Φαίνεται όντως να ζούμε σε μια εποχή που το ασήμαντο γίνεται σημαντικό. Αν και πάντοτε υπήρχαν σύμβολα και τρόποι να προωθήσουμε τον εαυτό μας, την κοινωνική μας τάξη και τα ιδιαίτερα ταλέντα μας, ένα πέπλο προστασίας κάλυπτε σε κάποιο βαθμό το μεγαλύτερο κομμάτι της προσωπικής μας ζωής. Σταδιακά το πέπλο αυτό, συχνά παθολογικό, άρχισε να χάνει την αξία του έναντι του μοιράσματος, του ανοίγματος, της έκθεσης. Τα "ταμπού" άρχισαν να πέφτουν, το ένα μετά το άλλο και ο άνθρωπος άρχισε να επιζητά ένα βήμα στο οποίο να εναποθέσει τη προσωπική του εμπειρία, την ιδιαίτερη του άποψη for everyone to witness. Η επιδίωξη των "15 λεπτών δημοσιότητας" άρχισε να κερδίζει έδαφος, φτάνοντας σε ορισμένες περιπτώσεις να γίνει και αυτό-σκοπός. Ταυτόχρονα και αλληλένδετα, αρχίσαμε να ενδιαφερόμαστε όλο και περισσότερο για τα 15 λεπτά δημοσιότητας των άλλων. Πάντοτε ο άνθρωπος κοιτούσε τους γύρω του για να επιβεβαιωθεί, να νιώσει καλύτερος, σωστότερος και ανώτερος από αυτούς, κι έτσι δε μπορούσε να αντισταθεί όταν η κλειδαρότρυπα άρχισε να μεγαλώνει. Η ζωή των άλλων, είτε τη μοιράζονταν δημόσια ηθελημένα, είτε "ξετρυπωνόταν" από τους παπαράτσι, μας ενδιέφερε όλο και περισσότερο και ταυτόχρονα, ανατροφοδοτούσε τη διάθεση μας να μοιραστούμε κι εμείς τη δική μας ζωή, ή ακόμη και τη κρυφή μας επιθυμία να είμαστε τόσο σημαντικοί που να προσπαθούν να "ξετρυπώσουν" και εμάς.
Κι έπειτα ήρθε το διαδίκτυο.
Είναι άραγε τυχαίο που όταν το YouTube ξεκίνησε τη λειτουργία του, η μέγιστη διάρκεια του βίντεο που μπορούσε κανείς να ανεβάσει ήταν 20 λεπτά; Θεωρούσαμε πάντα οτι αυτό στόχευε στη προστασία πνευματικών δικαιωμάτων, αλλά μήπως η επιλογή αυτή δεν ήταν τόσο "αθώα"; Όποιος κι αν ήταν ο τότε στόχος πάντως, φαίνεται οτι η συγκεκριμένη πλατφόρμα έδωσε τη δυνατότητα στον καθένα να κυνηγήσει το "όνειρο" που έως τότε φυλαγόταν στενά από τα τηλεοπτικά συνεργεία. Απ' τα "τηλε-παράθυρα" στις "νέες καρτέλες", η μεγαλύτερη διαφορά είναι στην έκταση. Όπως ειπώθηκε και στη συνάντηση μας "στο κανάλι του καθένός -στο YouTube- παρακολουθείς το προσωπικό του ριάλιτυ". Κατανοητά όλα από το απλό αξίωμα: Monkey see, monkey do. Και όσο τα προβαλλόμενα πρότυπα, τα "είδωλα", οι διασημότητες γίνονται όλο και χαμηλότερου επιπέδου, τόσο περισσότερο ανυσηχητικά θα γίνονται και τα διαδικτυακά βίντεο. It's viral.
Ένα σημαντικό ερώτημα είναι όμως πώς μπορεί να νιώθει κανείς τόσο άνετα ώστε να ανοίγεται, να κριτικάρεται και, πολύ συχνά, να γελοιοποιείται μόνος του; Το αντιλαμβάνεται άραγε, όπως μπορεί να το αντιληφθεί ο θεατής ή όχι; Και ακόμα και αν το αντιλαμβάνεται, μήπως το να βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής εξυπηρετεί μια πιο σημαντική του ανάγκη, ανάγκη για την οποία το να γελοιοποιηθεί δε μοιάζει και τόσο μεγάλο τίμημα; Άλλωστε, σε αυτό ακριβώς τρέφεται η δημοτικότητα της νέας ατάκας-του-μήνα: "Με κράζεις; Με θαυμάζεις!". Εδώ πιστεύω είναι καίριο να εξετάσουμε τι είναι αυτό που θαυμάζει το ίδιο το άτομο στον εαυτό του. Αν στο βάθος δεν υπάρχει κάτι που όντως να θαυμάζει, τότε είναι πιθανό το "κράξιμο" να παίζει ένα σημαντικό ρόλο για τη ψυχική του επιβίωση. We are living in sad times...
Στην αντίπερα όχθη, συχνά ακολουθείται και η αντίθετη πορεία και το σημαντικό γίνεται ασήμαντο. Μια σημαντική δυσκολία του ατόμου μπορεί να του μοιάζει πια σχεδόν ασήμαντη αν την επικοινωνήσει σε ένα άνοιγμα προς τον Άλλον. Ακόμη, ένα "σημαντικό" πολλών, μπορεί να κάνει το "σημαντικό" του ενός να φαίνεται ασήμαντο και κάτι τέτοιο μπορεί να έχει θεραπευτικές ιδιότητες. Η αίσθηση της μοναξιάς και της απαξίας συχνά περνά από την αντίληψη του ατόμου οτι το μόνο σημαντικό είναι ο εαυτός του. Οτιδήποτε μπορεί να μειώσει αυτή την γιγαντιαία σημασία που αποδίδουμε στον εαυτό, ίσως μπορεί να οδηγήσει σε μια αποδοχή αυτού ως ένα κράμα ιδιαιτεροτήτων, δυνατοτήτων και περιορισμών, στο οποίο δεν είναι απαραίτητο να επικεντρωνόμαστε σε τόσο μεγάλο βαθμό τελικά. Ακόμη και μια παθητική επικοινωνία συχνά βοηθά να χαμηλώσουμε την ένταση των δυσκολιών μας, πόσο μάλλον μια ενεργητική. Κίνδυνοι; Χιλιάδες. Όπως παντού και όπως πάντοτε. Όσο μεγαλύτερη η δυνατότητα, τόσο μεγαλύτερη και η πιθανότητα. And that works both ways. Μεγαλύτερη πιθανότητα να βρούμε αλήθεια και μεγαλύτερη πιθανότητα να βρούμε ψέμα. Μεγαλύτερη πιθανότητα να βοηθηθούμε και μεγαλύτερη να εκμεταλλευτούμε. Μεγαλύτερο κέρδος και μεγαλύτερη χασούρα.
Το συνεχές είναι αδυσώπητο. Choose sides and...may the Force be with you.
Κι έπειτα ήρθε το διαδίκτυο.
Είναι άραγε τυχαίο που όταν το YouTube ξεκίνησε τη λειτουργία του, η μέγιστη διάρκεια του βίντεο που μπορούσε κανείς να ανεβάσει ήταν 20 λεπτά; Θεωρούσαμε πάντα οτι αυτό στόχευε στη προστασία πνευματικών δικαιωμάτων, αλλά μήπως η επιλογή αυτή δεν ήταν τόσο "αθώα"; Όποιος κι αν ήταν ο τότε στόχος πάντως, φαίνεται οτι η συγκεκριμένη πλατφόρμα έδωσε τη δυνατότητα στον καθένα να κυνηγήσει το "όνειρο" που έως τότε φυλαγόταν στενά από τα τηλεοπτικά συνεργεία. Απ' τα "τηλε-παράθυρα" στις "νέες καρτέλες", η μεγαλύτερη διαφορά είναι στην έκταση. Όπως ειπώθηκε και στη συνάντηση μας "στο κανάλι του καθένός -στο YouTube- παρακολουθείς το προσωπικό του ριάλιτυ". Κατανοητά όλα από το απλό αξίωμα: Monkey see, monkey do. Και όσο τα προβαλλόμενα πρότυπα, τα "είδωλα", οι διασημότητες γίνονται όλο και χαμηλότερου επιπέδου, τόσο περισσότερο ανυσηχητικά θα γίνονται και τα διαδικτυακά βίντεο. It's viral.
Ένα σημαντικό ερώτημα είναι όμως πώς μπορεί να νιώθει κανείς τόσο άνετα ώστε να ανοίγεται, να κριτικάρεται και, πολύ συχνά, να γελοιοποιείται μόνος του; Το αντιλαμβάνεται άραγε, όπως μπορεί να το αντιληφθεί ο θεατής ή όχι; Και ακόμα και αν το αντιλαμβάνεται, μήπως το να βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής εξυπηρετεί μια πιο σημαντική του ανάγκη, ανάγκη για την οποία το να γελοιοποιηθεί δε μοιάζει και τόσο μεγάλο τίμημα; Άλλωστε, σε αυτό ακριβώς τρέφεται η δημοτικότητα της νέας ατάκας-του-μήνα: "Με κράζεις; Με θαυμάζεις!". Εδώ πιστεύω είναι καίριο να εξετάσουμε τι είναι αυτό που θαυμάζει το ίδιο το άτομο στον εαυτό του. Αν στο βάθος δεν υπάρχει κάτι που όντως να θαυμάζει, τότε είναι πιθανό το "κράξιμο" να παίζει ένα σημαντικό ρόλο για τη ψυχική του επιβίωση. We are living in sad times...
Στην αντίπερα όχθη, συχνά ακολουθείται και η αντίθετη πορεία και το σημαντικό γίνεται ασήμαντο. Μια σημαντική δυσκολία του ατόμου μπορεί να του μοιάζει πια σχεδόν ασήμαντη αν την επικοινωνήσει σε ένα άνοιγμα προς τον Άλλον. Ακόμη, ένα "σημαντικό" πολλών, μπορεί να κάνει το "σημαντικό" του ενός να φαίνεται ασήμαντο και κάτι τέτοιο μπορεί να έχει θεραπευτικές ιδιότητες. Η αίσθηση της μοναξιάς και της απαξίας συχνά περνά από την αντίληψη του ατόμου οτι το μόνο σημαντικό είναι ο εαυτός του. Οτιδήποτε μπορεί να μειώσει αυτή την γιγαντιαία σημασία που αποδίδουμε στον εαυτό, ίσως μπορεί να οδηγήσει σε μια αποδοχή αυτού ως ένα κράμα ιδιαιτεροτήτων, δυνατοτήτων και περιορισμών, στο οποίο δεν είναι απαραίτητο να επικεντρωνόμαστε σε τόσο μεγάλο βαθμό τελικά. Ακόμη και μια παθητική επικοινωνία συχνά βοηθά να χαμηλώσουμε την ένταση των δυσκολιών μας, πόσο μάλλον μια ενεργητική. Κίνδυνοι; Χιλιάδες. Όπως παντού και όπως πάντοτε. Όσο μεγαλύτερη η δυνατότητα, τόσο μεγαλύτερη και η πιθανότητα. And that works both ways. Μεγαλύτερη πιθανότητα να βρούμε αλήθεια και μεγαλύτερη πιθανότητα να βρούμε ψέμα. Μεγαλύτερη πιθανότητα να βοηθηθούμε και μεγαλύτερη να εκμεταλλευτούμε. Μεγαλύτερο κέρδος και μεγαλύτερη χασούρα.
Το συνεχές είναι αδυσώπητο. Choose sides and...may the Force be with you.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου