Τι μπορεί να είναι πιο παραγωγικό σε μια εκπαιδευτική δραστηριότητα από τη σύνθεση θεωρίας? Ενώνοντας φωνές και απόψεις πάνω σε ένα πλαίσιο μελετών και δομημένων θεωριών, δημιουργούμε, ανασκευάζουμε και βελτιώνουμε τη γνώση. Οι προσδοκίες από μια τέτοια δραστηριότητα είναι μεγάλες, ευελπιστώ για όλους μας.
Η χρήση ενός δημόσιου διαδικτυακού χώρου θεωρώ είναι μια ιδιαίτερη πλευρά της διαδικασίας αυτής για δύο βασικούς λόγους. Ο πρώτος είναι ότι καλούμεθα να είμαστε 'προσεκτικοί', οργανωμένοι και συγκεκριμένοι όταν γράφουμε τα σχόλια και τις απόψεις μας, λόγω της δημόσιας φύσης του μέσου αυτού. Ο δεύτερος και σημαντικότερος για μένα είναι ότι 'τα γραπτά μένουν'. Ένα blog δεν είναι κάτι παραπάνω από ένα ημερολόγιο, γραμμένο μονάχα με λίγο διαφορετικό τρόπο και 'φιλτραρισμένο' σε κάποιο βαθμό. Δείχνει ένα κομμάτι του εαυτού μας στο χρόνο και μας ωθεί, σε κάποιο βαθμό, να αναγνωρίσουμε τη 'συνέχεια' της σκέψης μας, να θυμηθούμε πλευρές του εαυτού μας, να γελάσουμε με αυτόν είτε για τα λάθη του, είτε για την ευφυία του, είτε για τις σκέψεις που αναδύονταν υπό συγκεκριμένες συνθήκες στη ζωή μας.
Πιστεύω και ελπίζω ότι ο 'μελλοντικός μου εαυτός' θα κοιτά με συμπάθεια και ενδιαφέρον τις δραστηριότητες του τωρινού μου '#hub6301' εαυτόυ, με τον ίδιο τρόπο που αυτός ο τωρινός εαυτός κοιτά (μετά απο καιρό) τις δραστηριότητες του 'παρελθοντικού εαυτού' και θυμάται, αναγνωρίζει και μαθαίνει ξανά από αυτόν. Ή όπως λέει κι η Αφροδίτη "How it all started".
[Ποίηση πρωινιάτικο,ε?]
Η χρήση ενός δημόσιου διαδικτυακού χώρου θεωρώ είναι μια ιδιαίτερη πλευρά της διαδικασίας αυτής για δύο βασικούς λόγους. Ο πρώτος είναι ότι καλούμεθα να είμαστε 'προσεκτικοί', οργανωμένοι και συγκεκριμένοι όταν γράφουμε τα σχόλια και τις απόψεις μας, λόγω της δημόσιας φύσης του μέσου αυτού. Ο δεύτερος και σημαντικότερος για μένα είναι ότι 'τα γραπτά μένουν'. Ένα blog δεν είναι κάτι παραπάνω από ένα ημερολόγιο, γραμμένο μονάχα με λίγο διαφορετικό τρόπο και 'φιλτραρισμένο' σε κάποιο βαθμό. Δείχνει ένα κομμάτι του εαυτού μας στο χρόνο και μας ωθεί, σε κάποιο βαθμό, να αναγνωρίσουμε τη 'συνέχεια' της σκέψης μας, να θυμηθούμε πλευρές του εαυτού μας, να γελάσουμε με αυτόν είτε για τα λάθη του, είτε για την ευφυία του, είτε για τις σκέψεις που αναδύονταν υπό συγκεκριμένες συνθήκες στη ζωή μας.
Πιστεύω και ελπίζω ότι ο 'μελλοντικός μου εαυτός' θα κοιτά με συμπάθεια και ενδιαφέρον τις δραστηριότητες του τωρινού μου '#hub6301' εαυτόυ, με τον ίδιο τρόπο που αυτός ο τωρινός εαυτός κοιτά (μετά απο καιρό) τις δραστηριότητες του 'παρελθοντικού εαυτού' και θυμάται, αναγνωρίζει και μαθαίνει ξανά από αυτόν. Ή όπως λέει κι η Αφροδίτη "How it all started".
[Ποίηση πρωινιάτικο,ε?]
