Κάθεσαι ο ηλίθιος και αναμετράσαι με τον εαυτό σου να βρεις ποιος απ' τους δυο σας έχει καλύτερα ρητορικά skills και θα πείσει τον άλλον ότι είναι ή δεν είναι έτσι και έχει μάλλον και ωραία μέρα έξω, αλλά δε βλέπω φως, είμαι στον ακάλυπτο και θα πρέπει να φτιάξω τη διάθεση μου μόνη μου, γιατί αν περιμένω απ' τη μέρα σώθηκα!
Κάνεις 5 βήματα μπροστά, δεν έχει σημασία όμως γιατί έτσι έπρεπε να κάνεις, no big deal, δε σε πιάνει καμιά χαρά ή κανένα αίσθημα ικανοποίησης, άμα τύχει και κάνεις όμως ένα πίσω, πάει τη γάμησες! Σε προλαβαίνει το αρχιδάκι που κατοικεί στο κεφάλι σου, σε βάζει κάτω και σε ξεχέζει παντόκορφα. Ντάξει, αυτός είναι ο ρόλος του το καταλαβαίνω, γιατί πρέπει να συνεχίσεις να προχωράς μέχρι κάποια στιγμή (υποτίθεται) να φτάσεις εκεί που θα νιώσεις καλά για τα βήματα που έκανες μέχρι τώρα, αλλά όπως φαίνεται ή δε πήγα ποτέ πουθενά ή δεν το χάρηκα και πολύ όταν έφτασα.
Και δεν είναι, μη παρεξηγηθώ, ότι μπορεί κανείς να κάνει κάτι, δεν έχεις καμία βλέψη να ικανοποιήσεις κάποιον έξωθεν, το ανθρωπάκι είναι που κρατάει τα ρεκόρ με το χρονόμετρο ανά χείρας και σου κάνει κήρυγμα περί στόχων και προόδου.
όπα, έσκασε λίγο φως στον ακάλυπτο.
χμ, πάει.
Anyway, πήγα να γράψω να πάει να πνιγεί το ανθρωπάκι, αλλά εκεί θα είναι να με βασανίζει και να με βάζει να προσπαθώ "να του δείξω εγώ". Μπορεί να 'χει και δίκιο, όμως για τώρα το ξόρκισα το ρημάδι.
Καλημέρα.
(hmmmm, does that make ANY sense??)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου