Σκεφτόμουν ρε πούστη, πόσο ξεροκέφαλα κωλόπαιδα ήμασταν πάντα και τι δίκιο που 'χαν οι μανάδες μας. Πως μου ήρθε τώρα αυτό (εδώ είναι που θα με βρίσετε). Κατάλαβα σχετικά πρόσφατα ότι η υψηλόμισθη θέση που περιμένω ως ειδήμων στο delivery δεν πρόκειται να έρθει ποτέ και κατά συνέπεια δεν θα αποζημιωθώ για τα τόσα και τόσα ευρό που έχω ξοδέψει σε κάθε λογής κουζίνα που μπορεί να συσκευαστεί. Έτσι λοιπόν, αποφάσισα να αρχίσω το μαγείρεμα κι εγώ, με αμφίβολα μέχρι στιγμής αποτελέσματα. Η δόλια μάνα άρχισε να δέχεται προς μεγάλη της ευχαρίστηση τηλεφωνήματα του στυλ "πού το βάζω τώρα αυτό" και "γιατί μου συμπεριφέρεται έτσι εκείνο" και ούτω καθέξής, κάτι που την οδήγησε στο βιβλιοπωλείο για να μου πάρει ένα τσελεμεντέ (ο οποίος φυσικά "δε ξέρει" τόσο καλά όσο η ίδια) και, πιστεύω ακράδαντα, και στην εκκλησία για να ανάψει μια λαμπάδα που το παιδί της αποφάσισε επιτέλους να γίνει γυναίκα σωστή και νοικοκύρισα. Τέλος πάντων, εκεί που θέλω να καταλήξω είναι στο ότι για χρόνια και χρονάκια αντιστεκόμουν σθεναρά στην αγορά αυτού που κάθε ελληνική οικογένεια αποκαλεί "το multi". Ναι, ναι, αυτό το μπζιν μπζιν με τα λεπίδια που βρισκόταν ΜΟΝΙΜΩΣ στον πάγκο κάθε σπιτιού και ήταν ένας μικρός θεούλης που μπορούσε να κάνει τα πάντα! Ένα δράμα έχω περάσει μ' αυτό το μηχάνημα το τόσο αγαπητό, άσε που κάθε φορά που βρισκόταν κάτι που ήταν σαν αυτό το standar που είχαμε, αλλά έκανε και κάτι τις παραπάνω, τρέχαμε να το αγοράσουμε μόνο και μόνο για να καταλήξουμε ότι δε κάνει τίποτα καλά και δε μπορεί να συγκριθεί με το δικό μας. Anyway, ομολογώ πως παρά τα παιδικά τραύματα, ένας αξιόλογος έμπορας μου πούλησε ένα τέτοιο επειδή "έτριβε και πάγο για coctail" (όχι και πολύ καλά βέβαια), αλλά όταν αποφάσισα μια μέρα να βάλω κάτι περισεύματα, να τα "περάσω απ' το multi" και να τα φάω ως dip (με τραγικά αποτελέσματα όπως μπορείτε να φανταστείτε), συνειδητοποίησα για τα καλά ότι το μηχάνημα αυτό είναι διαβολικό και το ξεφορτώθηκα.
Όχι βέβαια για πολύ, καθώς και η αγαπητή μου θεία (που ποτέ δε το περίμενα από εκείνη) ήταν μέσα στο κόλπο και σε μια αναπλήρωση των οικιακών συσκευών (η καφετιέρα χαλάει πάντα στην 4ετία), μου φόρτωσε και ένα τέτοιο απεχθές μηχάνημα γιατί "δε μπορεί να μην έχεις". Τι να κάνω, χωρίς καφετιέρα δε ζω, το πήρα κι αυτό και το 'χωσα σ' ένα ντουλάπι να μη το βλέπω. Αποφάσισα όμως, μετά από διάφορες σάλτσες με κομματάκια ντομάτας και κρεμμυδιού να μου χαλάνε την ισορροπία, να του δώσω μια και μόνη ευκαιρία.
Και κάπου εδώ θα φτάσω στο κεντρικό συμπέρασμα, το οποίο με λυπεί πολύ που θα παραδεχτώ, αλλά είναι πέρα για πέρα αλήθεια. Καθήστε.. ΕΙΧΑΝ ΔΙΚΙΟ. Ναι. Είχαν απόλυτο δίκιο. Αυτό το μαραφέτι ΕΧΕΙ ΛΟΓΟ ΥΠΑΡΞΗΣ. Και ναι, ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ. Τι να πω, μπορεί να φταίει που εμείς μεγαλώσαμε βλέποντας παλαβούς να μαγειρεύουν στην τηλεόραση και (άκουσον, άκουσον) να χρησιμοποιούν μαχαίρια (τη γνώση των οποίων καμιά ελληνίδα νοικοκυρά δεν έχει, γιατί τι να ψιλοκόψεις αφού έχεις το multi).
Αυτά είχα να πω εν ολίγης, ελπίζω να μη συνειδητοποιήσω στην πορεία πως λόγω ύπαρξης έχουν και οι παρκετέζες και τα σεμεδάκια και όλα τα υπόλοιπα περίεργα πράγματα με τα οποία μεγαλώσαμε, αλλά πια δεν είμαι σίγουρη για τίποτα. Τέλος πάντων, μάνα, sorry..
ΥΓ. Σε περίπτωση που αναρωτιέστε, ναι, έχω πιο σοβαρά πράγματα να ασχοληθώ.
ΥΓ2. Και, όχι, η ζωή μου δεν είναι τόσο τραγική, ευχαριστώ.!
