Πίπολ..

Μου αρέσουν τα τρόλει. Μου αρέσει να πίνω τσίπουρα στην αγορά και μου αρέσει κι ένα συγκεκριμένο παγκάκι στην Ακαδημίας. Μου αρέσουν αυτά γιατί παρατηρώ τον κόσμο. Παρατηρώ έναν κόσμο έξω απ' το δικό μου μικρόκοσμο, έναν κόσμο εντελώς διαφορετικό και ιδιαίτερο, στη δική του φάση. Θα το λέγαμε κόσμο "λαικό", κόσμο "άλλης γενιάς", κόσμο "περαστικό", δε με απασχολεί, η λέξη κόσμος μου αρκεί.

Αφορμή ένας τύπος, gay, 40άρης, φαινόταν ο άνθρωπος ότι δεν ήταν και καλοζωισμένος, φαινόταν ότι ήταν καλό παιδί και έφαγε κάμποσα αγγούρια μέχρι τώρα (σιγά μωρή που τα δες όλα αυτά μέσα σε 5 λεπτά. Ναι, σου λέω, φαινόταν ο άνθρωπος). Όπως συνήθως συμβαίνει πριν αρχίσεις να παρατηρείς κάποιον, χτυπάει το τηλέφωνο του. Κάποιος του λέει να πάνε σε ένα παρτυ. "Δε μπορώ βρε Νίκο μου, έχω πένθος, τι θα πάω σε μπαλ μασκέ?" Τον πιέζει ο Νίκος, επαναλαμβάνει μονίμως ότι έχει πένθος, να, και στο θέατρο που είχε πάει δεν είχε βιολιά και κλαπατσίμπανα, ένα απλό θέατρο ήταν αλλιώς δε θα πήγαινε, και εντάξει αν ήταν τίποτα άλλο ναι, αλλά τι, πέθανε ο πατέρας μου κι εγώ θα πάω να τραγουδάω και να χορεύω?

Και κάπου εκεί προφανώς του λέει ο Νίκος "Ε, μη τραγουδάς και μη χορεύεις".

Και απαντά "Ε, κι άμα έρθω στο τσακίρ κέφι?... Δε μπορώ, πρέπει να το κρατήσω το πένθος"...

Είχε πένθος, δεν είχε θλίψη αυτός ο άνθρωπος. Ποιός ξέρει πόσο ξύλο θα 'χε φάει απ' τον πατέρα του, πόση καταπίεση, πόσα σκατά, τι φάση τέλος πάντων να ήταν όλη αυτή που τον έκανε να χάσει ένα παρτυ λόγω πένθους, αλλά να μη σκύβει το κεφάλι του, να μη σπάει η φωνή του, να μη δείχνει να νιώθει αυτό το....αυτό το κάτι που συμβαίνει μέσα σου όταν χάνεις κάποιον.

Ήθελα να του πω "Λυπάμαι".

Ήθελα να του πω "Είναι καλύτερα έτσι".

Ήθελα να του πω "Να πάει να γαμηθεί ο σκατόγερος".

Δεν είπα τίποτα φυσικά, τουναντίον του έδειξα ότι δε ξέρω, δεν άκουσα και δεν κατάλαβα τίποτα.

Άλλωστε, που ξέρεις εσύ τι νιώθει, που ξέρεις εσύ ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που παρατηρείς κατά καιρούς τι κάνουν, ακούγοντας και βλέποντας ένα τόσο μικρό κομμάτι του εαυτού τους? Νομίζω πως μπορεί να ξέρεις περισσότερα γι' αυτούς τους ανθρώπους τελικά απ' όσα ίσως ξέρεις για κάμποσους γνωστούς σου, νομίζω πως μπορείς να τους δεις πιο καθαρά και να σε αφήσουν κι αυτοί να δεις το πιο απλό και βαθύ τους κομμάτι. Νομίζω πως καταλαβαίνεις πολλά, γιατί δε σε νοιάζει να καταλάβεις, γιατί δε σε "απειλεί" να νιώσεις, νομίζω πως μπορείς να βρεθείς πολύ πιο κοντά, ακριβώς επειδή είσαι πολύ μακριά..

Anyway, να 'ναι όλοι τους καλά, δε τους ξεχνώ και χαίρομαι πάντα να τους ξαναβλέπω, ει δυνατόν, πιο χαρούμενους κ ήσυχους..