New Model Army

Gagarin. Ούτε που θυμάμαι πόσα χρόνια πέρασαν από την τελευταία φορά που βρέθηκα εδώ, νομίζω όμως πως ήταν και πάλι για τους New Model Army πριν καμιά πενταετία. Ενθουσιασμός, χαρά, παρεούλα, μπυρίτσα και πάμε..
Πώς περιγράφουν μια συναυλία? χμ..
α) Κόσμος.
Όχι πανικός, χαλαρά κι ωραία, περισσότερο "όσο πρέπει" δε ξέρω αν έχω ξαναπετύχει. Απο πιτσιρικάδες μέχρι 60άρηδες και όλα όσα βρίσκονται στη μέση αυτών. Χαλαροί και καυλωμένοι συνάμα.
β) Support.
Deus X Machina. Δεν είδα, δεν ξέρω, άργησα. Άκουσα όμως πολύ καλά λόγια και μπράβο τους.
γ) Πρώτο τραγούδι.
Δεν έχω καμία ιδέα, ήμουν απασχολημένη με το να γελάω σαν ηλίθια. Γενικά ξεκίνησε χαλαρότερα και ανέβηκε στη συνέχεια.
δ) Playlist.
Απ' όλα. Πολλά που δεν ήξερα και πολλά που ξέρουμε όλοι. Πολύ δυνατά και πιο ήσυχα, και για τους παλιούς και για τους νεότερους.
ε) Heroes.
Ακουστικό. Ωριμασμένο μαζί με αυτούς, χωρίς την αντιδραστικότητα που το χαρακτήριζε, αλλά με τη γνώση ότι πια δεν υπάρχουν ήρωες γι' αυτούς και για κάποιους απ' το κοινό τους.
στ) 51st State.
Καταπληκτικό απλά. Όταν στο τρίτο κουπλέ άλλαξε τη μελωδία και την ένταση και άφησε τον κόσμο να το τραγουδήσει απέδειξε ότι δεν επαναπαύεται σε κανένα hit, ότι σέβεται τον κόσμο που το αγαπά, αλλά το τσαλακώνει και το πηγαίνει σ' ένα άλλο επίπεδο.
ζ) Vengeance.
Πάντα ένα από τα αγαπημένα μου. Νομίζω πως το ελληνικό κοινό όμως μπόρεσε να ταυτιστεί τώρα, περισσότερο από ποτέ με το "I believe in justice, I believe in vengeance, I believe in getting the bastard". Τα 'σπασε.
η) Here Comes the War.
Έπιασα τον εαυτό μου να το τραγουδάει το ίδιο βράδυ, το επόμενο πρωί, το επόμενο βράδυ και ούτω καθεξής. Τρελή ενέργεια και από τη μπάντα και από τον κόσμο. Άψογο.
θ) Green and Grey.
Όπως πάντα συγκινητικό. Έκλεισε μ' αυτό πριν το encore και πολύ μας άρεσε.
ι) Love Songs.
Ή τρίτο ή τέταρτο το έπαιξαν. Τι να πω..δάκρυσα. Δε το περίμενα. Είχα χρόνια να το ακούσω και δε θυμάμαι καν αν είχα συγκινηθεί ποτέ στο παρελθόν. Αλλά οι μπαγάσιδες τα κατάφεραν πολύ γρήγορα!
κ) Ένα-ένα δε θα τελειώσουμε ποτέ.
Vagabonds? Poison Street? Get me Out? No Rest? Purity? Δεν υπήρχε λέμε, ένα προς ένα ήταν όλα άψογα! Δηλαδή γουάααου!
λ) Justin Sullivan.
ΥΠΕΡΟΧΟΣ. Τα μάτια του ήταν καθαρά, η ενέργεια του εξαιρετική, τα λόγια του όπως πάντα to the point. Χτυπήθηκε, χαλάρωσε, μίλησε, έμοιαζε σαν να είναι εδώ για να "διδάξει", αν αυτό είναι κάτι που μπορεί να ειπωθεί. Ήθελε να δει τον κόσμο, να μοιραστεί μαζί του αυτά που τόσα χρόνια νιώθει και σκέφτεται και να εισπράξει την αγάπη και την ενέργεια του κοινού του. Για μένα το πιο όμορφο κομμάτι της συναυλίας ήταν η θέρμη του Sullivan. Μπράβο του.
μ) Τι δε μου άρεσε.
Κάτσε να σκεφτώ.
Περίμενε...
Το 'χω...
Α, ναι! Δε μπορούσαν να παίξουν άλλο ένα 2ωράκι δηλαδή?
ν) Σύνοψις.
Δε φτάνουν τα γράμματα. Για μία ακόμα φορά οι New Model Army ήρθαν να μας δείξουν γιατί δε θα σταματήσουμε ποτέ να τους ακούμε και να τους απολαμβάνουμε. Και την επόμενη φορά πάλι εκεί θα είμαστε... (ακολουθεί τεράστιο χαμόγελο)