Never-Never Land

Χαζεύοντας προσφάτως, πέτυχα αυτή-τη-ταινία με τον Johnny Depp που υποδύεται τον συγγραφέα του Peter Pan, και για την οποία βαριέμαι απεριόριστα να γράψω! Πέραν του γλυκανάλατου, όταν κάπου την είχα πρωτοδεί, μου έβγαλε ένα όμορφο συναίσθημα, μια γλύκα, μια αισιοδοξία, κάτι το θετικό βρε αδερφέ!

(Ομολογώ, δεν είναι η κατάλληλη ώρα να γράψω γι' αυτό, αλλά then again, πότε είναι?)

Σκεφτόμουν λοιπόν, αυτό το θέμα της "χώρας του ποτέ-ποτέ", αυτή τη σκηνή πού ο υπέροχος αυτός παντοτινά-νέος καλεί τα παιδαρέλια να φάνε από τα άδεια πιάτα που, με τη βοήθεια της μαγευτικής φαντασίας, γεμίζουν χρώματα ανελέητα φωτεινά και όλοι παίζουν με αυτά τα χρώματα και ο Robin Williams βρίσκεται στο στοιχείο του και οοοοοοοολα μοιάζουν συναρπαστικά!!..

Well, you know the feeling...

Σκεφτόμουν λοιπόν, εδώ, στην καθημερινότητα μας, στην πραγματικότητα μας, στη ζωή μας... που είναι η "never-never land" ?

Ως μικρό παιδί διάβασα τον Μικρό Πρίγκηπα, διάβασα την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, διάβασα τη Χρυσομαλλούσα, μα ποτέ μου δεν ακούμπησα τον "Πήτερ Πάν". Ακόμα και "Οι Άθλιοι" του Ουγκώ ήταν πιο προσφιλές ανάγνωσμα, αν έχετε το θεό σας! Είναι λοιπόν ακριβώς γι' αυτό που θέτω το παραπάνω ερώτημα και γι' αυτό που αναρωτιέμαι.

Μήπως η χώρα του ποτέ-ποτέ δεν είχε ποτέ ανάγκη να οριστεί?

Και κάθομαι λοιπόν και σκέφτομαι..Τι να 'ναι αυτή άραγε?

Να 'ναι οι βραδιές που γυρνάς στο σπίτι σου, ανοίγεις μια μπύρα και κάθεσαι στο μπαλκόνι σου? Να 'ναι οι στιγμές που οι άνθρωποι σού, σου δίνουν ένα φιλί? Να 'ναι το βλέμμα ενός συγκεκριμένου ανθρώπου? Τι να 'ναι? Τι να 'ναι αυτό που μας κάνει ικανούς να πετάξουμε? Ικανούς να ταξιδέψουμε? Ικανούς να μείνουμε για πάντα παιδιά? Ποια είναι εκείνη η στιγμή, εκείνες οι στιγμές που ΌΛΑ είναι δυνατά, όλα είναι εύκολα και αβίαστα, που όλα είναι στο χέρι μας?....

Ποιο μικρο και ασήμαντο πράγμα μας μεταφέρει κατευθείαν σ' αυτή τη μαγική χώρα?

Δε ξέρω τι είναι για σας. Δε ξέρω καλά καλά τι είναι για μένα. Αλλά καταλαβαίνω πολύ καλά πως χρειάζεται πίστη, πως χρειάζεται θέληση, πως χρειάζεται προσπάθεια.

Και πως χρειάζεται πολύ μεγάλη αγάπη..

Γιατί αν όλοι βρισκόμασταν εκεί, τότε δε θα 'ταν η "χώρα του ποτέ-ποτέ", αλλά η "χώρα του πάντα". Και σε μια "χώρα του πάντα", κανείς δε θα ήταν ξεχωριστός..

Μα ευτυχώς δεν είναι τέτοιες οι μαγικές χώρες, όχι! Οι μαγικές χώρες είναι και ποτέ, μα είναι και πάντα..

Ευτυχώς βέβαια, περισσότερο "ποτέ"..

Άλλωστε, όσοι έχουν ήδη χαμογελάσει στην ιδέα αυτής της φαντασίας, έχουν κλείσει τα μάτια τους και νιώθουν, αγκαλιάζουν, ονειρεύονται.. Έχουν κλείσει τα μάτια τους και έχουν βρει αυτό το εισιτήριο για τη μαγική Neverland, το εισιτήριο που ξέρουν πολύ καλά ότι αν αφήσουν τώρα να φύγει από τα χέρια τους, ίσως να μη ξαναβρούν ποτέ..

Εντάξει, ναι, καταλαβαίνω, δε βγάζει νόημα τέτοια ώρα, ok!..

Μα τι έχει περισσότερο νόημα?

Η αστρόσκονη άλλωστε είναι το πιο εύκολο πράγμα να δημιουργήσεις...

Αρκεί ένα χαμόγελο!

Και αν κάνεις μια ευχάριστη σκέψη, τότε έχεις ήδη αρχίσει να πετάς.

Για τη χώρα του Ποτέ-Ποτέ...

Καλημέρα.... :)