Τι να πεις ?

Ήθελα κι εγώ να πω κάτι για όλα αυτά που συνέβησαν τις προηγούμενες βδομάδες πέριξ του Συντάγματος.

Τι να πω?

Έχουν ακουστεί πολλές απόψεις, έχουν γραφτεί εκατομμύρια λέξεις, έχουν ειπωθεί πολλάκις περισσότερες.

Ένας ταρίφας έλεγε πως "όλοι αυτοί είναι του ΣΥΡΙΖΑ"

Ένας δημοσιογράφος μέτραγε πόσοι είναι οι γνωστοί άγνωστοι.

Ένας φίλος περιέγραφε πόσο ωραία φάση ήταν ο τόσος πετροπόλεμος.

Τι να πεις ?

Βλέπεις τις εικόνες και τρελαίνεσαι, άνθρωποι ματωμένοι, να πέφτουν κάτω, να τους βαράνε, να τους τραβάνε, να τους σκίζουν ρούχα, της πουτάνας. Τρελαίνεσαι. Και γνωρίζοντας ότι βλέπεις περίπου το 1/1000 από αυτά που πραγματικά συνέβησαν, τρελαίνεσαι ακόμα περισσότερο. Σου 'ρχετε, άνθρωπος είσαι, φρικάρεις, θες να σπάσεις την τηλεόραση με τους μαλάκες που ασχολούνται 20 ώρες με το καμένο τους βαν, θες να βρεις ένα ματά πεσμένο κάτω και να του κάνεις τα μούτρα κρέας, αδιακρίτως του ποιος είναι και τι έχει κάνει, θες να μπεις στη μέση και να ουρλιάξεις "Πάψτε" και μαγικά να ξυπνήσουν όλοι και να καταλάβουν τι στο διάλο κάνουν, θες να γίνεις σουπερ ήρωας και να ξηλώσεις τη βουλή να τη στείλεις στο πλανήτη Gorgoroth. Θες να κάνεις πολλά, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, βίαια. Δε κάνεις τίποτα.

Τι να κάνεις ?

Πας και κοιτάς. Αν είσαι και στη φάση παίζεις και λίγο πόλεμο. Γράφεις μια μαλακία. Λες μια άποψη. Συζητάς. Ακούς. Αγανακτείς. Περιμένεις την επόμενη φορά να ξαναπάς. Να ξανακοιτάξεις, να ξαναγράψεις μια μαλακιά και ούτω καθεξής. Έ, και?

Τι άλλο να κάνεις?

Και εδώ ακριβώς είναι το κλειδί. Στο "άλλο". Για σκέψου, τι άλλο να κάνουμε? Τώρα τι? Τα κάναμε αυτά που ξέραμε, τώρα κάτι άλλο, τι άλλο?? Περιμένουμε να γεννηθεί αυτό το άλλο, ολοκαίνουργιο και απαστράπτον. Να 'ρθει και να τα γαμήσει όλα ρε αδερφέ, να τα γυρίσει τούμπα. Για πολλούς έχει ήδη έρθει, και όντως, τέτοια μαζικότητα και καλή διάθεση δεν είχαμε ξαναδεί πριν ξεκινήσει όλο αυτό το θέμα της πλατείας (τουλάχιστον όχι σε τέτοια έκταση, μην υποτιμούμε τις άπειρες κατά καιρούς πρωτοβουλίες σε πιο τοπικό, ενδοομαδικό επίπεδο). Φυσικά η κοινή ιδεολογία δεν είναι ιδιαιτέρως παρούσα σε αυτό, αλλά σπάνια είναι όταν παρεμβάλλεται η λέξη μαζικότητα, το όχι όμως είναι μια πολύ δυνατή λέξη, ασχέτως του τι την ακολουθεί (μνημόνιο? φασισμός? "δημοκρατία? βία? γουατέβερ) και όταν τόσοι άνθρωποι λένε μαζί όχι σε κάτι, τότε κάποιος-οι από αυτούς θα πουν και "ναι" σε κάτι άλλο, δε μπορεί.

Που θα οδηγεί και τι θα είναι αυτό το τεράστιο άλλο που θα σκάσει δε ξέρω. Ούτε τι νόημα θα 'χει. Ούτε αν θα μας τσακίσει περισσότερο από το αυτό που ζούμε τώρα (σύνηθες άλλωστε τα "άλλα" να χειροτερεύουν τα "αυτά"), πιστεύω όμως ότι θα ρθει.

Και τότε να δούμε τι θα πούμε...

Αναζητώντας το χαμένο χρόνο.

Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, κι απ' ότι έχω ακούσει από δω κι από κει, η μέρα είχε πάντα εικοσιτέσσερις ώρες. Κάτι η εναλλαγή μέρας-νύχτας, κάτι οι κινήσεις άστρων και λοιπών ουρανιών σωμάτων οδήγησαν αρχαίους πολιτισμούς, αστρολόγους και μαθηματικούς να αρχίσουν να ορίζουν ώρες, λεπτά, δευτερόλεπτα, νανοσεκόντ και λοιπές ακατανόητες και διόλου αντιληπτές μετρικές μονάδες.

Κάπου διάβαζα πως το 1796, πέθανε στο αστεροσκοπείο του Γκρίνουιτς ένας κακομοίρης που μέτραγε το πόσο χρόνο έκανε ένα άστρο να περάσει από μια τρύπα (τρόπος υπολογισμού της ταχύτητας και της απόστασης του άστρου), και φέρανε έναν νέοπα να κάνει την ίδια δουλεία. Ο νέοπας απελύθει από τον αρχι-αρχιαστρονόμο άμεσα, καθώς οι μετρήσεις του ήταν κατά 8/10 του δευτερολέπτου μεγαλύτερες απ' του προσφάτως εκλιπόντος! Είκοσι χρόνια μετά ένας κυριούλης που αναφέρεται σε πολλά ψυχολογικά βιβλία έκτοτε, ανέπτυξε μια θεωρία περί των διαφορών μεταξύ αστρονόμων και κατέληξε στην έννοια της "προσωπικής εξίσωσης" η οποία μπορούσε να εξηγήσει τις διαφορές αυτές στην αντίληψη των αστρικών διελεύσεων.

Από τότε φυσικά, διάφοροι θεωρητικοί έχουν μιλήσει για την αντίληψη του χρόνου, για τις προσωπικές εξισώσεις και για τους παράγοντες που επηρεάζουν το πως ο καθένας από εμάς κατασκευάζει και αναπαριστά την έννοια του χρόνου και της διαδοχής των γεγονότων. (λυπάμαι που βαριέμαι οικτρά να μελετήσω για να σας μεταφέρω μερικές ενδιαφέρουσες πληροφορίες, επιφυλάσσομαι όμως-ως συνήθως-).

Το ζήτημα όμως στο οποίο θέλω να εστιάσω είναι στην έννοια του χρόνου τη σήμερον ημέρα, τώρα που το να λέμε "δίπλα είμαι, έρχομαι" ισοδυναμεί με 30 λεπτά, το "βλέπω κάτι και ετοιμάζομαι" ισοδυναμεί με 47 λεπτά κλπ κλπ. Διαγραμματικά.

Ξυπνάς, έχοντας κοιμηθεί 3 ώρες και 28 λεπτά.

Ανάβεις θερμοσίφωνα για 19 λεπτά να ζεσταθεί το νερό γιατί χωρίς υδρατμό δεν έχουμε μάθει.

Διαλέγεις τι θα βάλεις για να είσαι σένιος ενόσω ζεσταίνεται το νερό, κοιτάς και τα mail να δεις πόσα ραντεβού έχεις.

Πλένεσαι, χτενίζεσαι, ντύνεσαι, βάφεσαι, πλένεις δόντια, βγάζεις τσίμπλες, σύνολο 32 λεπτά.

(Αν δε τα κάνεις το πρωί, τα κάνεις το απόγευμα, οι χρόνοι παραμένουν ίδιοι)

Ξεκινάς για τη δουλειά σου. 20 έως 983274834 λεπτά.

Δουλεύεις 8ώρο. 9 ώρες και 38 λεπτά.

Επιστρέφεις μιλώντας στο κινητό. 20 έως 983274834 λεπτά.

(Άν δεν έκανες μπάνιο το πρωί, τώρα είναι η ώρα).

Βάζεις πλυντήριο/πλένεις πιάτα/μαζεύεις πεταμένα ρούχα/σκουπίζεις. 24 λεπτά.

Απλώνεις τα πόδια να ξεπρηστούν και βλέπεις ένα επεισόδιο "κάτι" να αδειάσει η γκλάβα. 40 λεπτά.

Πας για ένα ποτό/ταινία/γουατέβα. 35 λεπτά διαδρομή, 2ώρες και πολλά λεπτά παραμονή.

Γυρνάς. 15 λεπτά διαδρομή.

Κάνεις σεκς (χαχαχαχα). 23 λεπτά.

Περιμένεις να σου περάσει η υπερένταση και να κοιμηθείς. Από 5 έως 1785 λεπτά.

Και αυτά είναι χωρίς τα extras. Ποιο 24ωρο και ποιός χρόνος και ποια αντίληψη του. Περιμένεις ένα σου-κου να κοιμηθείς 15 ώρες και μετά να κλαίγεσαι που έχασες τη μέρα σου.

Να, φαντάσου, ξέχασα να βάλω το τρως (αν τρως) μέσα σε όλα αυτά, το πίνεις νερό, το ξεκουράζεσαι... Γιατί οι ανάγκες οι βασικές δε χωράνε μέσα σε αυτή τη χρονική διαδοχή γεγονότων πια, έχουν γίνει "σπατάλη χρόνου", περιττό...

Να κάνουμε ένα κίνημα λέω εγώ, να απαιτούμε το 24ωρο να έχει 48 ώρες, έτσι, μπας και προλάβουμε ποτέ τίποτα..

Ρέκβιεμ για το χειμώνα

Αν είχα μια σωστή δημοσιογραφική λογική, θα ξεκινούσα αυτό το post με τη χαμηλότερη θερμοκρασία που σημειώθηκε την προηγούμενη βδομάδα.

Αλλά βαριέμαι. Και άλλωστε δε χρειάζονται μετρικές μονάδες για να κατανοήσουμε το παράλογο του πράγματος.

Τη μέρα που χιόνιζε στην Αθήνα, Τρίτη ήτανε θαρρώ, κατεβαίνω προς το κέντρο για δουλειά, όλα ωραία και καλά, επιτέλους λίγο κρυάκι, τι ωραίος ο χιονιάς κλπ. Αντικρίζω Ερμού. Ψυχή. Μαγαζιά κλειστά, ούτε μπάτσοι στις γωνιές, ούτε άνθρωποι, ούτε τρενάκι, τίποτα. Πάω για δουλειά, πελάτες λιγότεροι απ' τους βαθμούς Κελσίου. Κοιτάω τη σελίδα της σχολής μπας κ πάω για κάνα μάθημα "κλειστό λόγω ψύχους". Και ερωτώ. Την παλεύουμε καθόλου, τρεις μέρες λίγο κρύο και παρέλυσε το σύμπαν?

Δηλαδή οκ, τα τελευταία χρόνια τα παλτό τα χουμε κάνει ριχτάρια και κυκλοφορούμε με κοντομάνικα μέχρι το Γενάρη, πότε προλάβαμε όμως να ξεχάσουμε ότι τα θερμόμετρα έχουν ΚΑΙ αρνητικούς βαθμούς κι ότι αν κάτι πέφτει απ' τον ουρανό ΔΕΝ είναι τα σκατά μιας ανώτερης ύπαρξης, αλλά ένα φυσιολογικό (και θεμιτότατο) καιρικό φαινόμενο??

Και τέλος πάντων, άντε πες το 'χουμε ρίξει στο δράμα και παθαίνουμε κοκομπλόκ με το παραμικρό, αλλά αυτό που με εξώθησε στα άκρα ήταν οι επόμενες μέρες, αλκυονίδες ή τι στο διάλο ήτανε δε ξέρω.

Διότι να σου και πάλι η μαζική παράκρουση. Παραλιακή γεμάτη, κόσμος να κάνει μπάνιο στη θάλασσα, αίντε καλό καλοκαίρι και δόξα σοι ο θεός. Και δε λέω, ωραία όλα αυτά, ήλιος, θάλασσα και τ' αγόρι τους, αλλά έλα που εμένα κάθε χρόνο τέτοια περίοδο αρχίζει το δράμα μου..

Ξεκινάνε όλοι, "Αχ, πάει ο χειμώνας, έρχεται η Άααανοιξη!!!"(με τον τόνο της φωνής να ανεβαίνει 5 οκτάβες και το χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά σαν να πήρε μαζί του ο χειμώνας ο,τι IQ είχε ξεμείνει). Και αχ τι ωραία, και οι μελισσούλες και τα πουλάκια και το κοκοράκι κικιρικικι, και "να τώρα είναι αυτό που με πιάνει την άνοιξη", και "αχ έρωτας" και πάμε πάλι απ' την αρχή.

Δε μπορώ, αντιδρώ.

Κατ' αρχάς, ΠΟΙΑ ΆΝΟΙΞΗ? Οι αμυγδαλιές έχουν ανθίσει απ' τα Χριστούγεννα από το σοκ και με έχουν ήδη τσιμπήσει 5 κουνούπια. Δεν έχει εποχές ρε παιδιά πια, παιδικές αναμνήσεις έχουν καταντήσει "θυμάσαι παλιά που είχαμε αυτό το πώς το λέγανε που έκανε κρύο και φοράγαμε γάντια?".

Δεύτερον, ΠΟΙΕΣ ΜΕΛΙΣΣΟΥΛΕΣ? Έτρωγα κάπου στου διαόλου τη μάνα πέρσι και είχε κάτι μέλισσες και έπαθα πολιτισμικό, νόμιζα ότι τα μόνα πράγματα που πετάνε πλέον είναι οι μύγες στην κουζίνα, τα κουνούπια, τα Boeing και κάτι ρομποτάκια που φτιάχνουν οι γιαπωνέζοι. Λουλούδια βλέπουμε μόνο λόγω των μεταναστών που τα πουλάνε και ντομάτες έχουμε όλο το χρόνο μη μας λείψουν, τώρα που μπήκε Μάρτης θυμηθήκαμε ξάφνου ότι υπάρχει και φύση κάπου εκεί έξω και έχει και ζώα που καψώνουν με τον καιρό.

Και τώρα αυτό που εμένανε πρέπει να κάνουν πάρτι οι ορμόνες μου επειδή ο ρινόκερος έχει καύλες και είναι έτσι φυσιολογικό να έχω κι εγώ, δε το καταλαβαίνω. Ούτε που πρέπει να θυμηθώ ότι η Αθήνα έχει και χώρους με πράσινο και να πάω να λιαστώ σώνει και ντε.

Γιατί εγώ τον θέλω το χειμώνα μου πάρα πολύ και την κόκκινη μυτούλα και τα παλτό και να μη σηκώνομαι απ' το κρεβάτι γιατί ψοφάω απ' το κρύο και το θέλω και το καλοκαίρι μου με τον ήλιο ντάλα και τις ξαστεριές, αλλά αυτό που σε ένα μήνα θα κάνουμε δυο βήματα και θα γινόμαστε μούσκεμα δε το μπορώ ξανά μανά, μου χαλάει τη διάθεση. Και θα μαστέ πάλι εδώ με 700 βαθμούς Κελσίου υπό σκιάν να βρίζουμε και τις μελισσούλες και τα boeing που δε μας παίρνουν μαζί τους, και τον ήλιο που μας βαράει και τη θάλασσα που δεν είναι μέσα μας και τ' αγόρι μου που μ' ακουμπάει και παθαίνω έγκαυμα.

Και επειδή το βλέπω να 'ρχετε, λοιπόν, δε πρόκειται να πανηγυρίσω που φεύγει ο χειμώνας και που 'ναι σα να μπαίνει η άνοιξη και πολύ θα εκτιμούσα να μη ξανακούσω κουβέντα για τις γαμημένες τις μελισσούλες, γιατί όσο ανεβαίνει η θερμοκρασία τόσο ανεβαίνει και το αίμα στο κεφάλι μου.

Θέλω λίγο χειμώνα ακόμα ρε παιδιά, 1 μηνάκι ακόμη, λυπηθείτε με...

Πίπολ..

Μου αρέσουν τα τρόλει. Μου αρέσει να πίνω τσίπουρα στην αγορά και μου αρέσει κι ένα συγκεκριμένο παγκάκι στην Ακαδημίας. Μου αρέσουν αυτά γιατί παρατηρώ τον κόσμο. Παρατηρώ έναν κόσμο έξω απ' το δικό μου μικρόκοσμο, έναν κόσμο εντελώς διαφορετικό και ιδιαίτερο, στη δική του φάση. Θα το λέγαμε κόσμο "λαικό", κόσμο "άλλης γενιάς", κόσμο "περαστικό", δε με απασχολεί, η λέξη κόσμος μου αρκεί.

Αφορμή ένας τύπος, gay, 40άρης, φαινόταν ο άνθρωπος ότι δεν ήταν και καλοζωισμένος, φαινόταν ότι ήταν καλό παιδί και έφαγε κάμποσα αγγούρια μέχρι τώρα (σιγά μωρή που τα δες όλα αυτά μέσα σε 5 λεπτά. Ναι, σου λέω, φαινόταν ο άνθρωπος). Όπως συνήθως συμβαίνει πριν αρχίσεις να παρατηρείς κάποιον, χτυπάει το τηλέφωνο του. Κάποιος του λέει να πάνε σε ένα παρτυ. "Δε μπορώ βρε Νίκο μου, έχω πένθος, τι θα πάω σε μπαλ μασκέ?" Τον πιέζει ο Νίκος, επαναλαμβάνει μονίμως ότι έχει πένθος, να, και στο θέατρο που είχε πάει δεν είχε βιολιά και κλαπατσίμπανα, ένα απλό θέατρο ήταν αλλιώς δε θα πήγαινε, και εντάξει αν ήταν τίποτα άλλο ναι, αλλά τι, πέθανε ο πατέρας μου κι εγώ θα πάω να τραγουδάω και να χορεύω?

Και κάπου εκεί προφανώς του λέει ο Νίκος "Ε, μη τραγουδάς και μη χορεύεις".

Και απαντά "Ε, κι άμα έρθω στο τσακίρ κέφι?... Δε μπορώ, πρέπει να το κρατήσω το πένθος"...

Είχε πένθος, δεν είχε θλίψη αυτός ο άνθρωπος. Ποιός ξέρει πόσο ξύλο θα 'χε φάει απ' τον πατέρα του, πόση καταπίεση, πόσα σκατά, τι φάση τέλος πάντων να ήταν όλη αυτή που τον έκανε να χάσει ένα παρτυ λόγω πένθους, αλλά να μη σκύβει το κεφάλι του, να μη σπάει η φωνή του, να μη δείχνει να νιώθει αυτό το....αυτό το κάτι που συμβαίνει μέσα σου όταν χάνεις κάποιον.

Ήθελα να του πω "Λυπάμαι".

Ήθελα να του πω "Είναι καλύτερα έτσι".

Ήθελα να του πω "Να πάει να γαμηθεί ο σκατόγερος".

Δεν είπα τίποτα φυσικά, τουναντίον του έδειξα ότι δε ξέρω, δεν άκουσα και δεν κατάλαβα τίποτα.

Άλλωστε, που ξέρεις εσύ τι νιώθει, που ξέρεις εσύ ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που παρατηρείς κατά καιρούς τι κάνουν, ακούγοντας και βλέποντας ένα τόσο μικρό κομμάτι του εαυτού τους? Νομίζω πως μπορεί να ξέρεις περισσότερα γι' αυτούς τους ανθρώπους τελικά απ' όσα ίσως ξέρεις για κάμποσους γνωστούς σου, νομίζω πως μπορείς να τους δεις πιο καθαρά και να σε αφήσουν κι αυτοί να δεις το πιο απλό και βαθύ τους κομμάτι. Νομίζω πως καταλαβαίνεις πολλά, γιατί δε σε νοιάζει να καταλάβεις, γιατί δε σε "απειλεί" να νιώσεις, νομίζω πως μπορείς να βρεθείς πολύ πιο κοντά, ακριβώς επειδή είσαι πολύ μακριά..

Anyway, να 'ναι όλοι τους καλά, δε τους ξεχνώ και χαίρομαι πάντα να τους ξαναβλέπω, ει δυνατόν, πιο χαρούμενους κ ήσυχους..

Περί ανθρωπακίων

Ξυπνάς μια το μεσημέρι, αυτό είναι αρκετό να σου γαμήσει τη διάθεση. Κάποιος σου χτύπησε την πόρτα 10 παρά τέταρτο, περίεργο μιας και στις 10 θα έπρεπε να ήσουν κάπου που προλάβαινες να πας μέσα σε ένα τέταρτο, αλλά είχες αποφασίσει ήδη να κάτσεις καλύτερα στ' αυγά σου και ξανακοιμήθηκες, νιώθοντας βέβαια λίγο πιο μαλάκας που αγνόησες και τη συγκυρία. Και σε πιάνει όλο αυτό το γαμώπραμα, που μη πείτε δε πιάνει κι εσάς, δε θα το πιστέψω, αυτό το "γιατί τώρα το 'κανα έτσι αυτό και ναι, εντάξει, δε μπορούσα, αλλά πότε θα μπορέσω και να, πάλι στα παλιά, τόσος κόπος για να επιστρέψεις στις συνηθισμένες μαλακίες, αλλά όχι, τώρα είναι αλλιώς και ..... (όπως έλεγε κ μια γιαγιά σ' ένα χωριό) δεν είναι που... είναι που..."

Κάθεσαι ο ηλίθιος και αναμετράσαι με τον εαυτό σου να βρεις ποιος απ' τους δυο σας έχει καλύτερα ρητορικά skills και θα πείσει τον άλλον ότι είναι ή δεν είναι έτσι και έχει μάλλον και ωραία μέρα έξω, αλλά δε βλέπω φως, είμαι στον ακάλυπτο και θα πρέπει να φτιάξω τη διάθεση μου μόνη μου, γιατί αν περιμένω απ' τη μέρα σώθηκα!

Κάνεις 5 βήματα μπροστά, δεν έχει σημασία όμως γιατί έτσι έπρεπε να κάνεις, no big deal, δε σε πιάνει καμιά χαρά ή κανένα αίσθημα ικανοποίησης, άμα τύχει και κάνεις όμως ένα πίσω, πάει τη γάμησες! Σε προλαβαίνει το αρχιδάκι που κατοικεί στο κεφάλι σου, σε βάζει κάτω και σε ξεχέζει παντόκορφα. Ντάξει, αυτός είναι ο ρόλος του το καταλαβαίνω, γιατί πρέπει να συνεχίσεις να προχωράς μέχρι κάποια στιγμή (υποτίθεται) να φτάσεις εκεί που θα νιώσεις καλά για τα βήματα που έκανες μέχρι τώρα, αλλά όπως φαίνεται ή δε πήγα ποτέ πουθενά ή δεν το χάρηκα και πολύ όταν έφτασα.

Και δεν είναι, μη παρεξηγηθώ, ότι μπορεί κανείς να κάνει κάτι, δεν έχεις καμία βλέψη να ικανοποιήσεις κάποιον έξωθεν, το ανθρωπάκι είναι που κρατάει τα ρεκόρ με το χρονόμετρο ανά χείρας και σου κάνει κήρυγμα περί στόχων και προόδου.

όπα, έσκασε λίγο φως στον ακάλυπτο.

χμ, πάει.

Anyway, πήγα να γράψω να πάει να πνιγεί το ανθρωπάκι, αλλά εκεί θα είναι να με βασανίζει και να με βάζει να προσπαθώ "να του δείξω εγώ". Μπορεί να 'χει και δίκιο, όμως για τώρα το ξόρκισα το ρημάδι.

Καλημέρα.

(hmmmm, does that make ANY sense??)

Γκριν, Γκριν

Ρε πούστη μου (μπαρδον, έχω νεύρα), όπου και να γυρίσεις το κεφάλι σου πληροφορίες, γνώσεις, ποσοστά, ενημέρωση, ενημέρωση, βιβλία, περιοδικά, φιλοσοφίες. Ήρθε κι ένα παιδάκι τις προάλλες στο σπίτι μου και λέει "είναι το πιο άσχημο σπίτι που 'χω δει", "Γιατί παιδί μου?", "Γιατί έχει πάρα πολλά βιβλία". Δεν είχε με τι να παίξει το παιδί, λογικό, έχουμε γεμίσει πνεύμα, μη τυχόν δε καταφέρουμε να έχουμε άποψη, μη μας πουν χαζούς αν δε κάνουμε μια καλή ανάλυση για το α,β,δ θέμα που θα τύχει να αναφερθεί. Τι μαλάκινση είναι αυτή? Δηλαδή, γιατί να έχω άποψη ρε φίλε, γιατί έχουμε μπει όλοι στο τριπάκι να ξέρουμε 1000 πράγματα και να μη γνωρίζουμε τίποτα? Γιατί τίποτα δε καταφέρνεις να γνωρίσεις μέσα σ' αυτό το συρφετό και, να τώρα άμα πω ημιμάθεια μου φαίνεται μπανάλ και πως κατάντησαν οι λέξεις μπανάλ? Τι έχει δύναμη πια? "Πάρε ένα dvdακι με μουσική ρε που σου γραψα", πότε να προλάβεις να ακούσεις τους 30 δίσκους που χωράει το "dvdάκι"? Ποτέ! Θα κολλήσεις σε 2 δίσκους, θα τους ακούσεις 10 φορές (άμα προλάβεις), θα θυμάσαι και τους τίτλους των μισών άλλων αν τυχόν στους αναφέρει κανείς να κάτσεις να τους ακούσεις, θα γεμίσει ο σκληρός κι όταν κρασάρει θα κλαίγεσαι, λες και είχε κάνα νόημα η συσσώρευση δεδομένων (απ' τη ζωή είναι βγαλμένα αυτά)!

Άιντε με το στανιό ανάλυση κι άιντε με το στανιό γνώμη γιατί έτσι γαλουχηθήκαμε δηλαδή? Παπαγαλίες και άγιος ο θεός? Τι έγινε εδώ και τι συμβαίνει εκεί και τι έχει αυτός και ποιος είμαι εγώ και γιατί, γιατί, γιατί? Πρέπει να ανέβεις σ' ένα βουνό δηλαδή για να μη σε νοιάζουν οι πληροφορίες "α, δε ξέρω τα της επικαιρότητος, ήμουν διακοπές"? Και να γράψω και μια μαλακία στο μπλογκ να ενημερωθούν οι άνθρωποι για το κακό που μας κάνει η ενημέρωση?

Ψολές, η νέα αγαπημένη λέξη. Βαρέθηκα. Σιχτίρ

Μπορείτε να με βρίσετε. Πολύ. Αλήθεια.

Σκεφτόμουν ρε πούστη, πόσο ξεροκέφαλα κωλόπαιδα ήμασταν πάντα και τι δίκιο που 'χαν οι μανάδες μας. Πως μου ήρθε τώρα αυτό (εδώ είναι που θα με βρίσετε). Κατάλαβα σχετικά πρόσφατα ότι η υψηλόμισθη θέση που περιμένω ως ειδήμων στο delivery δεν πρόκειται να έρθει ποτέ και κατά συνέπεια δεν θα αποζημιωθώ για τα τόσα και τόσα ευρό που έχω ξοδέψει σε κάθε λογής κουζίνα που μπορεί να συσκευαστεί. Έτσι λοιπόν, αποφάσισα να αρχίσω το μαγείρεμα κι εγώ, με αμφίβολα μέχρι στιγμής αποτελέσματα. Η δόλια μάνα άρχισε να δέχεται προς μεγάλη της ευχαρίστηση τηλεφωνήματα του στυλ "πού το βάζω τώρα αυτό" και "γιατί μου συμπεριφέρεται έτσι εκείνο" και ούτω καθέξής, κάτι που την οδήγησε στο βιβλιοπωλείο για να μου πάρει ένα τσελεμεντέ (ο οποίος φυσικά "δε ξέρει" τόσο καλά όσο η ίδια) και, πιστεύω ακράδαντα, και στην εκκλησία για να ανάψει μια λαμπάδα που το παιδί της αποφάσισε επιτέλους να γίνει γυναίκα σωστή και νοικοκύρισα. Τέλος πάντων, εκεί που θέλω να καταλήξω είναι στο ότι για χρόνια και χρονάκια αντιστεκόμουν σθεναρά στην αγορά αυτού που κάθε ελληνική οικογένεια αποκαλεί "το multi". Ναι, ναι, αυτό το μπζιν μπζιν με τα λεπίδια που βρισκόταν ΜΟΝΙΜΩΣ στον πάγκο κάθε σπιτιού και ήταν ένας μικρός θεούλης που μπορούσε να κάνει τα πάντα! Ένα δράμα έχω περάσει μ' αυτό το μηχάνημα το τόσο αγαπητό, άσε που κάθε φορά που βρισκόταν κάτι που ήταν σαν αυτό το standar που είχαμε, αλλά έκανε και κάτι τις παραπάνω, τρέχαμε να το αγοράσουμε μόνο και μόνο για να καταλήξουμε ότι δε κάνει τίποτα καλά και δε μπορεί να συγκριθεί με το δικό μας. Anyway, ομολογώ πως παρά τα παιδικά τραύματα, ένας αξιόλογος έμπορας μου πούλησε ένα τέτοιο επειδή "έτριβε και πάγο για coctail" (όχι και πολύ καλά βέβαια), αλλά όταν αποφάσισα μια μέρα να βάλω κάτι περισεύματα, να τα "περάσω απ' το multi" και να τα φάω ως dip (με τραγικά αποτελέσματα όπως μπορείτε να φανταστείτε), συνειδητοποίησα για τα καλά ότι το μηχάνημα αυτό είναι διαβολικό και το ξεφορτώθηκα.
Όχι βέβαια για πολύ, καθώς και η αγαπητή μου θεία (που ποτέ δε το περίμενα από εκείνη) ήταν μέσα στο κόλπο και σε μια αναπλήρωση των οικιακών συσκευών (η καφετιέρα χαλάει πάντα στην 4ετία), μου φόρτωσε και ένα τέτοιο απεχθές μηχάνημα γιατί "δε μπορεί να μην έχεις". Τι να κάνω, χωρίς καφετιέρα δε ζω, το πήρα κι αυτό και το 'χωσα σ' ένα ντουλάπι να μη το βλέπω. Αποφάσισα όμως, μετά από διάφορες σάλτσες με κομματάκια ντομάτας και κρεμμυδιού να μου χαλάνε την ισορροπία, να του δώσω μια και μόνη ευκαιρία.
Και κάπου εδώ θα φτάσω στο κεντρικό συμπέρασμα, το οποίο με λυπεί πολύ που θα παραδεχτώ, αλλά είναι πέρα για πέρα αλήθεια. Καθήστε.. ΕΙΧΑΝ ΔΙΚΙΟ. Ναι. Είχαν απόλυτο δίκιο. Αυτό το μαραφέτι ΕΧΕΙ ΛΟΓΟ ΥΠΑΡΞΗΣ. Και ναι, ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ. Τι να πω, μπορεί να φταίει που εμείς μεγαλώσαμε βλέποντας παλαβούς να μαγειρεύουν στην τηλεόραση και (άκουσον, άκουσον) να χρησιμοποιούν μαχαίρια (τη γνώση των οποίων καμιά ελληνίδα νοικοκυρά δεν έχει, γιατί τι να ψιλοκόψεις αφού έχεις το multi).
Αυτά είχα να πω εν ολίγης, ελπίζω να μη συνειδητοποιήσω στην πορεία πως λόγω ύπαρξης έχουν και οι παρκετέζες και τα σεμεδάκια και όλα τα υπόλοιπα περίεργα πράγματα με τα οποία μεγαλώσαμε, αλλά πια δεν είμαι σίγουρη για τίποτα. Τέλος πάντων, μάνα, sorry..

ΥΓ. Σε περίπτωση που αναρωτιέστε, ναι, έχω πιο σοβαρά πράγματα να ασχοληθώ.
ΥΓ2. Και, όχι, η ζωή μου δεν είναι τόσο τραγική, ευχαριστώ.!