μ' αυτόν.
Δε γνωρίζω. Δε μ' ενδιαφέρει.
Βαριέμαι άλλωστε τα πολλά λόγια που περιγράφουν πράγματα που δε χωρούν σε λόγια.
Σημαντικό είναι πως έτσι ένιωσα τότε και ,συχνά, μαζεύοντας φανατικά τα "χαρτάκια" του, νιώθω ακόμα έτσι.
Ποτέ όμως σαν εκείνη τη πρώτη φορά.
Έτσι, σαν ένα Ευχαριστώ για την ανυπομονησία κάθε Παρασκευιάτικου πρωινού και για το τσιγάρο εκείνο που απολαμβάνω διαβάζοντας τον κύριο Σταυρόπουλο να μιλά για τις μούσες του, για τη μοναξιά του, για τα ταξίδια και τους έρωτες του με όλα τα πράγματα.
Συστήνω λοιπόν ανεπιφύλακτα, καθώς, όπως πάντα..."νύχτα είναι, θα περάσει".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου