Η μνήμη που τρεμοσβήνει

Χτες έπεσε στα χέρια μου για μια ακόμη φορά το Move it, ένα πολύ όμορφο free press για το cinema και τα παρελκόμενα του, μια πολύ ενδιαφέρουσα φάση, ακόμα και για μένα που σινεφίλ δε με λες, έζησα με ευκολία 3 χρόνια χωρίς να πατήσω σε κινηματογραφική αίθουσα. Ναι, το θέμα μας είναι ότι σε μια από σελίδα ζητά από τους αναγνώστες να γράψουν μια κριτική/περίληψη/σκέφτομαι και γράφω για κάποια ταινία που γουστάρουν (ή φαντάζομαι και που δεν γουστάρουν). Περιέργως και παραδόξως η πρώτη ταινία που μου ήρθε στο μυαλό ήταν το "Le Feu Follet" (νομίζω "Η φλόγα που τρεμοσβήνει" στα ελληνικά) του Louis Malle, ένα γαλλικό φιλμ του '63 που με έσπρωξε να νοικιάσω την επόμενη μέρα ότι Malle είχε και δεν είχε το video club (και να δικαιωθώ για αυτή μου την κίνηση). Το περίεργο όμως είναι πως από αυτή η ταινία, που πρώτη μου ήρθε στο μυαλό σκεπτόμενη τις αγαπημένες μου ταινίες, δε θυμάμαι σχεδόν τίποτα! Δηλαδή, ναι, εντάξει, σκοτεινό φιλμ, καταθλιπτικός πρωταγωνιστής, ένα όπλο, ένα κερί, τρομερό συναίσθημα και.. ε, αυτά περίπου..
Εντάξει, θα μου πεις δες την ξανά, δεν έγινε και τίποτα. Το ζήτημα είναι πως αυτό τείνει να συμβαίνει με όλα τα πράγματα που απολαμβάνω ιδιαίτερα. Ναι, δε μπορώ να θυμηθώ τίποτα από τον Ζαρατούστρα ή τα Άσματα του Μάλντορορ ελάχιστα από το έγκλημα και τιμωρία, σχεδόν τίποτα από το Diary του Palahniuk, μία μόνο σελίδα από τα Άγρια Αγόρια και ξεχνώ συχνά ακόμα και πως έχω διαβάσει το Fear and Loathing. Είναι όλα τους, μαζί με πολλά ακόμα, αριστουργήματα για μένα, αλλά δεν έχω ιδέα για ποιο λόγο!
Και σκέφτομαι, όταν κάποιο έργο τέχνης μας ακουμπά συναισθηματικά, μήπως τα επιμέρους στοιχεία του χάνουν εντελώς το λόγο ύπαρξης τους? Υπάρχει πιθανότητα να είναι μια εντελώς διαφορετική λειτουργία η ανάγνωση/κατανόηση μέσω των "λογικών" κομματιών του εγκεφάλου μας και διαφορετική εκείνη που συντελείται στα "συναισθηματικά" κέντρα? Μπορούμε να θυμηθούμε ή μόνο γεγονότα ή μόνο συναισθήματα που μας προκάλεσαν τα γεγονότα ή είναι απλά όλο αυτό μια προσωπική δυσλειτουργία/ ενδιαφέρον/ τρόπος κατανόησης?
Θυμήθηκα μόλις τώρα μια γελοία στιχομυθία με ένα φίλο πριν πολλά-πολλά χρόνια. "Αχ, ήταν τόσο γλυκά, κοιταζόμασταν στα μάτια μπλα μπλα", "Α,ναι? Τι χρώμα μάτια έχει?" "Εεεε, δε ξέρω!"
Τραγικό.


ΥΓ. http://www.moveitmag.gr/