Λέει ένα τραγούδι...

.."Αχ, να 'σουν αλλιώς, αλλιώς απ' ότι σ' έχει πλάσει ο Θεός" κλπ κλπ. Κι έρχομαι και σκέφτομαι, σαν άλλη Carrie Bradshaw, πόσο στην πραγματικότητα ζητάμε από τους ανθρώπους μας "να 'ναι αλλιώς". Πώς θέλουμε ν' αλλάξουμε τα ίδια ακριβώς πράγματα που κάποτε λατρεύαμε σ' έναν άνθρωπο, πώς θα θέλαμε να τον φέρουμε στα μέτρα μας και στις απαιτήσεις "των καιρών". Οι άνθρωποι μας, οι φίλοι μας, οι γκόμενοι μας, πάντα άνθρωποι ιδιαίτεροι, πάντα κι αυτοί σαν εμάς με το δικό τους βαθμό "δυσλειτουργίας", με τα προβλήματα και τις ιδιαιτερότητες τους, πάντα τους αγαπάμε και τους τσαντίζουμε, μας τσαντίζουν, συμφωνούμε, διαφωνούμε, τους πονάμε, μας πονάνε και όλα συνεχίζουν κι είμαστε μαζί τους ευτυχείς και συχνά και δυστυχείς, αλλά μπαλατζάρει κάπου η ζυγαριά κι η ευτυχία είναι τόσο μεγαλύτερη και πιο σημαντική που δε καθόμαστε να κολλήσουμε στα άσχημα. Και τέλος πάντων, τα ξέρουμε αυτά, αλλά κάπου, κάποια μέρα, κάποια στιγμή κολλάς. Και το σκέφτεσαι. Σκέφτεσαι "να 'σουν αλλιώς", να μην είσαι πια αυτό, να μη βασανιζόμαστε πια, να είναι όλα απλά και λοιπά και λοιπά. Έχεις προσδοκίες. Μεγάλο κακό να έχεις προσδοκίες από κάποιον άνθρωπο. Όχι γιατί δε θα εκπληρωθούν, όχι. Απλά γιατί υπάρχουν. Απλά γιατί ποτέ πια δε θα υπάρχει ο άλλος άνθρωπος εκεί, ιδωμένος όπως πραγματικά είναι. Όχι. Θα βλέπεις μονάχα τις δικές σου προσδοκίες, τις δικές σου ιδέες, τις δικές σου επιθυμίες και ποτέ πια τον άνθρωπο ως έχει. Και θα μένεις εκεί, σε μια ψευδαίσθηση ότι μπορεί και "να 'σουν αλλιώς" και δε θα σηκώνεις το κεφάλι σου να φύγεις απλά, να προχωρήσεις αφήνοντας πίσω τους ανθρώπους που δεν είναι αυτό που θες/χρειάζεσαι/νόμιζες. Αλλά να τους αφήνεις με αγάπη. Γιατί μάλλον τελικά το ζητούμενο είναι αυτό. Ν' αγαπάς περισσότερο τους ανθρώπους που δε μπορούσαν "να 'ναι αλλιώς" και που δε θα το ήθελαν ποτέ. Ακόμα και.. ή μάλλον.. ειδικά όταν, εσύ θέλησες "να 'σαι αλλιώς" γι' αυτούς. Well, stick with yourself, αυτό μάλλον θέλω να πω. Γιατί αυτός είναι στην τελική και δε θα 'ναι ποτέ γαμημένα "αλλιώς".

New Model Army

Gagarin. Ούτε που θυμάμαι πόσα χρόνια πέρασαν από την τελευταία φορά που βρέθηκα εδώ, νομίζω όμως πως ήταν και πάλι για τους New Model Army πριν καμιά πενταετία. Ενθουσιασμός, χαρά, παρεούλα, μπυρίτσα και πάμε..
Πώς περιγράφουν μια συναυλία? χμ..
α) Κόσμος.
Όχι πανικός, χαλαρά κι ωραία, περισσότερο "όσο πρέπει" δε ξέρω αν έχω ξαναπετύχει. Απο πιτσιρικάδες μέχρι 60άρηδες και όλα όσα βρίσκονται στη μέση αυτών. Χαλαροί και καυλωμένοι συνάμα.
β) Support.
Deus X Machina. Δεν είδα, δεν ξέρω, άργησα. Άκουσα όμως πολύ καλά λόγια και μπράβο τους.
γ) Πρώτο τραγούδι.
Δεν έχω καμία ιδέα, ήμουν απασχολημένη με το να γελάω σαν ηλίθια. Γενικά ξεκίνησε χαλαρότερα και ανέβηκε στη συνέχεια.
δ) Playlist.
Απ' όλα. Πολλά που δεν ήξερα και πολλά που ξέρουμε όλοι. Πολύ δυνατά και πιο ήσυχα, και για τους παλιούς και για τους νεότερους.
ε) Heroes.
Ακουστικό. Ωριμασμένο μαζί με αυτούς, χωρίς την αντιδραστικότητα που το χαρακτήριζε, αλλά με τη γνώση ότι πια δεν υπάρχουν ήρωες γι' αυτούς και για κάποιους απ' το κοινό τους.
στ) 51st State.
Καταπληκτικό απλά. Όταν στο τρίτο κουπλέ άλλαξε τη μελωδία και την ένταση και άφησε τον κόσμο να το τραγουδήσει απέδειξε ότι δεν επαναπαύεται σε κανένα hit, ότι σέβεται τον κόσμο που το αγαπά, αλλά το τσαλακώνει και το πηγαίνει σ' ένα άλλο επίπεδο.
ζ) Vengeance.
Πάντα ένα από τα αγαπημένα μου. Νομίζω πως το ελληνικό κοινό όμως μπόρεσε να ταυτιστεί τώρα, περισσότερο από ποτέ με το "I believe in justice, I believe in vengeance, I believe in getting the bastard". Τα 'σπασε.
η) Here Comes the War.
Έπιασα τον εαυτό μου να το τραγουδάει το ίδιο βράδυ, το επόμενο πρωί, το επόμενο βράδυ και ούτω καθεξής. Τρελή ενέργεια και από τη μπάντα και από τον κόσμο. Άψογο.
θ) Green and Grey.
Όπως πάντα συγκινητικό. Έκλεισε μ' αυτό πριν το encore και πολύ μας άρεσε.
ι) Love Songs.
Ή τρίτο ή τέταρτο το έπαιξαν. Τι να πω..δάκρυσα. Δε το περίμενα. Είχα χρόνια να το ακούσω και δε θυμάμαι καν αν είχα συγκινηθεί ποτέ στο παρελθόν. Αλλά οι μπαγάσιδες τα κατάφεραν πολύ γρήγορα!
κ) Ένα-ένα δε θα τελειώσουμε ποτέ.
Vagabonds? Poison Street? Get me Out? No Rest? Purity? Δεν υπήρχε λέμε, ένα προς ένα ήταν όλα άψογα! Δηλαδή γουάααου!
λ) Justin Sullivan.
ΥΠΕΡΟΧΟΣ. Τα μάτια του ήταν καθαρά, η ενέργεια του εξαιρετική, τα λόγια του όπως πάντα to the point. Χτυπήθηκε, χαλάρωσε, μίλησε, έμοιαζε σαν να είναι εδώ για να "διδάξει", αν αυτό είναι κάτι που μπορεί να ειπωθεί. Ήθελε να δει τον κόσμο, να μοιραστεί μαζί του αυτά που τόσα χρόνια νιώθει και σκέφτεται και να εισπράξει την αγάπη και την ενέργεια του κοινού του. Για μένα το πιο όμορφο κομμάτι της συναυλίας ήταν η θέρμη του Sullivan. Μπράβο του.
μ) Τι δε μου άρεσε.
Κάτσε να σκεφτώ.
Περίμενε...
Το 'χω...
Α, ναι! Δε μπορούσαν να παίξουν άλλο ένα 2ωράκι δηλαδή?
ν) Σύνοψις.
Δε φτάνουν τα γράμματα. Για μία ακόμα φορά οι New Model Army ήρθαν να μας δείξουν γιατί δε θα σταματήσουμε ποτέ να τους ακούμε και να τους απολαμβάνουμε. Και την επόμενη φορά πάλι εκεί θα είμαστε... (ακολουθεί τεράστιο χαμόγελο)