Πίπολ..

Μου αρέσουν τα τρόλει. Μου αρέσει να πίνω τσίπουρα στην αγορά και μου αρέσει κι ένα συγκεκριμένο παγκάκι στην Ακαδημίας. Μου αρέσουν αυτά γιατί παρατηρώ τον κόσμο. Παρατηρώ έναν κόσμο έξω απ' το δικό μου μικρόκοσμο, έναν κόσμο εντελώς διαφορετικό και ιδιαίτερο, στη δική του φάση. Θα το λέγαμε κόσμο "λαικό", κόσμο "άλλης γενιάς", κόσμο "περαστικό", δε με απασχολεί, η λέξη κόσμος μου αρκεί.

Αφορμή ένας τύπος, gay, 40άρης, φαινόταν ο άνθρωπος ότι δεν ήταν και καλοζωισμένος, φαινόταν ότι ήταν καλό παιδί και έφαγε κάμποσα αγγούρια μέχρι τώρα (σιγά μωρή που τα δες όλα αυτά μέσα σε 5 λεπτά. Ναι, σου λέω, φαινόταν ο άνθρωπος). Όπως συνήθως συμβαίνει πριν αρχίσεις να παρατηρείς κάποιον, χτυπάει το τηλέφωνο του. Κάποιος του λέει να πάνε σε ένα παρτυ. "Δε μπορώ βρε Νίκο μου, έχω πένθος, τι θα πάω σε μπαλ μασκέ?" Τον πιέζει ο Νίκος, επαναλαμβάνει μονίμως ότι έχει πένθος, να, και στο θέατρο που είχε πάει δεν είχε βιολιά και κλαπατσίμπανα, ένα απλό θέατρο ήταν αλλιώς δε θα πήγαινε, και εντάξει αν ήταν τίποτα άλλο ναι, αλλά τι, πέθανε ο πατέρας μου κι εγώ θα πάω να τραγουδάω και να χορεύω?

Και κάπου εκεί προφανώς του λέει ο Νίκος "Ε, μη τραγουδάς και μη χορεύεις".

Και απαντά "Ε, κι άμα έρθω στο τσακίρ κέφι?... Δε μπορώ, πρέπει να το κρατήσω το πένθος"...

Είχε πένθος, δεν είχε θλίψη αυτός ο άνθρωπος. Ποιός ξέρει πόσο ξύλο θα 'χε φάει απ' τον πατέρα του, πόση καταπίεση, πόσα σκατά, τι φάση τέλος πάντων να ήταν όλη αυτή που τον έκανε να χάσει ένα παρτυ λόγω πένθους, αλλά να μη σκύβει το κεφάλι του, να μη σπάει η φωνή του, να μη δείχνει να νιώθει αυτό το....αυτό το κάτι που συμβαίνει μέσα σου όταν χάνεις κάποιον.

Ήθελα να του πω "Λυπάμαι".

Ήθελα να του πω "Είναι καλύτερα έτσι".

Ήθελα να του πω "Να πάει να γαμηθεί ο σκατόγερος".

Δεν είπα τίποτα φυσικά, τουναντίον του έδειξα ότι δε ξέρω, δεν άκουσα και δεν κατάλαβα τίποτα.

Άλλωστε, που ξέρεις εσύ τι νιώθει, που ξέρεις εσύ ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που παρατηρείς κατά καιρούς τι κάνουν, ακούγοντας και βλέποντας ένα τόσο μικρό κομμάτι του εαυτού τους? Νομίζω πως μπορεί να ξέρεις περισσότερα γι' αυτούς τους ανθρώπους τελικά απ' όσα ίσως ξέρεις για κάμποσους γνωστούς σου, νομίζω πως μπορείς να τους δεις πιο καθαρά και να σε αφήσουν κι αυτοί να δεις το πιο απλό και βαθύ τους κομμάτι. Νομίζω πως καταλαβαίνεις πολλά, γιατί δε σε νοιάζει να καταλάβεις, γιατί δε σε "απειλεί" να νιώσεις, νομίζω πως μπορείς να βρεθείς πολύ πιο κοντά, ακριβώς επειδή είσαι πολύ μακριά..

Anyway, να 'ναι όλοι τους καλά, δε τους ξεχνώ και χαίρομαι πάντα να τους ξαναβλέπω, ει δυνατόν, πιο χαρούμενους κ ήσυχους..

Περί ανθρωπακίων

Ξυπνάς μια το μεσημέρι, αυτό είναι αρκετό να σου γαμήσει τη διάθεση. Κάποιος σου χτύπησε την πόρτα 10 παρά τέταρτο, περίεργο μιας και στις 10 θα έπρεπε να ήσουν κάπου που προλάβαινες να πας μέσα σε ένα τέταρτο, αλλά είχες αποφασίσει ήδη να κάτσεις καλύτερα στ' αυγά σου και ξανακοιμήθηκες, νιώθοντας βέβαια λίγο πιο μαλάκας που αγνόησες και τη συγκυρία. Και σε πιάνει όλο αυτό το γαμώπραμα, που μη πείτε δε πιάνει κι εσάς, δε θα το πιστέψω, αυτό το "γιατί τώρα το 'κανα έτσι αυτό και ναι, εντάξει, δε μπορούσα, αλλά πότε θα μπορέσω και να, πάλι στα παλιά, τόσος κόπος για να επιστρέψεις στις συνηθισμένες μαλακίες, αλλά όχι, τώρα είναι αλλιώς και ..... (όπως έλεγε κ μια γιαγιά σ' ένα χωριό) δεν είναι που... είναι που..."

Κάθεσαι ο ηλίθιος και αναμετράσαι με τον εαυτό σου να βρεις ποιος απ' τους δυο σας έχει καλύτερα ρητορικά skills και θα πείσει τον άλλον ότι είναι ή δεν είναι έτσι και έχει μάλλον και ωραία μέρα έξω, αλλά δε βλέπω φως, είμαι στον ακάλυπτο και θα πρέπει να φτιάξω τη διάθεση μου μόνη μου, γιατί αν περιμένω απ' τη μέρα σώθηκα!

Κάνεις 5 βήματα μπροστά, δεν έχει σημασία όμως γιατί έτσι έπρεπε να κάνεις, no big deal, δε σε πιάνει καμιά χαρά ή κανένα αίσθημα ικανοποίησης, άμα τύχει και κάνεις όμως ένα πίσω, πάει τη γάμησες! Σε προλαβαίνει το αρχιδάκι που κατοικεί στο κεφάλι σου, σε βάζει κάτω και σε ξεχέζει παντόκορφα. Ντάξει, αυτός είναι ο ρόλος του το καταλαβαίνω, γιατί πρέπει να συνεχίσεις να προχωράς μέχρι κάποια στιγμή (υποτίθεται) να φτάσεις εκεί που θα νιώσεις καλά για τα βήματα που έκανες μέχρι τώρα, αλλά όπως φαίνεται ή δε πήγα ποτέ πουθενά ή δεν το χάρηκα και πολύ όταν έφτασα.

Και δεν είναι, μη παρεξηγηθώ, ότι μπορεί κανείς να κάνει κάτι, δεν έχεις καμία βλέψη να ικανοποιήσεις κάποιον έξωθεν, το ανθρωπάκι είναι που κρατάει τα ρεκόρ με το χρονόμετρο ανά χείρας και σου κάνει κήρυγμα περί στόχων και προόδου.

όπα, έσκασε λίγο φως στον ακάλυπτο.

χμ, πάει.

Anyway, πήγα να γράψω να πάει να πνιγεί το ανθρωπάκι, αλλά εκεί θα είναι να με βασανίζει και να με βάζει να προσπαθώ "να του δείξω εγώ". Μπορεί να 'χει και δίκιο, όμως για τώρα το ξόρκισα το ρημάδι.

Καλημέρα.

(hmmmm, does that make ANY sense??)

Γκριν, Γκριν

Ρε πούστη μου (μπαρδον, έχω νεύρα), όπου και να γυρίσεις το κεφάλι σου πληροφορίες, γνώσεις, ποσοστά, ενημέρωση, ενημέρωση, βιβλία, περιοδικά, φιλοσοφίες. Ήρθε κι ένα παιδάκι τις προάλλες στο σπίτι μου και λέει "είναι το πιο άσχημο σπίτι που 'χω δει", "Γιατί παιδί μου?", "Γιατί έχει πάρα πολλά βιβλία". Δεν είχε με τι να παίξει το παιδί, λογικό, έχουμε γεμίσει πνεύμα, μη τυχόν δε καταφέρουμε να έχουμε άποψη, μη μας πουν χαζούς αν δε κάνουμε μια καλή ανάλυση για το α,β,δ θέμα που θα τύχει να αναφερθεί. Τι μαλάκινση είναι αυτή? Δηλαδή, γιατί να έχω άποψη ρε φίλε, γιατί έχουμε μπει όλοι στο τριπάκι να ξέρουμε 1000 πράγματα και να μη γνωρίζουμε τίποτα? Γιατί τίποτα δε καταφέρνεις να γνωρίσεις μέσα σ' αυτό το συρφετό και, να τώρα άμα πω ημιμάθεια μου φαίνεται μπανάλ και πως κατάντησαν οι λέξεις μπανάλ? Τι έχει δύναμη πια? "Πάρε ένα dvdακι με μουσική ρε που σου γραψα", πότε να προλάβεις να ακούσεις τους 30 δίσκους που χωράει το "dvdάκι"? Ποτέ! Θα κολλήσεις σε 2 δίσκους, θα τους ακούσεις 10 φορές (άμα προλάβεις), θα θυμάσαι και τους τίτλους των μισών άλλων αν τυχόν στους αναφέρει κανείς να κάτσεις να τους ακούσεις, θα γεμίσει ο σκληρός κι όταν κρασάρει θα κλαίγεσαι, λες και είχε κάνα νόημα η συσσώρευση δεδομένων (απ' τη ζωή είναι βγαλμένα αυτά)!

Άιντε με το στανιό ανάλυση κι άιντε με το στανιό γνώμη γιατί έτσι γαλουχηθήκαμε δηλαδή? Παπαγαλίες και άγιος ο θεός? Τι έγινε εδώ και τι συμβαίνει εκεί και τι έχει αυτός και ποιος είμαι εγώ και γιατί, γιατί, γιατί? Πρέπει να ανέβεις σ' ένα βουνό δηλαδή για να μη σε νοιάζουν οι πληροφορίες "α, δε ξέρω τα της επικαιρότητος, ήμουν διακοπές"? Και να γράψω και μια μαλακία στο μπλογκ να ενημερωθούν οι άνθρωποι για το κακό που μας κάνει η ενημέρωση?

Ψολές, η νέα αγαπημένη λέξη. Βαρέθηκα. Σιχτίρ