Αν είχα μια σωστή δημοσιογραφική λογική, θα ξεκινούσα αυτό το post με τη χαμηλότερη θερμοκρασία που σημειώθηκε την προηγούμενη βδομάδα.
Αλλά βαριέμαι. Και άλλωστε δε χρειάζονται μετρικές μονάδες για να κατανοήσουμε το παράλογο του πράγματος.
Τη μέρα που χιόνιζε στην Αθήνα, Τρίτη ήτανε θαρρώ, κατεβαίνω προς το κέντρο για δουλειά, όλα ωραία και καλά, επιτέλους λίγο κρυάκι, τι ωραίος ο χιονιάς κλπ. Αντικρίζω Ερμού. Ψυχή. Μαγαζιά κλειστά, ούτε μπάτσοι στις γωνιές, ούτε άνθρωποι, ούτε τρενάκι, τίποτα. Πάω για δουλειά, πελάτες λιγότεροι απ' τους βαθμούς Κελσίου. Κοιτάω τη σελίδα της σχολής μπας κ πάω για κάνα μάθημα "κλειστό λόγω ψύχους". Και ερωτώ. Την παλεύουμε καθόλου, τρεις μέρες λίγο κρύο και παρέλυσε το σύμπαν?
Δηλαδή οκ, τα τελευταία χρόνια τα παλτό τα χουμε κάνει ριχτάρια και κυκλοφορούμε με κοντομάνικα μέχρι το Γενάρη, πότε προλάβαμε όμως να ξεχάσουμε ότι τα θερμόμετρα έχουν ΚΑΙ αρνητικούς βαθμούς κι ότι αν κάτι πέφτει απ' τον ουρανό ΔΕΝ είναι τα σκατά μιας ανώτερης ύπαρξης, αλλά ένα φυσιολογικό (και θεμιτότατο) καιρικό φαινόμενο??
Και τέλος πάντων, άντε πες το 'χουμε ρίξει στο δράμα και παθαίνουμε κοκομπλόκ με το παραμικρό, αλλά αυτό που με εξώθησε στα άκρα ήταν οι επόμενες μέρες, αλκυονίδες ή τι στο διάλο ήτανε δε ξέρω.
Διότι να σου και πάλι η μαζική παράκρουση. Παραλιακή γεμάτη, κόσμος να κάνει μπάνιο στη θάλασσα, αίντε καλό καλοκαίρι και δόξα σοι ο θεός. Και δε λέω, ωραία όλα αυτά, ήλιος, θάλασσα και τ' αγόρι τους, αλλά έλα που εμένα κάθε χρόνο τέτοια περίοδο αρχίζει το δράμα μου..
Ξεκινάνε όλοι, "Αχ, πάει ο χειμώνας, έρχεται η Άααανοιξη!!!"(με τον τόνο της φωνής να ανεβαίνει 5 οκτάβες και το χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά σαν να πήρε μαζί του ο χειμώνας ο,τι IQ είχε ξεμείνει). Και αχ τι ωραία, και οι μελισσούλες και τα πουλάκια και το κοκοράκι κικιρικικι, και "να τώρα είναι αυτό που με πιάνει την άνοιξη", και "αχ έρωτας" και πάμε πάλι απ' την αρχή.
Δε μπορώ, αντιδρώ.
Κατ' αρχάς, ΠΟΙΑ ΆΝΟΙΞΗ? Οι αμυγδαλιές έχουν ανθίσει απ' τα Χριστούγεννα από το σοκ και με έχουν ήδη τσιμπήσει 5 κουνούπια. Δεν έχει εποχές ρε παιδιά πια, παιδικές αναμνήσεις έχουν καταντήσει "θυμάσαι παλιά που είχαμε αυτό το πώς το λέγανε που έκανε κρύο και φοράγαμε γάντια?".
Δεύτερον, ΠΟΙΕΣ ΜΕΛΙΣΣΟΥΛΕΣ? Έτρωγα κάπου στου διαόλου τη μάνα πέρσι και είχε κάτι μέλισσες και έπαθα πολιτισμικό, νόμιζα ότι τα μόνα πράγματα που πετάνε πλέον είναι οι μύγες στην κουζίνα, τα κουνούπια, τα Boeing και κάτι ρομποτάκια που φτιάχνουν οι γιαπωνέζοι. Λουλούδια βλέπουμε μόνο λόγω των μεταναστών που τα πουλάνε και ντομάτες έχουμε όλο το χρόνο μη μας λείψουν, τώρα που μπήκε Μάρτης θυμηθήκαμε ξάφνου ότι υπάρχει και φύση κάπου εκεί έξω και έχει και ζώα που καψώνουν με τον καιρό.
Και τώρα αυτό που εμένανε πρέπει να κάνουν πάρτι οι ορμόνες μου επειδή ο ρινόκερος έχει καύλες και είναι έτσι φυσιολογικό να έχω κι εγώ, δε το καταλαβαίνω. Ούτε που πρέπει να θυμηθώ ότι η Αθήνα έχει και χώρους με πράσινο και να πάω να λιαστώ σώνει και ντε.
Γιατί εγώ τον θέλω το χειμώνα μου πάρα πολύ και την κόκκινη μυτούλα και τα παλτό και να μη σηκώνομαι απ' το κρεβάτι γιατί ψοφάω απ' το κρύο και το θέλω και το καλοκαίρι μου με τον ήλιο ντάλα και τις ξαστεριές, αλλά αυτό που σε ένα μήνα θα κάνουμε δυο βήματα και θα γινόμαστε μούσκεμα δε το μπορώ ξανά μανά, μου χαλάει τη διάθεση. Και θα μαστέ πάλι εδώ με 700 βαθμούς Κελσίου υπό σκιάν να βρίζουμε και τις μελισσούλες και τα boeing που δε μας παίρνουν μαζί τους, και τον ήλιο που μας βαράει και τη θάλασσα που δεν είναι μέσα μας και τ' αγόρι μου που μ' ακουμπάει και παθαίνω έγκαυμα.
Και επειδή το βλέπω να 'ρχετε, λοιπόν, δε πρόκειται να πανηγυρίσω που φεύγει ο χειμώνας και που 'ναι σα να μπαίνει η άνοιξη και πολύ θα εκτιμούσα να μη ξανακούσω κουβέντα για τις γαμημένες τις μελισσούλες, γιατί όσο ανεβαίνει η θερμοκρασία τόσο ανεβαίνει και το αίμα στο κεφάλι μου.
Θέλω λίγο χειμώνα ακόμα ρε παιδιά, 1 μηνάκι ακόμη, λυπηθείτε με...
