Δηλαδή, ναι, εντάξει, υπάρχει τέχνη, σίγουρα. Πώς είναι όμως πια? Πως διαφοροποιείται απ' το παρελθόν και πως το ενσωματώνει για να δημιουργήσει κάτι νέο? Πώς επαναστατεί? Και φυσικά υπάρχουν και επαναστάτες, υπάρχουν και αναρχικοί (της ζωής, όχι της πολιτικής), υπάρχουν θερμές συζητήσεις και διαφωνίες, αλλά με ποιο τρόπο γίνονται πια αυτά?? Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι, ποιος ο στόχος τους ο απώτερος και ποιοι οι στόχοι στους οποίους επιτίθενται? Τι είναι ακτιβισμός, τι κρύβει πίσω απ' τα γράμματα του?
Και βέβαια, υπάρχουν και αλήτες, υπάρχουν ρεμάλια, υπάρχουν πότες, υπάρχουν ναρκωτικά (αν και δε τα φτιάχνουν όπως παλιά, όπως και το χαλβά Φαρσάλων αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).
Που συγκλίνουν όμως αυτοί, που "ομαδοποιούνται"? Υπάρχουν ποιητές-επαναστάτες-μουσικοί-αλήτες πια? Υπάρχουν "κινήματα", σκοποί που ν' αγιάζουν τα μέσα και να φτιάχνουν μαργαριτάρια απ' τα σκατά της ζωής τους?
Υπάρχει το ίδιο πάθος? Η ίδια απελπισία για ζωή?
Ή μήπως όλα τούτα ήταν πάντα ατομικά? Μήπως κάποιοι άνθρωποι, αντισυμβατικοί και αντιδραστικοί, έβρισκαν πάντα τις συνθήκες στις οποίες θα επαναστατούσαν προσωπικά, θα δημιουργούσαν προσωπικά, θα καταστρέφονταν προσωπικά και ούτω καθεξής? Αδυνατώ να το πιστέψω η αλήθεια είναι.
Πάντως, μ' όλη τούτη τη σκέψη μου 'ρθαν στη μνήμη κάτι "όσιοι", κάτι αλήτες, κάτι αναρχικοί της ζωής, κάτι ποιητές, κάτι συζητήσεις, κάτι ποτά, κάτι πάθη, κάτι ιστορίες, κάτι σαν .."Ουρλιαχτό".
Κάτι σαν απάντηση στον εαυτό μου. Κάτι σαν ναι, υπάρχουν αν θες να τα βρεις κι αν κάποιος είχε τ' αρχίδια να το γράψει, πιθανότατα θα ήταν τόσο ίδιο και τόσο διαφορετικό από το "Ουρλιαχτό" εκείνης της εποχής που έχει στοιχειώσει όλες τις επόμενες γενιές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου