Λέει ένα τραγούδι...

.."Αχ, να 'σουν αλλιώς, αλλιώς απ' ότι σ' έχει πλάσει ο Θεός" κλπ κλπ. Κι έρχομαι και σκέφτομαι, σαν άλλη Carrie Bradshaw, πόσο στην πραγματικότητα ζητάμε από τους ανθρώπους μας "να 'ναι αλλιώς". Πώς θέλουμε ν' αλλάξουμε τα ίδια ακριβώς πράγματα που κάποτε λατρεύαμε σ' έναν άνθρωπο, πώς θα θέλαμε να τον φέρουμε στα μέτρα μας και στις απαιτήσεις "των καιρών". Οι άνθρωποι μας, οι φίλοι μας, οι γκόμενοι μας, πάντα άνθρωποι ιδιαίτεροι, πάντα κι αυτοί σαν εμάς με το δικό τους βαθμό "δυσλειτουργίας", με τα προβλήματα και τις ιδιαιτερότητες τους, πάντα τους αγαπάμε και τους τσαντίζουμε, μας τσαντίζουν, συμφωνούμε, διαφωνούμε, τους πονάμε, μας πονάνε και όλα συνεχίζουν κι είμαστε μαζί τους ευτυχείς και συχνά και δυστυχείς, αλλά μπαλατζάρει κάπου η ζυγαριά κι η ευτυχία είναι τόσο μεγαλύτερη και πιο σημαντική που δε καθόμαστε να κολλήσουμε στα άσχημα. Και τέλος πάντων, τα ξέρουμε αυτά, αλλά κάπου, κάποια μέρα, κάποια στιγμή κολλάς. Και το σκέφτεσαι. Σκέφτεσαι "να 'σουν αλλιώς", να μην είσαι πια αυτό, να μη βασανιζόμαστε πια, να είναι όλα απλά και λοιπά και λοιπά. Έχεις προσδοκίες. Μεγάλο κακό να έχεις προσδοκίες από κάποιον άνθρωπο. Όχι γιατί δε θα εκπληρωθούν, όχι. Απλά γιατί υπάρχουν. Απλά γιατί ποτέ πια δε θα υπάρχει ο άλλος άνθρωπος εκεί, ιδωμένος όπως πραγματικά είναι. Όχι. Θα βλέπεις μονάχα τις δικές σου προσδοκίες, τις δικές σου ιδέες, τις δικές σου επιθυμίες και ποτέ πια τον άνθρωπο ως έχει. Και θα μένεις εκεί, σε μια ψευδαίσθηση ότι μπορεί και "να 'σουν αλλιώς" και δε θα σηκώνεις το κεφάλι σου να φύγεις απλά, να προχωρήσεις αφήνοντας πίσω τους ανθρώπους που δεν είναι αυτό που θες/χρειάζεσαι/νόμιζες. Αλλά να τους αφήνεις με αγάπη. Γιατί μάλλον τελικά το ζητούμενο είναι αυτό. Ν' αγαπάς περισσότερο τους ανθρώπους που δε μπορούσαν "να 'ναι αλλιώς" και που δε θα το ήθελαν ποτέ. Ακόμα και.. ή μάλλον.. ειδικά όταν, εσύ θέλησες "να 'σαι αλλιώς" γι' αυτούς. Well, stick with yourself, αυτό μάλλον θέλω να πω. Γιατί αυτός είναι στην τελική και δε θα 'ναι ποτέ γαμημένα "αλλιώς".