Δε τα φτιάχνουν τα "Ουρλιαχτά" όπως παλιά!

Ακούγοντας πρωί-πρωί τον κύριο Dylan, άρχισα να σκέφτομαι, με τη σφουγγαρίστρα ανά χείρας (standarάκι), πόσο πλάκα θα είχε αν προσπαθούσε κάποιος σήμερα να γράψει ένα τύπου "Howl", όπως έκανε ο Ginsberg το '50. Τι στο καλό θα μπορούσες να γράψεις για την εποχή μας αυτή και τους ανθρώπους της? Ποια είναι τα "μεγαλύτερα κεφάλια της γενιάς μας"? Ποιοι οι "Όσιοι", ποιοι οι "Μολόχ"?
Δηλαδή, ναι, εντάξει, υπάρχει τέχνη, σίγουρα. Πώς είναι όμως πια? Πως διαφοροποιείται απ' το παρελθόν και πως το ενσωματώνει για να δημιουργήσει κάτι νέο? Πώς επαναστατεί? Και φυσικά υπάρχουν και επαναστάτες, υπάρχουν και αναρχικοί (της ζωής, όχι της πολιτικής), υπάρχουν θερμές συζητήσεις και διαφωνίες, αλλά με ποιο τρόπο γίνονται πια αυτά?? Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι, ποιος ο στόχος τους ο απώτερος και ποιοι οι στόχοι στους οποίους επιτίθενται? Τι είναι ακτιβισμός, τι κρύβει πίσω απ' τα γράμματα του?
Και βέβαια, υπάρχουν και αλήτες, υπάρχουν ρεμάλια, υπάρχουν πότες, υπάρχουν ναρκωτικά (αν και δε τα φτιάχνουν όπως παλιά, όπως και το χαλβά Φαρσάλων αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).
Που συγκλίνουν όμως αυτοί, που "ομαδοποιούνται"? Υπάρχουν ποιητές-επαναστάτες-μουσικοί-αλήτες πια? Υπάρχουν "κινήματα", σκοποί που ν' αγιάζουν τα μέσα και να φτιάχνουν μαργαριτάρια απ' τα σκατά της ζωής τους?
Υπάρχει το ίδιο πάθος? Η ίδια απελπισία για ζωή?
Ή μήπως όλα τούτα ήταν πάντα ατομικά? Μήπως κάποιοι άνθρωποι, αντισυμβατικοί και αντιδραστικοί, έβρισκαν πάντα τις συνθήκες στις οποίες θα επαναστατούσαν προσωπικά, θα δημιουργούσαν προσωπικά, θα καταστρέφονταν προσωπικά και ούτω καθεξής? Αδυνατώ να το πιστέψω η αλήθεια είναι.
Πάντως, μ' όλη τούτη τη σκέψη μου 'ρθαν στη μνήμη κάτι "όσιοι", κάτι αλήτες, κάτι αναρχικοί της ζωής, κάτι ποιητές, κάτι συζητήσεις, κάτι ποτά, κάτι πάθη, κάτι ιστορίες, κάτι σαν .."Ουρλιαχτό".
Κάτι σαν απάντηση στον εαυτό μου. Κάτι σαν ναι, υπάρχουν αν θες να τα βρεις κι αν κάποιος είχε τ' αρχίδια να το γράψει, πιθανότατα θα ήταν τόσο ίδιο και τόσο διαφορετικό από το "Ουρλιαχτό" εκείνης της εποχής που έχει στοιχειώσει όλες τις επόμενες γενιές.

Η μνήμη που τρεμοσβήνει

Χτες έπεσε στα χέρια μου για μια ακόμη φορά το Move it, ένα πολύ όμορφο free press για το cinema και τα παρελκόμενα του, μια πολύ ενδιαφέρουσα φάση, ακόμα και για μένα που σινεφίλ δε με λες, έζησα με ευκολία 3 χρόνια χωρίς να πατήσω σε κινηματογραφική αίθουσα. Ναι, το θέμα μας είναι ότι σε μια από σελίδα ζητά από τους αναγνώστες να γράψουν μια κριτική/περίληψη/σκέφτομαι και γράφω για κάποια ταινία που γουστάρουν (ή φαντάζομαι και που δεν γουστάρουν). Περιέργως και παραδόξως η πρώτη ταινία που μου ήρθε στο μυαλό ήταν το "Le Feu Follet" (νομίζω "Η φλόγα που τρεμοσβήνει" στα ελληνικά) του Louis Malle, ένα γαλλικό φιλμ του '63 που με έσπρωξε να νοικιάσω την επόμενη μέρα ότι Malle είχε και δεν είχε το video club (και να δικαιωθώ για αυτή μου την κίνηση). Το περίεργο όμως είναι πως από αυτή η ταινία, που πρώτη μου ήρθε στο μυαλό σκεπτόμενη τις αγαπημένες μου ταινίες, δε θυμάμαι σχεδόν τίποτα! Δηλαδή, ναι, εντάξει, σκοτεινό φιλμ, καταθλιπτικός πρωταγωνιστής, ένα όπλο, ένα κερί, τρομερό συναίσθημα και.. ε, αυτά περίπου..
Εντάξει, θα μου πεις δες την ξανά, δεν έγινε και τίποτα. Το ζήτημα είναι πως αυτό τείνει να συμβαίνει με όλα τα πράγματα που απολαμβάνω ιδιαίτερα. Ναι, δε μπορώ να θυμηθώ τίποτα από τον Ζαρατούστρα ή τα Άσματα του Μάλντορορ ελάχιστα από το έγκλημα και τιμωρία, σχεδόν τίποτα από το Diary του Palahniuk, μία μόνο σελίδα από τα Άγρια Αγόρια και ξεχνώ συχνά ακόμα και πως έχω διαβάσει το Fear and Loathing. Είναι όλα τους, μαζί με πολλά ακόμα, αριστουργήματα για μένα, αλλά δεν έχω ιδέα για ποιο λόγο!
Και σκέφτομαι, όταν κάποιο έργο τέχνης μας ακουμπά συναισθηματικά, μήπως τα επιμέρους στοιχεία του χάνουν εντελώς το λόγο ύπαρξης τους? Υπάρχει πιθανότητα να είναι μια εντελώς διαφορετική λειτουργία η ανάγνωση/κατανόηση μέσω των "λογικών" κομματιών του εγκεφάλου μας και διαφορετική εκείνη που συντελείται στα "συναισθηματικά" κέντρα? Μπορούμε να θυμηθούμε ή μόνο γεγονότα ή μόνο συναισθήματα που μας προκάλεσαν τα γεγονότα ή είναι απλά όλο αυτό μια προσωπική δυσλειτουργία/ ενδιαφέρον/ τρόπος κατανόησης?
Θυμήθηκα μόλις τώρα μια γελοία στιχομυθία με ένα φίλο πριν πολλά-πολλά χρόνια. "Αχ, ήταν τόσο γλυκά, κοιταζόμασταν στα μάτια μπλα μπλα", "Α,ναι? Τι χρώμα μάτια έχει?" "Εεεε, δε ξέρω!"
Τραγικό.


ΥΓ. http://www.moveitmag.gr/